Ακόμη μια δημοσκόπηση, της Alco αυτή τη φορά για τον τηλεοπτικό σταθμό Star, δείχνει ότι η ελληνική κοινωνία, όπως τουλάχιστον σχηματοποιήθηκε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, τείνει προς μια δομική αλλαγή.
Το ΠΑΣΟΚ, το οποίο καθιερώθηκε ως το κατεξοχήν κόμμα εξουσίας, με βαθιές ρίζες σε κοινωνικά στρώματα που έκριναν τις εκλογικές αναμετρήσεις, βρίσκεται στα όρια της συρρίκνωσης.
Το «τσαλάκωμα» αφορά κυρίως την παραδοσιακή εκλογική βάση του, και όχι το «εκσυγχρονιστικό» συμπλήρωμα, το οποίο προστέθηκε μετά το 1996, και την τότε άνοδο του Κώστα Σημίτη στην πρωθυπουργία και την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ.
Το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, χάνει εκείνους που θεωρούσαν εαυτούς «συνδιαχειριστές» της ιδεολογικής πλατφόρμας και του πολιτικού αυτοπροσδιορισμού του ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και οι διαρροές που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, από την εκλογική βάση του 2009, σημειώνονται προς τα συγγενή κόμματα τα οποία κινούνται πιο Αριστερά από το Κέντρο.
Αυτή η δημοσκοπική πραγματικότητα, που πιθανότατα θα αποτυπωθεί και στην κάλπη των επόμενων εκλογών, αποτελεί τη βασική εξήγηση του ανεδαφικού των σεναρίων για τη δημιουργία νέου κόμματος, μέσα από το ΠΑΣΟΚ. Εκείνοι που υποστηρίζουν ή διακινούν τέτοια σενάρια, υπονοούν ότι ένα τέτοιο κόμμα θα μπορούσε να στοχεύει στους μετριοπαθείς ψηφοφόρους. Και να έχει ως επικεφαλής κάποιον σαν τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, την Άννα Διαμαντοπούλου ή τον Γιώργο Φλωρίδη. Η ανασύσταση δηλαδή του εκπεσόντος εκσυγχρονιστικού μπλοκ, με μορφή ανεξάρτητου πολιτικού φορέα.
Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί, επειδή θα στερείτο ακροατηρίου. Οι μετριοπαθείς ψηφοφόροι που στήριξαν στο παρελθόν το ΠΑΣΟΚ, επιλέγουν την αποχή ή την άρνηση. Όχι επειδή δεν υπάρχει ένα «ΠΑΣΟΚ… plus» που να τους καλύπτει. Αλλά επειδή κανένα από τα προαναφερθέντα κορυφαία στελέχη του Κινήματος, όπως και οι υπόλοιποι δελφίνοι που επιχειρούν να θυσιάσουν τον Γιώργο Παπανδρέου, για να εξυπηρετήσουν τις προσωπικές διαδρομές και φιλοδοξίες τους, δεν εξαιρείται του «κοινωνικού αναθέματος».
Το υπάρχον προσωπικό του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς χρεώνεται σχεδόν… ισοτίμως με τον απερχόμενο Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ μια διπλή κατηγορία: Απ’ τη μια ότι εγκατέλειψαν παραδοσιακές θέσεις κοινωνικής αλληλεγγύης, και απ’ την άλλη ότι, από τη στιγμή που το έκαναν, δεν ήταν όσο γενναίοι θα περίμενε κανείς.
Επομένως, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον οποιονδήποτε αποτολμήσει ένα τέτοιο βήμα, να πείσει ότι διαφέρει. Ότι μπορεί να εκφράσει το καινούριο. Ότι είναι σε θέση να επενδύσει στην εθνική λήθη.
