ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Λένε συνήθως ότι για να «διαβάσεις» σωστά τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, και να ερμηνεύσεις με ελάχιστη απόκλιση σφάλματος τις ενέργειές του, πρέπει πρώτα να έχεις κοιτάξει προσεκτικά, between the lines του βιογραφικού του σημειώματος. Εκεί, μπορείς να βρεις σχεδόν τα πάντα, εφόσον φυσικά έχεις όρεξη να τα αναζητήσεις.
Στην περίπτωση της Κριστίν Λαγκάρντ, που από υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Φρανσουά Φιγιόν στη Γαλλία, προαλείφεται για διάδοχος του Ντομινίκ Στρος-Καν, στη Γενική Διεύθυνση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, μια τέτοια «δεύτερη ανάγνωση» κρίνεται απαραίτητη. Ώστε να κατανοήσουμε γιατί «ξαφνικά», η Γαλλίδα δικηγόρος που ασχολήθηκε με την πολιτική, βλέπει πλέον την Ελλάδα ως «μαύρο πρόβατο», και ενδεχομένως να είμαστε προετοιμασμένοι για το πώς θα πορευτεί, εφόσον οριστικοποιηθεί ότι θα είναι εκείνη που θα στρογγυλοκαθίσει στη θέση του επικεφαλής του ΔΝΤ.
Δυο στοιχεία του βιογραφικού της, προσφέρονται για ένα λεπτομερειακό ψυχογράφημα της προσωπικότητάς της: Ως γεννημένη την 1η Ιανουαρίου (του 1956), αισθάνεται, όπως και κάθε άλλος άνθρωπος ο οποίος έκλαψε για πρώτη φορά στο ξεκίνημα ενός ημερολογιακού έτους, ότι η… ιστορία ξεκινάει από εκείνη. Και ως καλοαναθρεμμένη έφηβη, που προοριζόταν για ζηλευτή καριέρα στη νομική επιστήμη και τις επιχειρήσεις, ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Και ειδικότερα με τη συγχρονισμένη κολύμβηση, ένα αμιγώς γυναικείο άθλημα, που συνδέεται με τη χάρη και τη γοητεία, και στρέφει εκ των πραγμάτων τους προβολείς του ενδιαφέροντος στις λίγες αθλήτριες, οι οποίες βρίσκονται κάθε φορά μέσα στην πισίνα.
Από τη στιγμή που ασχολήθηκε με την πολιτική, η Κριστίν Λαγκάρντ δεν συνάντησε ιδιαίτερη δυσκολία να περάσει από την κυβέρνηση του Ντομινίκ ντε Βιλπέν στο στρατόπεδο του Νικολά Σαρκοζί, έστω κι αν ο δεύτερος… απειλούσε να κλείσει στη φυλακή τον πρώτο. Και ως υπουργός Οικονομικών μιας χώρας η οποία αδυνατεί να συμβιβαστεί με την πρωτοκαθεδρία του Βερολίνου ως ατμομηχανής της ευρωπαϊκής οικονομίας, πέτυχε να θεωρείται η πιο αποτελεσματική, μετά τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Είναι πρόδηλο ότι οι φιλοδοξίες της κας Λαγκάρντ περισσεύουν. Και είναι εξίσου διακριτή η άνεση που τη διακρίνει στο να επιλέγει κάθε φορά τη σωστή διαδρομή, για να φτάσει ευκολότερα και πιο γρήγορα στην επίτευξη του στόχου της. Στόχος, και μάλιστα μεγαλύτερος από κάθε άλλη φορά, είναι πλέον η θέση του Γενικού Διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Για να παραμείνουν τα ηνία στην Ευρώπη, και ταυτόχρονα να «ξεπλύνει» η Γαλλία τη ντροπή από την αχαλίνωτη συμπεριφορά του Ντομινίκ Στρος-Καν.
Ο διορισμός της Κριστίν Λαγκάρντ όμως δεν είναι ακόμη δεδομένος. Γι’ αυτό και η ίδια ξεκίνησε προεκλογική καμπάνια. Στο πλαίσιο της οποίας, αποφάσισε να «θυσιάσει» την Ελλάδα, για να διασφαλίσει ότι δεν θα την περιμένουν δυσάρεστες εκπλήξεις της τελευταίας στιγμής.
Ενώ λοιπόν μέχρι πρότινος ήταν υπέρμαχος των προσπαθειών της χώρας μας για την έξοδο από την κρίση, και έδειχνε προχωρημένη κατανόηση για τις αδυναμίες και τις καθυστερήσεις που μας χαρακτήριζαν, αίφνης έγινε άτεγκτη.
Είναι αυστηρή, δεν αφήνει περιθώρια, μιλάει απαξιωτικά και κουνάει με νόημα το δάχτυλο, προαναγγέλλοντας κυρώσεις. Ξέρει ότι οι «μέτοχοι» του ΔΝΤ θέλουν να «ματώσει» η Ελλάδα, ως παραδειγματισμός για άλλες χώρες με εξίσου ασθενικές οικονομίες, και προκειμένου να μην διακινδυνεύσει τις πιθανότητές της, χορεύει σε αυτούς τους ρυθμούς.
Το πραγματικά ανησυχητικό για τη χώρα μας θα είναι να συνεχιστούν οι ίδιοι ρυθμοί, και μετά τον διορισμό της στο ΔΝΤ…
