Ολοένα και αυξάνονται όσοι αποδεικνύουν ότι με ένα ποδήλατο μπορείς να γυρίσεις τον κόσμο ολόκληρο. Το αξιοσημείωτο είναι ότι αυτό συμβαίνει ανεξαρτήτως ηλικίας και σωματικής ακεραιότητας.
.ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΤΑΧΙΑΟΥ
Οι γερμανοί μεσήλικες, που πριν από λίγες ημέρες δροσίζονταν με μία μπίρα στη φιλόξενη αυλή του Ινστιτούτου Γκαίτε, ετοιμάζονταν για ένα ταξίδι δύο εβδομάδων, κατά τη διάρκεια του οποίου θα διανύσουν 2.000 χιλιόμετρα ποδηλατώντας. Ο κύριος που έκανε βόλτες φωτογραφίζοντας στην Αριστοτέλους είχε πραγματοποιήσει πρόσφατα το ταξίδι από την Ελβετία στην Ισπανία ποδηλατώντας επί 1.900 χιλιόμετρα. Δύο Θεσσαλονικείς τον Ιούλιο διήνυσαν 670 χιλιόμετρα στις Άλπεις κινούμενοι σε τρεις χώρες με ποδήλατο. Τι συμβαίνει τελικά με το ποδήλατο; Γιατί ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι μιας κάποιας ηλικίας το επιλέγουν για τα μεγάλα ταξίδια τους;
Θεσσαλονίκη-Στουτγάρδη: “Να δείξουμε τι είναι δυνατό”. O Hubert Seiter είναι υψηλόβαθμο στέλεχος του γερμανικού φορέα συντάξεων της Deutsche Renteversicherung. Στην αυλή του Γκαίτε κάθεται άνετος και χαλαρός με το ποδηλατικό μπλουζάκι και το ποδηλατικό παντελόνι, μιλά για το ταξίδι χαμογελώντας και σε τίποτα δεν θυμίζει τον άνθρωπο που ασχολείται με ένσημα, δεδουλευμένα, αριθμούς, αποφάσεις και ενστάσεις. “Ξεκινάμε το ταξίδι αυτό από τη Θεσσαλονίκη, γιατί για εμάς η Βόρεια Ελλάδα σημαίνει πολλά. Μέρος της δουλειάς μας είναι οι συντάξεις των ελλήνων μεταναστών από τη Γερμανία”, λέει ο κ. Seiter.
Μαζί του άλλοι δεκαεπτά γερμανοί ποδηλάτες ετοιμάζονται για ένα ταξίδι που προκαλεί δέος: Θεσσαλονίκη-Στουτγάρδη, περίπου 2.000 χιλιόμετρα, με ποδήλατο, σε περίπου δεκατέσσερις ημέρες. Ο σκοπός είναι ιερός: “Θέλουμε να συγκεντρώσουμε χρήματα για το Ίδρυμα ενάντια στον Καρκίνο. Γι’ αυτό το λόγο πηγαίνουμε με τα ποδήλατα στη Στουτγάρδη”. Το μότο του Ιδρύματος είναι: “Zeigen, was moeglich ist”, δηλαδή “Να δείξουμε τι είναι δυνατό”.
Οι ποδηλάτες μόλις έχουν φτάσει στη Θεσσαλονίκη και έχουν κάνει τη διαδρομή από το αεροδρόμιο στο Ινστιτούτο Γκαίτε, στην οδό Βασιλίσσης Όλγας. Μαζί τους ο πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας-Θράκης Μάκης Βοϊτσίδης, ποδηλάτης και ο ίδιος. Η μία ώρα που περνούν στο Γκαίτε είναι ένα από τα τελευταία διαλείμματα, πριν να αρχίσουν το εξαντλητικό ταξίδι τους.
Κανένας τους δεν είναι πιτσιρίκι. Μάλιστα ο νεότερος, ο 38χρονος Marco, είναι άτομο με κινητική αναπηρία. “Συνήθως ποδηλατώ περίπου 40 χιλιόμετρα τη μέρα και δεν έχω ξαναδοκιμάσει κάτι τέτοιο. Καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια μετά το ατύχημα, αλλά στο τέλος της ημέρας νιώθω ότι με έχει βοηθήσει και αισθάνομαι καλύτερα”, δήλωσε.
Στη Γερμανία, όπως και σε όλες τις πολιτισμένες χώρες, οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν είναι κρυμμένοι. Κυκλοφορούν, βγαίνουν τα βράδια, έχουν φίλους, αθλούνται χωρίς διακρίσεις. Κανέναν δεν ξενίζει το ότι ανάμεσα στους “ποδηλάτες της Στουτγάρδης” υπάρχουν δύο άτομα με αναπηρία, διατεθειμένα να ολοκληρώσουν το ταξίδι και να ποδηλατούν καθημερινά 180 χιλιόμετρα την πρώτη εβδομάδα και 100 χλμ. τη δεύτερη.
O κ. Seiter είναι καθημερινός ποδηλάτης και δεν έχει άγχος για το αν θα τα καταφέρει. “Δεν έχω ξανακάνει τόσο μεγάλο ταξίδι, αλλά πιστεύω ότι θα τα καταφέρω, γιατί προπονούμαι καθημερινά. Πιστεύω ότι όλοι θα τα καταφέρουμε, αλλά όποιος έχει πρόβλημα και θέλει να σταματήσει απλώς θα σταματήσει και θα επιστρέψει στη Στουτγάρδη με άλλο μέσο”.
Οι ποδηλάτες σιγά, σιγά ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν το γερμανό υποπρόξενο Klaus Bormann και διευθυντή του Γκαίτε Peter Panes. Έπειτα από μία στάση στο δημαρχείο Θεσσαλονίκης και συνάντηση με την αντιδήμαρχο Μαρία Πασχαλίδου θα ξεκινήσουν για το Κιλκίς. “Τι ώρα σκοτεινιάζει;”, ρώτησε ο κ. Seiter. “Μέχρι τις 8 δεν έχετε κανένα πρόβλημα αυτήν την εποχή” ήταν η απάντηση. Δεν φάνηκαν να ανησυχούν από το γεγονός ότι κάποιες διαδρομές θα γίνουν στα σκοτεινά.
Το ποδήλατο τελικά είναι το μέσο που ενώνει τους ανθρώπους, τους δίνει κουράγιο, θέληση, δύναμη και αυτοπεποίθηση.
Οι κατακτητές των Άλπεων. “Αν μάθεις να ζεις με στόχους, έχεις ανάγκη από αυτούς, είναι τρόπος και φιλοσοφία ζωής”, έλεγε στη “Θ” ακριβώς πριν από δύο χρόνια ο Παναγιώτης Δαγκόπουλος. Επαγγελματίας από τη Θεσσαλονίκη, στα 51 του χρόνια είχε συμμετάσχει και τερματίσει στο Bike Transalp, τον πιο σκληρό αγώνα ορεινής ποδηλασίας στην Ευρώπη. Φέτος ο στόχος του ήταν να τερματίσει και πάλι στον ίδιο αγώνα. Και τα κατάφερε. Με τον ποδηλατοσύντροφό του Παναγιώτη Λαχανίδη τερμάτισαν τον περασμένο Ιούλιο στη θέση 87 στην κατηγορία τους.
Ο κ. Δαγκόπουλος ήταν μαραθωνοδρόμος και στα 50 του λόγω προβλημάτων στα γόνατα αναγκάστηκε να σταματήσει το τρέξιμο. Το ποδήλατο φαινόταν ως ο πιο κατάλληλος αντικαταστάτης. Από τότε άρχισε σκληρές προπονήσεις και να βάζει στόχους.
Όποιος πιστεύει ότι το ποδήλατο βουνού είναι εύκολο δεν έχει παρά να προσπαθήσει να ανέβει μία μικρή, χωμάτινη ανηφορίτσα. Το Transalp είναι γεμάτο μεγάλες ανηφόρες, με κλίση 8%, 10%, ακόμη και 15%. Κι όταν μιλάμε για ανηφόρες, εννοούμε συνεχείς ανηφόρες μήκους 10 και 20 χιλιομέτρων. “Σε ένα ετάπ είχαμε να διανύσουμε συνεχή ανηφόρα με κλίση 12%-15%. Αυτή ήταν η πιο δύσκολη της διαδρομής”, λέει ο κ. Δαγκόπουλος.
Το Transalp αρχίζει στις βαυαρικές Άλπεις (στη Γερμανία) και ολοκληρώνεται στην Ιταλία, περνώντας από την Αυστρία. “Η διαδρομή φέτος ήταν ακόμη πιο δύσκολη από την προπέρσινη. Ήταν κατά 70 χιλιόμετρα μακρύτερη”. Αυτό σημαίνει ότι σε διάστημα οκτώ ημερών (κάθε ημέρα ήταν ένα ετάπ) οι συμμετέχοντες διήνυσαν 670 χιλιόμετρα με υψομετρική 21.500 μέτρα (για τον υπολογισμό της υψομετρικής μετρώνται όλες οι αποστάσεις αναβάσεων και καταβάσεων).
Η θερμοκρασία είναι ένα από τα προβλήματα στο συγκεκριμένο αγώνα. Αν και κατακαλόκαιρο, στα υψηλότερα σημεία της διαδρομής κυμαινόταν στους 3, 4, 5 βαθμούς Κελσίου. Στα χαμηλά έφτανε στους 15.
Από τα 550 ζευγάρια που συμμετείχαν τα 290 κατάφεραν να τερματίσουν. Ανάμεσα στους συμμετέχοντες υπήρχαν και πολλές γυναίκες. Η πλειονότητα προερχόταν από την Ευρώπη. Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία, Ελβετία, Γαλλία μετρούσαν τους περισσότερους. Υπήρχαν και ποδηλάτες από Αμερική, Νότια Αφρική, Νέα Ζηλανδία, Νορβηγία. Από Ελλάδα υπήρχαν ακόμη δύο από την Αθήνα.
Για τον κ. Δαγκόπουλο “στην Ελλάδα με τέτοιες καιρικές συνθήκες θα έπρεπε να έχουμε τους καλύτερους αθλητές ποδηλασίας. Αλλά δεν έχουμε αθλητική κουλτούρα”. Ο ίδιος καθημερινά προπονείται τόσο σε άσφαλτο όσο και σε χώμα, καθώς το Transalp είναι μικτός αγώνας, απαιτεί και τα δύο. “Τον τελευταίο καιρό έκανα τρεις-τέσσερις ώρες προπόνηση την ημέρα. Για βουνό πήγαινα είτε Χορτιάτη είτε Σέιχ Σου. Για άσφαλτο προτιμούσα το δρόμο προς Ρεντίνα, που δεν έχει τόση κίνηση. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα, η κίνηση”.
Σε έναν αγώνα στον οποίο μετέχεις σαν ζευγάρι έχει σημασία η απόδοση και των δύο. “Στο Transalp πρέπει να έχεις το πολύ δύο λεπτά διαφορά με το ζευγάρι σου. Οι κανόνες είναι πολύ συγκεκριμένοι”. Ο κ. Δαγκόπουλος είναι 53 ετών, ενώ ο Παναγιώτης Λαχανίδης 43. “Φυσικά και η ηλικία παίζει ρόλο στην απόδοση”, τονίζει ο κ. Δαγκόπουλος. “Στις ηλικίες 30-45 ετών οι αποδόσεις είναι πολύ καλύτερες”.
Από τι παίρνεις κουράγιο, όταν έχεις μπροστά σου ατελείωτα και βασανιστικά χιλιόμετρα ανηφόρας; “Σκέφτεσαι τεχνικές λεπτομέρειες, πώς είναι το σώμα σου τοποθετημένο, πώς να πατάς καλύτερα το πετάλι… Επίσης προσπαθείς να σκέφτεσαι κάτι ευχάριστο. Ποτέ δεν θα σκεφτείς ότι πεινάς, ότι διψάς ή ότι θα ήθελες να είσαι στην παραλία. Κοιτάς μπροστά, κοιτάς τη θέα… Έχεις ένα σκοπό να εκπληρώσεις!”.
Οι θεσσαλονικείς ποδηλάτες εντυπωσιάστηκαν για ακόμη μία φορά από την υποδοχή των κατοίκων στα μέρη από τα οποία πέρασαν. “Ο κόσμος έβγαινε να μας υποδεχτεί. Βέβαια μιλάμε για άλλο επίπεδο. Εκεί, όταν κυκλοφορούν στους δρόμους, τηρούν τον ΚΟΚ…”.
Ποδηλατοπροσκύνημα στο Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα
Για τον Φώτη Αντωνόπουλο δεν νοείται ταξίδι χωρίς ποδήλατο. Στα 75 του χρόνια δεν έχει καμία σχέση με τους συνταξιούχους της ηλικίας του.
Από το να κάθεται και να πίνει καφέδες, προτιμά να πηγαίνει ταξίδια 30-40 ημερών με το ποδήλατο και να επιστρέφει έχοντας κάνει 2.000 χιλιόμετρα, πλήρης εμπειριών και ξαλαφρωμένος κατά επτά-οκτώ κιλά.
Ο κ. Αντωνόπουλος έφυγε από τη Θεσσαλονίκη τελειώνοντας τις σπουδές του στο Οικονομικό, για να ζήσει στην Ελβετία. Εκεί εργαζόταν σε μία δημόσια υπηρεσία από το 1965. Παντρεύτηκε και απέκτησε δύο παιδιά και δύο εγγόνια. “Στο Neuchatel κάνω κάθε μέρα ποδήλατο. Πάντα έκανα ποδήλατο, και στη Θεσσαλονίκη ακόμη στη δεκαετία του ’60. Το ’85 άρχισα τα μεγάλα ταξίδια και έκτοτε έχω κάνει δεκάδες με το ποδήλατο”. Σε κάποια από αυτά συμμετείχε και η σύζυγός του, αλλά “εκείνη προτιμά το τένις. Είναι Ελβετίδα, παλιά πρωταθλήτρια, εκείνο είναι το άθλημά της”.
Το πρώτο ταξίδι ήταν ο γύρος της Κρήτης παρέα με ένα ζευγάρι γερμανών φίλων. “Ήταν εύκολο, γιατί ήταν Σεπτέμβριος και ο καιρός ιδανικός”. Ακολούθησε ο γύρος της Πορτογαλίας και κατόπιν ο γύρος χωρών με το ποδήλατο έγινε κανόνας. “Έχω κάνει ποδήλατο σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και όχι μόνο. Δύο φορές έκανα το γύρο της Τουρκίας και δύο φορές το γύρο της Τυνησίας. Αυτό που θεωρώ πολύ σημαντικό ταξίδι ήταν στην Κούβα το 2005. Έκανα 2.500 χιλιόμετρα σε επτά εβδομάδες. Είχαμε ξεκινήσει με έναν φίλο, αλλά δεν ταιριάξαμε. Περάσαμε μαζί τις πρώτες δύο εβδομάδες και στη συνέχεια χωριστήκαμε. Πέντε εβδομάδες στην Κούβα ήμουν μόνος μου! Είδα τον Κάστρο στην Πλάζα ντε λα Ρεβολουθιόν την Πρωτομαγιά του 2005 μαζί με τον Τσάβες και τον Ορτέγκα”.
Μιλά για τα ταξίδια με το ποδήλατο λες και είναι κάτι το εύκολο. “Βάζω έναν στόχο και τον εκπληρώνω. Φέτος το ταξίδι από την Ελβετία στο Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα της Ισπανίας ήταν πολύ δύσκολο. Είχε κακοκαιρία, πολλά βουνά, ανηφόρες… Έβριζα από μέσα μου, αλλά συνέχιζα. Ο στόχος ήταν να φτάσω και τον πέτυχα!”.
Κάθε χρόνο ο κ. Αντωνόπουλος κάνει 10.000 χιλιόμετρα με το ποδήλατο. “Να φανταστείτε ότι το αυτοκίνητό μου μέσα σε δέκα χρόνια μετρά μόλις 70.000 χιλιόμετρα”, λέει γελώντας. “Κερδίζω την υγεία μου με το ποδήλατο. Έχω απόθεμα υγείας και ήλιου. Δίπλα στο σπίτι μου υπάρχει λίμνη, αλλά προτιμώ να κάνω το γύρο της με το ποδήλατο παρά να κολυμπήσω”.
Έχει κάνει το γύρο της Ελλάδας τρεις φορές. “Εδώ είναι επικίνδυνα. Ευτυχώς είμαι πολύ προσεκτικός και δεν βγαίνω ποτέ προς τα αριστερά. Όποιος οδηγεί αυτοκίνητο έχει την εντύπωση ότι πρέπει να είναι ο μόνος χρήστης του δρόμου. Το αυτοκίνητο του δίνει δύναμη”.
Το μότο του είναι “το απόφθεγμα ενός γάλλου συγγραφέα, που έχει πει ότι το ποδήλατο είναι το ιδεώδες μέρος, για να παραστείς στο θέαμα του κόσμου. Αυτό πιστεύω κι εγώ!”.
.
