Αν ο Μπιλ Κλίντον ήταν εκείνος που θα έπρεπε να διαχειριστεί την ελληνική κρίση, και να περιγράψει το τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα μας, μην έχετε καμία αμφιβολία ότι θα κατέφευγε σε μια ιστορική ρήση του, έστω και παραφρασμένη: «Είναι το Μνημόνιο, ανόητοι».
Και θα μιλούσε φυσικά για τη δημιουργική καταστροφή που προκάλεσε στην Ελλάδα, σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, η δανειακή σύμβαση την οποία υπέγραψε πανηγυρίζοντας ο Γιώργος Παπανδρέου, την άνοιξη του 2010, με το ιστορικό διάγγελμα από το Καστελόριζο.
Λίγοι… σώφρονες άνθρωποι έχουν παραμείνει σήμερα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, την έδρα δηλαδή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που να υπερασπίζονται το Μνημόνιο.
Διαπιστώνοντας στην πράξη τις ολέθριες συνέπειες του για τη χώρα, θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει Μνημόνιο με την ύφεση και την παρακμή. Και σίγουρα, Μνημόνιο με την ανεργία, ειδικά για τους νέους ανθρώπους αυτού του τόπου, όπως αποδεικνύουν τα σχετικά, επίσημα στοιχεία που είδαν σήμερα το φως της δημοσιότητας.
Σύμφωνα με αυτά, τον Οκτώβριο το ποσοστό της ανεργίας εκτοξεύτηκε στα επίπεδα του 18,2%. Και μιλάμε πάντα για την επίσημη, καταγεγραμμένη ανεργία, όχι την πραγματική, που κρύβεται πίσω από την εθνική μακαριότητά μας.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα των αριθμών, που δυστυχώς δεν ευημερούν ούτε καν εκείνοι, πόσο μάλλον η κοινωνία στην οποία αντιστοιχούν, δηλαδή η ελληνική, περισσεύει κάθε συζήτηση για αλλαγές… τομές… μεταρρυθμίσεις. Που φυσικά, δεν υπάρχουν στο Μνημόνιο. Εκεί θα βρει κανείς νέους φόρους, περικοπές, περιστολή δαπανών.
Στόχοι που, αν είχαν σχέση με την ελληνική πραγματικότητα, θα συνεπάγονταν το νοικοκύρεμα του κράτους. Δεν έχουν. Καμία σχέση. Όχι μόνο με την Ελλάδα, αλλά με καμία χώρα της Ευρώπης, χωρίς να εξαιρείται ούτε η Γερμανία.
Σε μια εποχή όπου η υπέρβαση της κρίσης απαιτεί δημιουργική σκέψη, ενθάρρυνση της καινοτομίας και κινητροδότηση των πλέον δυναμικών στρωμάτων κάθε κοινωνίας, κάθε χώρας, «συνταγές» όπως του Μνημονίου οδηγούν στο αντίθετο αποτέλεσμα: Στην… απαλλοτρίωση των κοινωνιών που υποτίθεται ότι θα διέσωζαν.
