Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, και διαμέσου της εξέλιξης της κοινωνίας, διαμορφώθηκαν ορισμένα πολιτικά και εκλογικά ταμπού: Ένα από αυτά, ήθελε την παραδοσιακή εκλογική βάση των δυο κομμάτων εξουσίας, του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, να κινείται σε ποσοστά άνω του 35%.
Δηλαδή, το κατώτερο όριο στο οποίο εκτιμούσαν οι δημοσκόποι ότι μπορούσαν να βρουν τα ποσοστά του δικομματισμού, ήταν το 35%, με το ΠΑΣΟΚ να εμφανίζει ένα μεγαλύτερο «μαξιλαράκι» κοινωνικών δεξαμενών, περίπου στο 37%.
Η πρώτη διάψευση αυτής της πραγματικότητας ήρθε στις βουλευτικές εκλογές του 2009, εκεί όπου η Νέα Δημοκρατία έπεσε κάτω από το 35%, και έφτασε στο 33%. Την εξήγηση την έδωσε η μετεκλογική και εις βάθος ανάλυση των ποιοτικών χαρακτηριστικών της συμπεριφορικής ψήφου της Κεντροδεξιάς, που απέδειξε ότι ένα σημαντικό κομμάτι παραδοσιακών ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας προτίμησε να απέχει από τις κάλπες.
Η δεύτερη και κατά τα φαινόμενα περισσότερο ηχηρή διάψευση, θα αποτελέσει εκλογική πραγματικότητα στην προσεχή αναμέτρηση σε εθνικές κάλπες. Όπως δείχνει και η δημοσκόπηση της «V-PRC» για το περιοδικό «Επίκαιρα», η απήχηση του ΠΑΣΟΚ έχει συρρικνωθεί σε επικίνδυνα για το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου επίπεδα.
Και, ενώ σήμερα η εκτίμηση πρόθεσης ψήφου υπολογίζεται περίπου στο 25%, οι δημοσκόποι διαπιστώνουν ότι είναι πολύ πιθανό, για πρώτη φορά μετά το 1974, το ΠΑΣΟΚ να πέσει σε εθνικές εκλογές κάτω από το 30%.
Μια τέτοια εξέλιξη, σε συνδυασμό με την κυοφορούμενη ενίσχυση των κομμάτων της Κεντροαριστεράς, αναμένεται να διαμορφώσει καινούρια δεδομένα στο πολιτικό μωσαϊκό της Ελλάδας. Με το ενδιαφέρον να επικεντρώνεται στις εξελίξεις στον χώρο των κομμάτων που κινούνται… αριστερά της Κεντροδεξιάς.
