Τέτοιες ώρες το 1975, ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής ρύθμιζε τις τελευταίες λεπτομέρειες για μια ιστορική αλλαγή φρουράς στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Του πολιτεύματος που ο ίδιος επανέφερε στην Ελλάδα, μετά από επτά χρόνια πολιτειακής περιπέτειας, αξιοποιώντας το αξεπέραστο προσωπικό ηγετικό βάρος του, για να εγγυηθεί την ομαλότητα και να εκφράσει την τόσο αναγκαία εθνική ενότητα.
Ο Μιχάλης Στασινόπουλος, ο οποίος είχε εκλεγεί το 1974 πρώτος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, μετά το δημοψήφισμα που… τακτοποίησε τις εκκρεμότητες του έθνους με τη μοναρχία, ετοιμαζόταν να παραδώσει στον Κωνσταντίνο Τσάτσο.
Τον στενό συνεργάτη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που ήταν ωστόσο μια αυτόφωτη προσωπικότητα, από αυτές που λείπουν από την Ελλάδα η οποία κατάντησε σήμερα «συμπλήρωμα» της ευρωπαϊκής οικογένειας. Αντί να βρίσκεται στον πυρήνα της, και να συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση των εξελίξεων.
Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος εξελέγη την επομένη, στις 20 Ιουνίου του 1975, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, συγκεντρώνοντας 210 ψήφους, επί 295 παρόντων, και παρέμεινε στο ανώτατο αξίωμα μέχρι τον Μάιο του 1980, όταν και παρέδωσε την Προεδρία στα χέρια του ίδιου του Εθνάρχη.
Η εμβληματική φυσιογνωμία του Κωνσταντίνου Τσάτσου, θα έπρεπε να αποτελεί κίνητρο για παράδειγμα ζωής, για το υπάρχον πολιτικό δυναμικό του τόπου. Αλλά και για εκείνο που έρχεται.
Ας μην ξεχνάμε ότι το 1975, σε συνθήκες ακραίας πόλωσης και αστάθειας, εμπνεύστηκε ένα Σύνταγμα, που ακόμη και σήμερα είναι περισσότερο προοδευτικό και δημοκρατικό, από τα περισσότερα αντίστοιχα συντακτικά κείμενα άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Τόσο μπροστά από την εποχή του έβλεπε.
