Το να ζητάς από τον ΣΥΡΙΖΑ να μπει σε κυβέρνηση συνεργασίας που θα διαχειριστεί τέτοια κρίση είναι σαν να ζητάς από τον ιμάμη να φάει χοιρινό. Δε γίνεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα εκλογικό ποσοστό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του, αρκετά μεγάλο για να αισθάνεται ισχυρός, αρκετά μικρό για να μην έχει ευθύνες. Συνεπώς, θα κάθεται απέναντι και θα κάνει αυτό που ξέρει καλά: αντιπολίτευση, κουνώντας το δάχτυλο
. Στους ανέργους θα λέει ότι θα επανακρατικοποιήσει την «Ολυμπιακή» και θα διορίσει εκατό χιλιάδες στο Δημόσιο, στους δανειολήπτες ότι θα τους χαρίσει τα χρέη, στους δημόσιους υπαλλήλους ότι ποτέ κανείς δε θα αξιολογείται και σε όλους μαζί ότι θα πάρουν πίσω όσα χρήματα έχασαν εδώ και τρία χρόνια. Αν κρίνει κανείς από το χτεσινό αποτέλεσμα, στην Ελλάδα ακόμη και τα χοντροκομμένα παραμύθια πιάνουν.
Αυτό θα επιτρέψει στο ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίσει να φορά το φωτοστέφανο, πράγμα που ασφαλώς δεν ενθουσιάζει τα κόμματα της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς. Θα ήθελαν να του το αφαιρέσουν και να μην του δώσουν την ευκαιρία να συσσωρεύει επιρροή την ώρα που εκείνα θα τρώνε τα μούτρα τους πάνω στα πραγματικά προβλήματα. Αλλά συνήθως δε γίνεται να τα έχεις όλα δικά σου. Τι ζητούσαν προεκλογικά η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ; Καθαρή πλειοψηφία των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Το αποτέλεσμα την έδωσε. Δε γίνεται να έχεις και καθαρή πλειοψηφία των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων, ώστε να μην κρέμεσαι από τα κέφια του Λαφαζάνη, αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα στη φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκει στις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις. Τριτοκοσμικές περιπλανήσεις ονειρεύεται. Συνεπώς, ακόμη και αν τυχόν πειθόταν διά του υπνωτισμού να μετάσχει σε μια τέτοια κυβέρνηση, κάποτε θα συνερχόταν και θα άρχιζε να την αποσταθεροποιεί. Αλλά αυτό θέλουμε; Η χώρα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη στιγμή της μεταπολεμικής ιστορίας της.
Ακριβώς γι' αυτό, λοιπόν, δεν υπάρχουν περιθώρια για σκέψεις. Κυβέρνηση πρέπει να υπάρξει αύριο. Και καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.