ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Μιλώντας στους ευρωπαίους σοσιαλιστές, ο Γιώργος Παπανδρέου, είπε μεταξύ άλλων πως τώρα που αισθάνεται «απελευθερωμένος» από τα πρωθυπουργικά καθήκοντα, μπορεί να λέει αυτά που δεν μπορούσε να πει ως πρωθυπουργός!
Προφανώς δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό του ότι, τώρα που αυτός αισθάνεται «απελευθερωμένος», εμείς οι υπόλοιποι έχουμε δεσμευθεί για τα επόμενα χρόνια. Αλλά αυτό δεν είναι το μείζον. Αυτό που θεωρώ ότι θα πρέπει πλέον να προβληματίσει τους πολίτες είναι να σκεφθούν πως η επόμενη γενιά ηγετών, θα αισθάνονται «απελευθερωμένοι» κατά τη διάρκεια που ασκούν εξουσία.
Το «πρόβλημα» του Γιώργου Παπανδρέου, είναι σύνηθες με όλους όσοι κατά καιρούς κυβέρνησαν αυτή τη χώρα. Δεν τολμούν να πουν την αλήθεια στο λαό ή στην καλύτερη περίπτωση την κρύβουν προκειμένου να μη δυσαρεστήσουν την εκλογική τους πελατεία και να μη διαταράξουν τις ισορροπίες στους κομματικούς τους σχηματισμούς. Επιπλέον δε, να εξασφαλίσουν την ανοχή των οργανωμένων συμφερόντων που τους βοήθησαν προκειμένου να πάρουν την εξουσία. Αυτό το «πρόβλημα» που αντιμετώπισε ο πρώην πρωθυπουργός, όπως και οι προκάτοχοί του σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, αποτελεί την ουσία του προβλήματος που επί σειρά δεκαετιών ταλανίζει τη χώρα.
Οι «απελευθερωμένοι» εκ των υστέρων πρωθυπουργοί, με μερικούς ακόμα εκατοντάδες «απελευθερωμένων» υπουργών, είναι αυτοί που δεν τόλμησαν να μιλήσουν στο λαό και να του πουν την αλήθεια. Είναι αυτοί που κρύβοντάς του την αλήθεια τον έκαναν να πιστέψει ότι όχι μόνο «υπάρχουν λεφτά», αλλά και πως οι μισθοί του και οι συντάξεις του δεν θα πειραχθούν. Είναι όλοι αυτοί που δεν του είπαν ποτέ ότι ζει με δανεικά και πως κάποτε θα έρθει η στιγμή που οι πιστωτές μας θα του χτυπήσουν την πόρτα και θα τα ζητήσουν.
Αυτός ο τόπος διαθέτει πολλούς «απελευθερωμένους» πολιτικούς στην «εφεδρεία», σε όλα τα κόμματα. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε εκείνους που κυβέρνησαν, αλλά και στους άλλους που δεν κυβέρνησαν. Ας μη γελιόμαστε. Την αλήθεια και την πραγματικότητα, κανένας πολιτικός από κανένα κόμμα δεν την έχει πει στους πολίτες. Και όταν τη λένε, είναι μισή και κατόπιν εορτής. Τότε, θα πείτε, γιατί το κάνουν; Ξαφνικά αισθάνονται τύψεις ή μήπως την χρησιμοποιούν ώστε να επανέλθουν; Το πρώτο σπανίζει. Το δεύτερο συμβαίνει. Οι ανήκοντες στην πρώτη εκδοχή είναι όσοι πολιτεύονται με βάση τις τύψεις τους και όχι τις αποφάσεις του. Δεν είναι ηγέτες. Οι ανήκοντες στη δεύτερη εκδοχή, όλοι αυτοί που σπεύδουν να διαφυλάξουν την υστεροφημία τους, συνεχίζουν να λένε ψέματα. Ομολογούν το ψέμα τους μ’ ένα ακόμα μεγαλύτερο. Και το κάνουν συνειδητά γιατί επενδύουν στο συναίσθημα του πολίτη, ο οποίος είναι πρόθυμος να συγχωρέσει το λάθος.
Ωστόσο οι λαοί δεν κυβερνώνται από μετανοημένους ηγέτες. Οι λαοί, εν προκειμένω ο ελληνικός λαός, χρειάζονται ηγέτες αποφασισμένους να συγκρουσθούν πρώτα με τους εαυτούς τους και μετά με νοοτροπίες και αντιλήψεις. Με στερεότυπα και ιδεοληψίες που η κοινωνία έχει αναγάγει σε κεκτημένα. Συνεπώς ο «απελευθερωμένος» λόγος του Γιώργου Παπανδρέου, πέραν του ότι δεν έχει καμία πρακτική σημασία, είναι και προσχηματικός. Η πολιτική ιστορία αυτής της χώρας, νεώτερη και προγενέστερη, βρίθει ανάλογων παραδειγμάτων. Και επαναλαμβάνω, το θέμα δεν αφορά τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.
Άρα, εδώ που φθάσαμε εκείνο που χρειαζόμαστε είναι ένας ηγέτης που δεν θα κρύβει την πραγματικότητα από το λαό. Το κυριότερο δεν θα εξαντλείται στην περιγραφή της. Θα συγκρούεται για να την αλλάξει. Ακόμα κι αν αυτό προϋποθέτει ότι, θα πρέπει να μην ακούει πάντα τους στενούς του συνεργάτες και τα στελέχη που τον πλαισιώνουν. Η Ελλάδα χρειάζεται έναν ηγέτη με «βενιζελικό πνεύμα», που δεν θα διαβάζει δημοσκοπήσεις και δεν θα ακούει τους τηλεσχολιαστές των δελτίων, ώστε να λαμβάνει τις κρίσιμες αποφάσεις. Κάποιον που δεν θα κρύψει ότι, αυτή η χώρα για να ορθοποδήσει και να ανακτήσει το κύρος της, χρειάζεται οι Έλληνες να θυσιάσουμε για την πατρίδα ένα μέρος όσων μας έδωσε.
