Θεός να βάλει το χέρι του.
Το σύστημα νοσηλευτικής προσφοράς στα δημόσια Νοσοκομεία της
Ελλάδας νοσεί βαθύτατα. Δεν είναι μια κοινότοπη διαπίστωση που γίνεται σήμερα. Απλά,
τα προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί εδώ και δεκαετίες, σήμερα αναδύονται και
γίνονται εμφανέστερα σε κάθε επίσκεψη ενός ασθενή. Συνολικά το σύστημα δομής
και λειτουργίας των νοσηλευτηρίων της χώρας απαιτούν και χρειάζονται ριζική ανασυγκρότηση.
Κάτι που το ίδιο εργαζόμενο προσωπικό νοσοκομείων
ζητά. Αντιλαμβάνονται ότι με τις υπάρχουσες συνθήκες δεν μπορούν να προσφέρουν
την ιατρική φροντίδα που θα επιθυμούσαν. Οι προσπάθειες που καταβάλουν να προσφέρουν
η ιατρική φροντίδα προσκρούει στην στελέχωση ιατρικού δυναμικού και στα μέσα
που έχουν στην διάθεση τους. Η κραυγή πόνου των ασθενών είναι και δικός τους πόνος,
όσο αυτό και φαίνεται υπερβολικό. Αυτό που ζήσαμε σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης
σε ώρα επειγόντων περιστατικών είναι πραγματικά συγκλονιστικό. Ασθενείς να σφαδάσουν
από πόνους και να μην υπάρχει δυνατότητα προσφοράς βοήθειας εξαιτίας της
ελλείψεως προσωπικού. Μπορεί κανείς να διανοηθεί τι σημαίνει να σφαδάζει από πόνους ασθενής για 3 ώρες και
να κάθεται άλλες 3 ώρες σε κάθισμα με
τον ορό στο χέρι, γιατί δεν επαρκούν τα κρεβάτια βραχείας νοσηλείας; Μπορεί ο
πολίτικος προϊστάμενος υγείας να κοιμάται ήσυχος, κάτω από αυτές τις συνθήκες;
Το αγαθό της υγείας είναι το υπέρτατο αγαθό
του ανθρώπου και δεν μπαίνει και δεν μπορεί να μπαίνει σε λογικές οικονομικών
αναλύσεων. Αν η μείωση δαπανών κ. Υπουργέ συμψηφίζεται με τις προσφερόμενες
υπηρεσίες ιατρικής φροντίδας, τότε είναι βέβαιο ότι χάσατε το μέτρο του ανθρωπισμού..
