Δεκαέξι χρόνια μετά την έξοδό του από το Ωνάσειο, και την επιστροφή του στο καταφύγιο της Εκάλης, δύσκολα θα ξεχάσει κανείς την εικόνα του Ανδρέα Παπανδρέου, υποβασταζόμενου, να χαιρετά τον κόσμο που ήταν συγκεντρωμένος, και να προσπαθεί να χαρίσει ένα από εκείνα τα χαμόγελα που αποκάλυπταν τον ψυχισμό του.
Ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ υπήρξε διαχρονικά ένας μεγάλος μαχητής. Από τις περισσότερες αναμετρήσεις βγήκε νικητής. Εκτός από εκείνη με αντίπαλο τον θάνατο όμως, είχε χάσει νωρίτερα και την αναμέτρηση με τον εαυτό του. Υποτάχθηκε πολύ νωρίς στα πάθη του, και έτσι παρέσυρε μια ολόκληρη χώρα, μια κοινωνία που τον λάτρεψε σε οδό εθνικής διολίσθησης. Τις συνέπειες της οποίας τις πληρώνουμε σήμερα.
Μπορεί οι γιατροί να ήταν και πάλι τότε απαισιόδοξοι για την εξέλιξη της υγείας του, δεν μπορούσαν ωστόσο να μην αναγνωρίσουν ότι η γονιδιακή εξάρτηση του Ανδρέα Παπανδρέου από την πολιτική, αποτελούσε το καλύτερο φάρμακο για την περίπτωσή του.
Τον έτρεφε η προσδοκία να ανακτήσει τις δυνάμεις του, προκειμένου να μιλήσει στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, που θα διεξαγόταν μερικούς μήνες αργότερα, τον Ιούνιο του 1996, μόλις μια εβδομάδα μετά τον θάνατό του.
Και κανείς από όσους τον γνώριζαν καλά, δεν είχε αμφιβολίες για τις προθέσεις του. Ο Ανδρέας ήθελε να μιλήσει στο Συνέδριο, για να σταματήσει τον Σημίτη. Ακόμη κι αν κάτι τέτοιο σήμαινε ότι το ΠΑΣΟΚ θα περνούσε στα χέρια του Άκη Τσοχατζόπουλου.
Στα μάτια του Ανδρέα, ο Άκης ήταν το μικρότερο κακό. Η εξέλιξη της Ιστορίας και ο οδυνηρός απολογισμός της περιόδου του «εκσυγχρονισμού», έδειξαν ότι… δεν είχε και πολύ άδικο για τον Σημίτη.
