Τ α κρούσματα είναι πολλά. Και είναι συνεχή. Και σημειώνονται παντού. Σε υποβαθμισμένες και ‘ευγενείς’ συνοικίες. Στο κέντρο και στα προάστια. Στην Πρωτεύουσα και στη Περιφέρεια. Σε αστικές και αγροτικές περιοχές.
Και χαρακτηρίζονται από την ολοένα και αυξανόμενη αγριότητά τους. Που από εγκλήματα κατά της περιουσίας και από απλές κλοπές, μετεξελίσονται σταθερά σε ληστείες, εγκλήματα βίας, εγκλήματα κατά της ζωής και της γενετήσιας ελευθερίας. Κι όλα αυτά σε μια κοινωνία χειμαζόμενη, που ο συνεκτικός ιστός της, αυτός της μεσοαστικής και μικροαστικής τάξης, αποσυντίθεται. Και η Οργανωμένη Πολιτεία απούσα. Και διαρκώς απολογούμενη. Και οι δυνάμεις ασφαλείας να μην προσφέρουν, αυτό που εκ των πραγμάτων και με βάση την αποστολή τους , όλοι προσδοκούμε . Την ασφάλεια.
Η κατάσταση είναι το δίχως άλλο αποκαρδιωτική. Και θα γίνεται χειρότερη. Κυρίαρχα αίτια η απουσία μιας κάποιας μεταναστευτικής πολιτικής. Που σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, οδηγεί στην εξαθλίωση, πέρα από τις ευπαθείς οικονομικά και κοινωνικά τάξεις της Ελληνικής κοινωνίας, τις μάζες των συνανθρώπων μας, που αναζήτησαν οικονομικό καταφύγιο στη χώρα μας. Και που έχουν διαμορφώσει τα δικά τους ‘γκέτο’ , με σημαντικότερο αυτό του Ιστορικού Κέντρου των Αθηνών. Σε ένα σκηνικό εκρηξιγενές. Που πέρα από τους κατ’ επάγγελμα παραβατικούς και τα κακοποιά στοιχεία, αρχίζει να περιλαμβάνει και τη νέα , τη δεύτερη γενιά των μεταναστών. Που γεννήθηκαν και/ ή μεγάλωσαν στη χώρα μας και τη θεωρούν και δικό τους αυτονόητα χώρο. Που διεκδικούν ή θα διεκδικήσουν δικαιώματα και θα βιώσουν το αίσθημα της αδικίας και του απόκληρου. Συνθήκες ζόφου με εφιαλτικές προοπτικές.
Απέναντι στο σκηνικό αυτό η Αστυνομία και οι δυνάμεις ασφαλείας, πρέπει να εκπληρώσουν την αποστολή τους. Η οποία περιλαμβάνει σχεδιασμό και όραμα αντεγκληματικής πολιτικής. Και στην οποία καμιά θέση δεν έχουν πολιτικάντικα φληναφήματα περί ‘αστυνομίας που αμύνεται’, από όσους προσπαθούν με αυτοσχεδιασμούς, στην ‘πλάτη’ μιας ολόκληρης κοινωνίας, να αποκτήσουν λόγο ύπαρξης. Στην προσπάθεια αυτή η συνδρομή και της δημοτικής αστυνομίας πρέπει να είναι μεγάλη. Το ανθρώπινο δυναμικό της, απενοχοποιημένα και χωρίς εμμονές και ιδεοληψίες, πρέπει να αξιοποιηθεί. Αλλά και στην ίδια την Αστυνομία, πρέπει, ως όρος απαράβατος να εμπεδωθεί, ότι η υπηρεσία στις δυνάμεις ασφαλείας είναι τιμή και ευθύνη. Και μετά βιοπορισμός. Μόνο με όραμα και μεράκι θα επιτελέσουν τον καθήκον τους. Και θα δικαιολογήσουν τον ρόλο τους, ως του ‘προσώπου ‘ του Κράτους. Και της εξουσίας που απορρέει από αυτόν.
