Μετά τις εκλογές του 2000, τις οποίες κέρδισε οριακά το ΠΑΣΟΚ, όλοι συνειδητοποιούσαν ότι το μέλλον του Κινήματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου βρισκόταν στη διεύρυνση και τις… συγχωνεύσεις.
Η πολιτική στρατηγική προσέγγισης και διεμβολισμού της Κεντροαριστεράς, που εμπνεύστηκε ο τότε Γραμματέας του ΠΑΣΟΚ Κώστας Λαλιώτης, αποτελούσε το αντίβαρο στην επέλαση μιας Κεντροδεξιάς με κοινωνικο-κεντρικό προφίλ, της οποίας ηγείτο ο Κώστας Καραμανλής.
Η εξέλιξη της πολιτικής ιστορίας άφησε ατελές το παραπάνω εγχείρημα. Ο Λαλιώτης θυσιάστηκε από τον Κώστα Σημίτη, ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης που τον διαδέχτηκε, έφερε το ΠΑΣΟΚ ακόμη πιο κοντά στα δεξιά του Κέντρου, και η έλευση του Γιώργου Παπανδρέου στην ηγεσία του Κινήματος ακύρωσε τις σχετικές πρωτοβουλίες. Η μόνη μετακόμιση που έκανε το ΠΑΣΟΚ, δεν ήταν ιδεολογικο-πολιτική, αλλά χωροταξική: Από τη Χαριλάου Τρικούπη στην Ιπποκράτους.
Η εκλογική νίκη του 2009, αποπροσανατόλισε τον πυρήνα της πολιτικής ανάλυσης. Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε επειδή «έπρεπε» να χάσει η Νέα Δημοκρατία. Χωρίς να έχει διευρύνει το κοινωνικό και ιδεολογικό ακροατήριό του. Χωρίς καν να έχει αυξήσει την εκλογική επιρροή του.
Και μετά, ήρθε το Μνημόνιο. Ώστε στην προχθεσινή 37η επέτειο από τη γενέθλια πράξη της 3ης του Σεπτέμβρη του 1974, οι παριστάμενοι στη Συνδιάσκεψη να αναρωτιούνται πιο από τα «πολλά ΠΑΣΟΚ», βρίσκεται σήμερα στην εξουσία.
Οι δημοσκοπήσεις που δημοσιεύτηκαν στον κυριακάτικο Τύπο, ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι το σημερινό ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται σε πρωτοφανή «διάσταση» με την παραδοσιακή εκλογική και κοινωνική του βάση. Και ενώ, πριν από περίπου μια δεκαετία, το «σχέδιο Λαλιώτη» προέβλεπε την αφομοίωση της Κεντροαριστεράς από το ΠΑΣΟΚ, τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων δείχνουν ότι η Κεντροαριστερά είναι εκείνη που «λεηλατεί» το Κίνημα το οποίο ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ο Συνασπισμός και η Δημοκρατική Αριστερά κατά κύριο λόγο, αλλά και οι Οικολόγοι με το Άρμα Πολιτών, είναι οι τέσσερις εστίες… διαρροής για την εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ του 2009. Μια εξέλιξη απολύτως λογική και αναμενόμενη, από τη στιγμή που οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι δηλώνουν «σοκαρισμένοι» από τη μετάλλαξη του κόμματος στο οποίο πίστεψαν και στήριξαν επί σειρά ετών, είναι εκείνοι που παραδοσιακά ανήκαν στο λεγόμενο «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ». Όχι το «εκσυκχρονιστικό», η απήχηση του οποίου, ειδικά την πρώτη τετραετία του Κώστα Σημίτη, έφτανε μέχρι της παρυφές της Κεντροδεξιάς.
Η «γλυκιά ρεβάνς» της Κεντροαριστεράς από το ΠΑΣΟΚ, είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον εύρημα, που μπορεί να διαδραματίσει κομβικό ρόλο στη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων στα χρόνια που έρχονται.
Αν η συγκεκριμένη εκλογική συμπεριφορά, εξελιχθεί από προσωρινή ψήφος αποδοκιμασίας σε μόνιμη ψήφο καταδίκης του ΠΑΣΟΚ, θα διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για την πολιτική ηγεμονία της Κεντροδεξιάς, σε βάθος χρόνου. Τη στιγμή που στην αντίπερα όχθη, θα… τσακώνονται οι συνιστώσες.
