Kαι μαθηματικά λοιπόν ο Ολυμπιακός κατέκτησε το 39ο πρωτάθλημα της ιστορίας του. Τη στιγμή που, όπως σίγουρα θα διαβάσατε σε κάποιο πρωτοσέλιδο, όλοι άλλοι μετρούν 37 κατακτήσεις. Επίσης θα διαβάσατε «…το 14ο, στα 16 τελευταία χρόνια»! Ή το 14ο, στα τελευταία …26 χρόνια, ίσως…! Αλλά τί σημασία έχει; Ένα πρωτάθλημα που κατέληξε, τελικά, φυσιολογικά στο φαβορί, όπως είχε διαμορφωθεί η κατάσταση από το περασμένο καλοκαίρι.
Ένας τίτλος όμως που κατακτήθηκε πολύ πιο δύσκολα από το τωρινό +10 ή την τελική βαθμολογία, όπως αυτή διαμορφωθεί μετά και την 30η αγωνιστική. Μαρινάκης, Βαλβέρδε, παίχτες και φυσικά ο κόσμος του Ολυμπιακού δικαιολογημένα πανηγυρίζουν. Ξέρουν πώς η κούπα κατέληξε στο λιμάνι, απολαμβάνουν την οικονομική υγεία της ομάδας τους, την προπονητική προοπτική με τον Βάσκο στον πάγκο αλλά και το ποδοσφαιρικό θέαμα που, κυρίως από τον Γενάρη και μετά, πρόσφερε ο Ολυμπιακός. Δικαιολογημένο το κλίμα ευφορίας και αισιοδοξίας για τα επόμενα χρόνια, λόγω της εικόνας διάλυσης των αντιπάλων και συγκεκριμένα του αιώνιου αντίπαλου, Παναθηναϊκού!
Τώρα γιατί μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει μια ομάδα να κατέχει περισσότερους τίτλους από όλους τους άλλους μαζί, είναι κάτι που από μόνο του θα έπρεπε να προβληματίζει! Αν στη φυσιολογική απορία, η απάντηση είναι «και τι νοιάζει αυτό τον πρωταθλητή Ολυμπιακό», θα έλεγα πως θα έπρεπε να τον νοιάζει γιατί καθόλου αμέτοχος δεν είναι αφού σε αυτό, το ελληνικό πρωτάθλημα, συμμετέχει! Αν απλά τον ενδιαφέρει να επιδεικνύει την παντοδυναμία του σε όλα τα μέτωπα, εκτός από, μόνο, στον αγωνιστικό χώρο, και να παίρνει ένα πρωτάθλημα χωρίς ανταγωνισμό, ή έστω συναγωνισμό, πολύ ωραία! Αυτό όμως δεν είναι ΑΝΑΠΤΥΞΗ του ποδοσφαίρου και μονομιάς ο τίτλος χάνει την αξία του. Η επικράτηση επί ισχυρών αντιπάλων δίνει δόξα, μεγαλοπρέπεια και αξία στον πρωταθλητή!
Στον Πειραιά γνωρίζουν καλά τι πρέπει να κάνουν αν όντως θέλουν να βοηθήσουν προς τη σωστή κατεύθυνση το ποδόσφαιρο της χώρας. Αν πάλι τους αρκεί το «πρώτος στο χωριό», τότε η φετινή θετική εικόνα στην Ευρώπη θα είναι άλλη μια φωτοβολίδα. Γιατί νομοτελειακά δεν γίνεται να αντιμετωπίζεις αδύναμους αντιπάλους στο εσωτερικό και να έχεις την απαίτηση να βελτιώνεσαι ώστε να μπορέσεις να κοντράρεις και τους Ευρωπαϊκούς αντιπάλους σου. Ή αν θέλεις κάποια στιγμή να κάνεις την υπέρβαση, με την κατάκτηση κάποιου ευρωπαϊκού τίτλου ή τη συμμετοχή σε έναν τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Πάλι κάποια, φαινομενικά αδύναμη, Μέταλιστ, θα έρθει να σου υπενθυμίσει την πραγματικότητα!
