ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ
Η 29η Μαϊου, είναι μια μέρα, που αν μπορούσαμε, θα διαγράφαμε από το ετήσιο ημερολόγιο. Σαν σήμερα, το 1453, η Κωνσταντινούπολη έπεφτε στα χέρια των Οθωμανών του Μωάμεθ Β΄, που έμελε να γίνει Πορθητής. Μαζί της, έπεφτε η ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η ελευθερία και η αυτοδιάθεση των Ελλήνων.
Την Άλωση της Πόλης, και τις βαρβαρότητες των Οθωμανών, επρόκειτο να ακολουθήσουν σχεδόν 400 χρόνια σκλαβιάς. Τέσσερις αιώνες, στους οποίους ο Ελληνισμός κρυβόταν, και προσπαθούσε να διατηρήσει μέσα του άσβεστη τη φλόγα μιας ιστορικής κληρονομιάς, που όμοιά της δεν είχε να πρεσβεύσει κανένα άλλο έθνος στον πολιτισμένο και μη κόσμο.
Η Πτώση της Κωνσταντινούπολης γέννησε λαϊκούς θρύλους και μύθους, με τους οποίους οι απλοί πολίτες περνούσαν από γενιά σε γενιά, τον πόθο της μεγάλης επιστροφής. Της ανακατάληψης όσων ανήκαν στο ελληνικό γένος. Μιας ρεβάνς απέναντι στους Τούρκους.
Στην ουσία, το dna των Ελλήνων δεν ξεπέρασε ποτέ το γεγονός ότι η Πόλη έπεσε. Και η προσδοκία της ανάκτησής της, όσο ευεργετικά λειτούργησε για να διασωθεί η φλόγα της ελπίδας και της διάθεσης για αγώνα και προσπάθεια, άλλο τόσο υπήρξε αποπροσανατολιστική.
Γιατί; Επειδή έτσι, δεν συζητήσαμε ποτέ, και δεν μας απασχόλησε, πως φτάσαμε ως την τραγωδία της Άλωσης. Ποιοι και ποια λάθη έκαναν. Γιατί παρήκμασε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Γιατί η Ελλάδα απειλήθηκε με εθνοτικό αφανισμό. Γιατί χρειάστηκαν τέσσερις αιώνες για να αποτινάξουμε τον τουρκικό ζυγό. Γιατί, ακόμη και όταν το κάναμε, αρχίσαμε και πάλι να τρωγόμαστε μεταξύ μας, και να απειλείται ξανά η ελευθερία μας. Γιατί υποθηκεύσαμε εξ΄ αρχής το νέο ελληνικό έθνος, στις ξένες δυνάμεις, που για τις δικές τους επιδιώξεις βούλιαξαν στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου τον οθωμανικό στόλο, και χάρισαν έτσι στην Ελλάδα την ελευθερία της.
Το γεγονός ότι δεν κλείσαμε ποτέ τους ιστορικούς λογαριασμούς με τον εαυτό μας, το ότι δεν παραδεχτήκαμε ποτέ ότι εμείς φταίξαμε για την κατάρρευση της Αυτοκρατορίας, οδήγησε σε ελλειμματική «επανεκκίνηση» το 1821. Λίγα χρόνια αργότερα, θα είχαμε Εμφυλίους, θα βάζαμε φυλακή τον Κολοκοτρώνη, θα εκτελούσαμε άλλους οπλαρχηγούς, θα δολοφονούσαμε τον Καποδίστρια, επειδή τόλμησε να διανοηθεί ότι μπορούσαμε να γίνουμε σοβαρό κράτος. Η δε ελεύθερη Ελλάδα, θα μετατρεπόταν «εκ συστάσεως» σε προτεκτοράτο των προγόνων του… κ. Τόμσεν, και των λοιπών εκπροσώπων της τρόικας. Που από τότε συνέτασσαν «Μνημόνια».
Αντί λοιπόν μέχρι και σήμερα, να θυμόμαστε με ψυχική συντριβή τη θυσία του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, και των υπολοίπων που παρέμειναν αλύγιστοι Έλληνες, ως το τέλος, θα έπρεπε να κατανοήσουμε κάτι απλούστερο: Ότι αν καταμετρήσουμε και παραδεχτούμε το μερίδιο που μας αναλογεί στα εθνικά μοιραία λάθη, θα τιμούσαμε περισσότερο και αυθεντικά τη μνήμη και τη θυσία τους. Αφήστε που θα διαμορφώναμε τις συνθήκες για να μην επαναλάβουμε τα λάθη που οδήγησαν στην Άλωση…
