Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Κάθε άλλο παρά εύκολος αποδεικνύεται ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων και των περικοπών και στην Ιταλία, που διέρχεται μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές κρίσεις μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και βλέπει το ΑΕΠ της να συρρικνώνεται, με το δημόσιο χρέος να προβλέπεται ότι θα ανέλθει φέτος στο 131,6% του ΑΕΠ και το 2015 στο 133,4%.
Ο πρωθυπουργός Ματτέο Ρέντσι βρίσκεται αντιμέτωπος με τα συνδικάτα, που διαφωνούν με το νέο νόμο που προβλέπει περισσότερη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις, αλλά και με την αριστερή πτέρυγα του κόμματός του.
Στο επίκεντρο βρίσκεται το Άρθρο 18 του εργασιακού κώδικα, το οποίο προστατεύει τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις με προσωπικό που ξεπερνά τους 15 υπαλλήλους και ειδικά στις μεγάλες επιχειρήσεις από τις άδικες και καταχρηστικές απολύσεις χωρίς βάσιμη αιτία, κατοχυρώνοντας το δικαίωμά τους να λαμβάνουν αποζημιώσεις όταν απολύονται για επιχειρησιακούς λόγους.
Καθώς πολλοί στην Ιταλία πιστεύουν ότι το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί την πηγή της αναποτελεσματικότητας και της δυσκαμψίας στην αγορά εργασίας, η ιταλική κυβέρνηση επιδιώκει να απλοποιήσει τον εργατικό κώδικα και να αντικαταστήσει τα περίπου 40 διαφορετικά είδη συμβάσεων απασχόλησης που υφίστανται σήμερα με μια ή δύο βασικές μορφές συμβάσεων.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι σε αυτό το χάος οφείλεται η μείωση των ξένων επενδύσεων στη χώρα.
Αντιδρούν, ωστόσο, η Σουζάνα Καμούσο, γραμματέας του κεντροαριστερού συνδικάτου Cgil και ο Μαουρίτσιο Λαντίνι, γραμματέας του Fiom, που εκπροσωπεί τους εργάτες των ιταλικών βιομηχανιών και βρέθηκε στην Αθήνα για να λάβει μέρος στο Φεστιβάλ της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Όλοι αυτοί ετοιμάζουν γενική απεργία για τις 8 Νοεμβρίου, ευρισκόμενοι πλέον σε ευθεία σύγκρουση με τον Ρέντσι.
Παράλληλα, με καταψήφιση της τροπολογίας απειλεί και η εσωκομματική αντιπολίτευση του Ρέντσι, με επικεφαλής τον προκάτοχό του Μπερσάνι.
Στο χορό έχουν μπει και οι δημόσιοι υπάλληλοι, που πληροφορήθηκαν ότι δεν πρόκειται να λάβουν αυξήσεις ούτε το 2015, με τους μισθούς τους να παραμένουν καθηλωμένοι επί τέσσερα χρόνια.
Επιμένουν ότι πρέπει να λάβουν αυξήσεις, πλην όμως για να προσαρμοστούν οι μισθοί των 3,3 εκ. Ιταλών δημοσίων λειτουργών στην αύξηση του κόστους ζωής, θα χρειάζονταν περίπου 7 δισεκατομμύρια ευρώ.
Και να σκεφθεί κανείς πως ούτε αυτό το «πάγωμα» αρκεί, καθώς περιορίστηκαν μεν οι δαπάνες του ιταλικού δημοσίου κατά 11 δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά σύμφωνα με το σχέδιο Ρέντσι απαιτείται μείωση της τάξης των 17 δις ευρώ.
Τις προάλλες, απολύθηκαν από την Όπερα της Ρώμης τα 182 μέλη της χορωδίας και της ορχήστρας, καθώς το παθητικό του θεάτρου έφθασε τα 40 εκ. ευρώ.
Άρχισαν οι διαμαρτυρίες, ο διάσημος μαέστρος Ρικάρντο Μούτι έλυσε τη συνεργασία του με το θέατρο και κανείς δεν ξέρει αν στις 27 Νοεμβρίου θα παρουσιαστεί η προγραμματισμένη παράσταση της «Αϊντα» του Βέρντι.
Οπότε, κόλλησαν στον Ρέντσι την ταμπέλα του «θατσερικού» - όπως ακριβώς στα καθ’ ημάς η ύβρις του συρμού είναι «μερκελιστής».
Όλα αυτά δεν έχουν μείνει αναπάντητα από τον Ιταλό πρωθυπουργό.
«Αν δεν προχωρήσουμε εμείς τις μεταρρυθμίσεις θα τις κάνουν οι Βρυξέλλες, οι σχολιαστές, οι τεχνοκράτες», απάντησε στους επικριτές του.
Και παρά το γεγονός ότι έχει δηλώσει ότι συμπαρατάσσεται με την Γαλλία, δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει ότι η χώρα του πρόκειται να τηρήσει το 2014 το όριο 3% στον λόγο δημοσίου ελλείμματος προς ΑΕΠ, που έχει θεσπίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μάλιστα, ο Ρέντσι επιτέθηκε στα συνδικάτα, κατηγορώντας τις ηγεσίες τους ότι υπερασπίζονται ιδεολογίες και όχι ανθρώπους.
Και απηύθυνε το ερώτημα:
«Πού ήσασταν όλα αυτά τα χρόνια, όταν δημιουργήθηκε η μεγαλύτερη αδικία, αυτή που χωρίζει όσους έχουν εργασία και όσους δεν έχουν;»
