Το έχουμε επισημάνει και στο παρελθόν. Η τρόικα, και μέσω εκείνης οι Ευρωπαίοι και… άλλοι που μας δανείζουν, έχουν ελλειμματική, προβληματική, στρεβλωτική εικόνα για την πραγματική κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, στα χρόνια του Μνημονίου.
Μας εγκαλούν για μεταρρυθμίσεις. Ζητώντας με αδιανόητα προσβλητικό τρόπο, να κάνουμε αλλαγές που καμία άλλη πολιτισμένη χώρα, τουλάχιστον της Ευρώπης, δεν θα ανεχόταν να της επιβάλλουν. Όχι επειδή δεν είναι χρήσιμες, ή δεν κινούνται στη σωστή κατεύθυνση. Αλλά επειδή περιγράφονται μονάχα ονομαστικά, τη στιγμή που το Μνημόνιο είναι ο οδικός χάρτης για τον γκρεμό.
Μια ομολογουμένως εντυπωσιακή μεταρρύθμιση, η οποία επιβεβαιώνεται πολλαπλώς και αδιαλείπτως, όχι μονάχα στην καθημερινότητα που βιώνει ο καθένας από εμάς γύρω του, αλλά και με βάση τα επίσημα στοιχεία οργανισμών πολύ πιο έγκυρων από εκείνους που… μαγείρεψαν το έλλειμμα του 2009, σύμφωνα με τις σχετικές διαπιστώσεις της Δικαιοσύνης, είναι φυσικά η θεμελιώδης μεταρρύθμιση στα εργασιακά.
Η Ελλάδα των απαρχών του 2012, η Ελλάδα του Μνημονίου, κατάφερε να πετύχει την πιο ευέλικτη μορφή εργασίας: Την… ανεργία. Η οποία έχει εκτοξευτεί σε δυσθεώρητα ύψη, αναγκάζοντας κι εκείνους ακόμη που συνεχίζουν να μιλούν περί «μεταρρυθμίσεων», τουλάχιστον να κοκκινίζουν.
Από αύριο, οι μεταρρυθμίσεις… πηγαίνουν διόδια. Εκεί όπου θα καταγραφεί νέα αύξηση του τιμήματος που θα πρέπει να καταβάλλουν οι οδηγοί για να χρησιμοποιήσουν τις εθνικές οδούς. Υπάρχει λογική εξήγηση; Οι δρόμοι έγιναν καλύτεροι; Φτιάχτηκαν επεκτάσεις που το… ανθρώπινο μάτι αδυνατεί να διακρίνει;
Σύμφωνα με την… αφήγηση των σχετικών ρεπορτάζ, το υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών επιρρίπτει τις ευθύνες στο υπουργείο Οικονομικών. Στο Γενικό Λογιστήριο τις αποδέχονται με… ενθουσιασμό, παραπέμπουν ωστόσο τη σχετική συζήτηση και στο τι λένε οι εκπρόσωποι των κοινοπραξιών. Και εκεί, ανακαλύπτει κανείς θησαυρό.
Σύμφωνα με τις κοινοπραξίες, τις αυξήσεις τις ζητούν οι τράπεζες. Επειδή, έτσι προβλέπεται από τα συμβόλαιά τους. Ναι, ναι… Πρόκειται για τις ίδιες τράπεζες που προστατεύονται μέχρι και σήμερα, ως «ιερές αγελάδες», προκειμένου να μην διαταραχθεί η εμπιστοσύνη στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, και ακολουθήσει κραχ. Οι τράπεζες που συνεχίζουν να ζουν σε μια άλλη Ελλάδα. Προ… Μνημονίου. Ωδή στις μεταρρυθμίσεις, δεν νομίζετε;
