ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Η ξαφνική επιβάρυνση του κλίματος που επικρατεί για την Ελλάδα στην Ευρώπη, εξηγείται εν πολλοίς από το εκ του αποτελέσματος ατυχές «μονόπρακτο» της Κυβέρνησης, να επικοινωνήσει πολιτικά τη δήθεν «εκδίωξη» των εκπροσώπων της τρόικας από την Ελλάδα. Οι δανειστές της χώρας, που είχαν ήδη αρχίσει να κουράζονται με την ανεπάρκεια της Κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδέου, έγιναν… μούσκεμα από τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Και άρχισαν να θέτουν απειλητικά τελεσίγραφα.
Ειδικότερα ωστόσο για την περίπτωση της Γερμανίας, η οποία εξελίσσεται σε «παπαγάλο» της χρεοκοπίας της Ελλάδας, και της βίαιης εξόδου της χώρας μας από τη ζώνη του ευρώ, η εξήγηση είναι μάλλον… πιο πεζή.
Σχεδόν δυο χρόνια από τις βουλευτικές εκλογές του 2013, οι οποίες και αναμένεται να σηματοδοτήσουν το τέλος της δικής της, προσωπικής πολιτικής σταδιοδρομίας, η Άνγκελα Μέρκελ επιχειρεί μια «μεγάλη μπλόφα»: Κραδαίνει την απειλή της αποπομπής της Ελλάδας από την ευρωζώνη, κοιτάζοντας προς τα μέσα και προς τα πίσω.
Απευθύνεται δηλαδή στο δικό της πολιτικό και εκλογικό ακροατήριο, που δεν κρύβει τη δυσφορία του για τη στήριξη της Ελλάδας, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η ίδια θα μπορούσε να βάλει την υπογραφή της κάτω από την απόφαση για τον «ακρωτηριασμό» της ευρωζώνης. Για το… καλό της Γερμανίας και του μάρκου, φυσικά.
Η στρατηγική στόχευση της Άνγκελα Μέρκελ, επιδιώκει να της προσθέσει πόντους, σε σχέση με τον σχεδόν βέβαιο, επόμενο Καγκελάριο της Γερμανίας, Πέερ Στράινμπρουκ, που πιθανότατα θα ηγηθεί μιας κυβέρνησης συνεργασίας μεταξύ των Σοσιαλδημοκρατών του SPD και των Πρασίνων.
Ο Στάινμπρουκ είναι προσανατολισμένος στην υπεράσπιση της πολιτικής κληρονομιάς του Γκέρχαρντ Σρέντερ. Στη δική του «αφήγηση του μέλλοντος», η Ενωμένη Ευρώπη θα πρέπει να μετεξελιχθεί σε… Ηνωμένες Πολιτείες. Με πολιτική ενότητα, και κοινή οικονομική πολιτική. Με ευρωομόλογο, και κάθε άλλο κοινοτικό μηχανισμό αλληλεγγύης, που δεν θα αφαιρεί αλλά θα προσθέτει στην ιδέα της ενοποίησης.
Η απειλή χρεοκοπίας της Ελλάδας, είναι σαν το «Τσοβόλα δώστα όλα» του Ανδρέα Παπανδρέου. Ή το «λεφτά υπάρχουν», του Γιώργου Παπανδρέου. Στην πρώτη περίπτωση, η μπλόφα δεν έπιασε. Στη δεύτερη, είχε μικρή χρονική απόδοση. Και στα δυο ωστόσο παραδείγματα, το αντικείμενο της παραπλάνησης, ήταν ο εύπιστος ελληνικός λαός. Και όχι οι γερμανικές “μηχανές”.
Γι’ αυτό και η προσπάθεια της Άνγκελα Μέρκελ φαντάζει χαμένη από χέρι. Το ζητούμενο είναι, μέχρι να απαλλαγεί η Ευρώπη από την παρουσία της και τις στρεβλωτικές πεποιθήσεις της, να μην θρηνήσουμε… την ίδια την Ευρώπη. Ή, πολύ περισσότερο, την Ελλάδα μας.
