Στην πολιτική ενυπάρχει το στοιχείο του απρόβλεπτου. Που ξεφεύγει από τα αναμενόμενα και τα καθιερωμένα, και ανοίγει παράθυρο ευκαιρίας για ολική ή μερική ανατροπή των δεδομένων.
Στην περίπτωση της ελληνικής πολιτικής καθημερινότητας, το απρόβλεπτο αυτό φαίνεται ότι ήταν οι αποψινές παραιτήσεις των δυο οικονομικών εισαγγελέων. Με βαριά υπονοούμενα για πολιτικές παρεμβάσεις στο έργο τους, αλλά και με… υποψίες για τη συσχέτιση της εξέλιξης αυτής, με θέματα-ταμπού, τα οποία ερευνούσαν. Όπως τα CDS της χρεοκοπίας, και την παραποίηση των στοιχείων για το έλλειμμα του 2009. Που επέτρεψε τη «δαιμονοποίηση» της κυβέρνησης Καραμανλή, και έσυρε την Ελλάδα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το Μνημόνιο.
Η Νέα Δημοκρατία αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης, σήκωσαν τους τόνους. Ζήτησαν πολιτικές εξηγήσεις. Αύριο θα υπάρξουν νεώτερα, με τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ιωάννη Τέντε να σηκώνει στους ώμους του το βαρύ φορτίο της αποκατάστασης της σχέσης εμπιστοσύνης ανάμεσα στη Δικαιοσύνη και την ελληνική κοινωνία. Να κλείσει το μέτωπο που έχει ανοίξει, και απειλεί να εξελιχτεί σε σαράκι για την Ελλάδα της κρίσης, του Μνημονίου, της εθνικής μελαγχολίας.
Σε πολιτικό επίπεδο, η συνοχή της κυβέρνησης Παπαδήμου κρέμεται και πάλι σε μια κλωστή. Όπως και πριν από μια εβδομάδα, όταν ο Γιώργος Κουτρουμάνης επέμενε να περάσει το πρόσθετο «τσεκούρι» στις επικουρικές συντάξεις. Σήμερα ωστόσο, τα δεδομένα είναι τελείως διαφορετικά.
Και αν δεν δοθούν οι απαραίτητες εξηγήσεις, αν η έρευνα του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου δεν φτάσει εις βάθος, δεν οδηγήσει σε αποτέλεσμα, τίθεται μείζον θέμα ποιότητας της Δημοκρατίας μας. Που επισπεύδει τις εκλογές, ώστε να τοποθετηθεί ο κυρίαρχος ελληνικός λαός.
