Αυτή είναι η «μνημονιακή» παιδεία, κύριε Υπουργέ. Το
συνταγματικό δικαίωμα των μαθητών για πρόσβαση στη δωρεάν παιδεία γίνεται
ζητιανιά. Αυτό δεν τιμάει κανέναν.
Θα σας καταθέσω ερωτήσεις που κατέθεσα μόνη ή με άλλους
συναδέλφους για το θέμα της μεταφοράς μαθητών. Δεν είναι λίγες. Μόνο δικές μου
είναι δέκα τα τελευταία 2 χρόνια. Και είναι και πόσοι ακόμα συνάδελφοι που
έχουν καταθέσει αντίστοιχες.
Στις 22/06/2010: «Κατάργηση ειδικών σχολείων». Είχε γίνει
ολόκληρο θέμα. Είναι μαζί με τις απαντήσεις.
Στις 5/07/2010 κάναμε μια ερώτηση μαζί με τον Τάσο Κουράκη
για τις σκανδαλώδεις παρατυπίες και κατασπατάληση δημόσιου χρήματος στο σύστημα
μεταφοράς μαθητών από νομαρχίες της χώρας οι οποίες διαπιστώθηκαν από το Σώμα
Επιθεωρητών Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης.
Αυτό ήταν για τη νομαρχία Θεσσαλονίκης, Δράμας και Σερρών.
Έχω εδώ και τις απαντήσεις για τους διαγωνισμούς που ήταν αδιαφανείς. Από τη
μία πλευρά έχουμε αυτό, την κατασπατάληση των πόρων και από την άλλη μεριά
έχουμε κάποιους μεταφορείς, οι οποίοι πραγματικά είναι απλήρωτοι.
Στις 22 Σεπτεμβρίου 2010 κάναμε πάλι ερώτηση για το Σώμα
Επιθεωρητών-Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης, αλλά και για την εξασφάλιση των
απαραίτητων κονδυλίων για τη χρηματοδότηση των δήμων –γιατί ήμασταν με τον
ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ- για να μπορέσουν να υλοποιήσουν το θέμα της μεταφοράς μαθητών.
Κάναμε επίκαιρη ερώτηση στις 7 Δεκεμβρίου 2011 για πρόβλημα
μεταφοράς μαθητών στα μουσικά και καλλιτεχνικά σχολεία.
Στις 7 Φεβρουαρίου του 2011 κάναμε ερώτηση για τις
συγχωνεύσεις σε απομακρυσμένες περιοχές όπως ήταν στο δήμο Τσοτυλίου που τώρα
λέγεται δήμος Σιάτιστας, για το σχολείο του Τσοτυλίου που θα πήγαινε στη
Νεάπολη και που αύξανε το θέμα της μεταφοράς μαθητών. Όταν έχεις ένα χωριό όπως
είναι ο Αυγερινός, τριάντα δύο χιλιόμετρα από το Τσοτύλι και βάζεις συν δέκα
χιλιόμετρα τη Νεάπολη, φτάνουμε στα σαράντα δύο χιλιόμετρα. Σαράντα δύο
χιλιόμετρα συν σαράντα δύο χιλιόμετρα έχουμε ογδόντα τέσσερα χιλιόμετρα την
ημέρα, κύριε Υπουργέ. Όλα αυτά, μάλιστα,
με μεγάλα προβλήματα το χειμώνα και με ένα δύσκολο δίκτυο. Αυτά δεν μπορούν να
τα πληρώνουν από την τσέπη τους οι γονείς.
Στις 16 Φεβρουαρίου 2011 έχουμε κατάργηση του Γυμνασίου και
του Λυκείου Καλυβίων στο Ζαγκλιβέρι του δήμου Λαγκαδά. Αυτές είναι τραγικές
καταστάσεις. Κάναμε ερώτηση για την απαξίωση και για τη συρρίκνωση πάλι των
μουσικών, καλλιτεχνικών και των ειδικών σχολείων.
Επίσης, κάναμε ακόμη μία ερώτηση στις 31 Οκτωβρίου 2011 για
το ίδιο θέμα, τη μεταφορά μαθητών στο νομό Χαλκιδικής, από τις 9
Ιανουαρίου που ήταν στον αέρα. Αυτό
κατατέθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2011.
Στις 9 Ιανουαρίου 2012 κάναμε ερώτηση για τη μεταφορά
μαθητών που για άλλη μία φορά υπήρχε εμπόδιο στην εύρυθμη λειτουργία των
δημόσιων σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και των ειδικών
σχολείων των ατόμων με αναπηρία.
Αυτή δεν είναι κατάσταση. Ο «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ» από τη μία, οι
συγχωνεύσεις και οι δραματικές περικοπές για την παιδεία από την άλλη έκαναν τη
σχολική κοινότητα να βρίσκεται σε μία παρατεταμένη αναστάτωση.
Αυτό, κύριε Υπουργέ,
σημαίνει διάλυση, δεν σημαίνει κάτι άλλο. Το θέμα αυτό δεν μπορεί να είναι
μπαλάκι από το Υπουργείο Εσωτερικών στο Υπουργείο Παιδείας, από το Υπουργείο
Παιδείας στο Υπουργείο Εσωτερικών, από την περιφέρεια στο δήμο, από το δήμο
στην περιφέρεια. Αυτό δεν γίνεται και δεν μπορεί να ισχύει.
Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η παιδεία είναι ταξική. Και παίζετε
και με το πιο σημαντικό κομμάτι, εκείνο που ήθελε τη μεγαλύτερη στήριξη –γιατί
σας άκουσα που μιλήσατε για κοινωνικό κράτος- την κοινωνική πρόνοια, για τα
άτομα με αναπηρία. Αυτή τη στιγμή, στα σχολεία πηγαίνει μόνο το 20% των μαθητών
που είναι άτομα με αναπηρία. Το άλλο 80% μένει στο σπίτι. Καταλαβαίνετε τι
σημαίνει αυτό; Είναι έξω από την παιδεία τα παιδιά που έχουν κινητικά
προβλήματα, που είναι παιδιά με ειδικές ανάγκες. Αυτό σημαίνει ότι όταν ο γονιός
εργάζεται, θα πρέπει σε αυτήν την περίπτωση να μείνει στο σπίτι και να χάσει
πιθανόν και την εργασία του.
(Στο σημείο αυτό
κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας της κυρίας Βουλευτού)
Κύριε Πρόεδρε, σας
παρακαλώ να μου δώσετε ένα λεπτό.
Θα ήθελα να πω και κάτι τελευταίο για την Κοινή Υπουργική
Απόφαση. Υπάρχει η Κοινή Υπουργική Απόφαση, η οποία δημιούργησε πάρα πολλά
προβλήματα. Αυτή η Κοινή Υπουργική Απόφαση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Θα σας
διαβάσω από το άρθρο 3 για την επιδότηση μαθητών.
Λέτε ότι υπάρχουν περιπτώσεις που υπάρχει μηνιαίο επίδομα 85
ευρώ για όσους μαθητές έχουν εγκατασταθεί στην έδρα του σχολείου τους. Το
δεύτερο είναι μηνιαίο επίδομα βάσει χιλιομετρικής απόστασης κατοικίας από το
σχολείο με κόστος 0,35 ευρώ ανά χιλιόμετρο. Δίνετε, όμως, έως 1.500 ευρώ
ετησίως κατά μαθητή.
Αν έχουμε έναν μαθητή που το σχολείο του είναι –ειδικά για
τα διαδημοτικά σχολεία, τα μουσικά, τα καλλιτεχνικά, τα ειδικά σχολεία για τα
παιδιά με αναπηρία, αν θέλετε ακόμη και
το Βαρβάκειο, το οποίο είναι στην Αθήνα και παίρνει παιδιά από όλη την
Αττική και δεν υπάρχει τέτοια πρόβλεψη και αυτό θα πρέπει να ενταχθεί μέσα
–σαράντα χιλιόμετρα μακριά, τότε χρειάζεται να διανύσει σαράντα χιλιόμετρα για
να πάει, σαράντα χιλιόμετρα για να έρθει, φτάνουμε στα ογδόντα χιλιόμετρα.
Ογδόντα χιλιόμετρα επί είκοσι ημέρες το μήνα πηγαίνουμε στα 560 ευρώ.
Στους τρεις πρώτους μήνες τρώγεται η επιδότηση. Στους άλλους
πέντε μήνες δεν θα υπάρξει μεταφορά για αυτούς τους μαθητές; Δεν θα υπάρχει
πρόβλεψη;
Άρα, υπάρχει σοβαρότατο θέμα. Όταν αποφασίζετε, πρέπει να
αποφασίζετε καταλυτικά, μια κι έξω και να μην εμπαίζετε στο θέμα με τα παιδιά.
Τα παιδιά είναι ένας ευαίσθητος τομέας. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η
κατάσταση. Πρέπει να υπάρξει μια τελειωτική απόφαση διαπαντός. Δωρεάν μεταφορά
για όλα τα παιδιά...
(Στο σημείο αυτό
κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας της κυρίας Βουλευτού)
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Χρήστος Μαρκογιαννάκης): Σας ευχαριστούμε πολύ.
Ήδη έχετε υπερβεί κατά πολύ το χρόνο σας.
ΛΙΤΣΑ ΑΜΜΑΝΑΤΙΔΟΥ-ΠΑΣΧΑΛΙΔΟΥ: Καταθέτω στα Πρακτικά αυτά που
ανέφερα προηγουμένως.
(Στο σημείο αυτό η
Βουλευτής κ. Λίτσα Αμμανατίδου-Πασχαλίδου καταθέτει για τα Πρακτικά τα
προαναφερθέντα έγγραφα, τα οποία βρίσκονται στο αρχείο του Τμήματος Γραμματείας
της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών
της Βουλής)
Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε, αλλά όταν δίνουμε πέντε λεπτά για
ένα τόσο σοβαρό θέμα…
ΒΙΝΤΕΟ ΟΜΙΛΙΑΣ
