Σήμερα στις Βρυξέλλες η Ελλάδα επιλέγει τον ανηφορικό δρόμο ελπίζοντας ότι, εφόσον αποδώσουν οι θυσίες του ελληνικού λαού, θα οδηγηθεί στην έξοδο από τη κρίση και εν συνεχεία στην ανάπτυξη. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.
Είναι δύσκολο γιατί η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου εξήντλησε όλα τα αποθέματα υπομονής, που απλόχερα τον πρώτο καιρό του έδωσαν οι πολίτες, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Η διαβεβαίωση Παπακωνσταντίνου ότι φέτος θα βγαίναμε στις αγορές, είναι χαρακτηριστικό δείγμα των λαθών που έγιναν.
Δεν είναι όμως ακατόρθωτο. Εφόσον η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές απευθυνθεί με ειλικρίνεια στον ελληνικό λαό, επιδείξει συνέπεια και αποφασιστικότητα στη τήρηση των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει, αλλά ταυτόχρονα προχωρήσει με γενναιότητα στην ανάληψη τολμηρών πρωτοβουλιών(πχ μείωση φορολογίας, ιδιωτικοποιήσεις κα) που θα στοχεύουν στην ανάπτυξη.
Όλα αυτά όμως υπό μια βασική προϋπόθεση: Να υπάρξει εθνικό σχέδιο με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, ώστε οι πολίτες να γνωρίζουν τι θα αντιμετωπίσουν και για πόσο χρονικό διάστημα. Στο μεταξύ, όμως, είναι αναγκαίο να δοθεί έμφαση στη καταπολέμηση της ανεργίας μέσω ενός σχεδίου εθνικής ανασυγκρότησης.
Η δανειακή σύμβαση και το «κούρεμα», όπως προαναφέρθηκε, είναι η αρχή μιας δύσκολης διαδρομής. Είναι υπόθεση όλων μας να φθάσουμε στο τέλος της όσο γίνεται γρηγορότερα, με τις λιγότερες κατά το δυνατόν απώλειες, προκειμένου να ξαναφτιάξουμε το κράτος και η χώρα να μπει σε τροχιά ανάπτυξης.
