Το κλίμα το οποίο βγήκε από τη χθεσινή συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, ήρθε να προστεθεί στην ήδη βαριά ατμόσφαιρα για τον Γιώργο Παπανδρέου, από το φθινόπωρο κιόλας, όταν ο τότε πρωθυπουργός πήρε τις, μοιραίες για τον ίδιο, πρωτοβουλίες περί διεξαγωγής δημοψηφίσματος. Που τον οδήγησαν σε μια οριακή ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, και εν συνεχεία σε έξοδο από τον πρωθυπουργικό θώκο, για να τον διαδεχτεί ο Λουκάς Παπαδήμος.
Στον Γιώργο Παπανδρέου μπορεί να καταλογίσει κανείς πολλά. Σε πολιτικό και εθνικό επίπεδο, αφαίρεσε από την Ελλάδα το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, και έμπλεξε τη χώρα στην περιπέτεια του Μνημονίου, από την οποία φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο να βγει σύντομα.
Οι χειρισμοί του ήταν κακοί, στα όρια του τραγικού. Αυτό όμως είναι κάτι που μπορεί να βροντοφωνάζει η κοινωνία, και έχουν το δικαίωμα να θέτουν ως ζήτημα στην πολιτική ατζέντα της καθημερινότητας, τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Όχι το ΠΑΣΟΚ. Όχι τα κορυφαία στελέχη του Κινήματος που ήταν συνυπεύθυνα αυτής της πολιτικής. Που… προσγειώθηκαν εσχάτως στη χώρα, και μας τροφοδοτούν με αφηγήσεις και διαπιστώσεις, στις οποίες μια ολόκληρη κοινωνία είχε καταλήξει προ πολλού. Όχι προσχηματικά. Όχι για να εξυπηρετηθούν προσωπικές φιλοδοξίες και να διευκολυνθούν ατομικές διαδρομές.
Η εικόνα των λεγόμενων «κορυφαίων» ή και… «μεσο-κορυφαίων» να απευθύνονται με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς προς τον Γιώργο Παπανδρέου, και τον βάλλουν σε προσωπικό επίπεδο, είναι εξόχως προσβλητική για την κοινή λογική.
Χαμηλώνει το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης, και επιβεβαιώνει ότι αν χαθούν οι αξίες και οι αρχές που κρατούν συνεκτικά ενωμένο έναν κομματικό φορέα, το μέλλον του είναι απρόβλεπτο και δυσοίωνο. Δεν θα έβλαπτε μεγαλύτερος σεβασμός. Ειδικά για μια σειρά από στελέχη, που χωρίς τον Γιώργο Παπανδρέου δεν θα τους ξέραμε…
