ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Οι συμβολισμοί που συνοδεύουν το πολιτικό σεργιάνισμα του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ σε μια Ευρώπη η οποία έμαθε να ωριμάζει μέσα από τις κρίσεις και τις συγκρούσεις συμφερόντων στις τάξεις της, είναι ουσιωδώς σημαντικότεροι από εκείνους που συνεπάγεται η θέση του προέδρου του Eurogroup, και φυσικά του πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου.
Ο κ. Γιούνκερ είναι ένας ιστορικά αποδεδειγμένος φιλέλληνας. Με συνεπή και παθιασμένο ευρωπαϊκό προσανατολισμό, που του χάρισε άλλωστε το προσωνύμιο «Mr. Euro», λόγω της πρωταγωνιστικής παρουσίας του στη δημιουργία των δομών, και εν συνεχεία τη λειτουργία της ευρωζώνης.
Στην κορύφωση της κρίσης χρέους, που είχε την Ελλάδα ως σημείο αναφοράς και κέντρο βάρους, ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ συνέχισε να βρίσκεται στο πλευρό μας. Έχοντας και τη διακριτική στήριξη του πρώην πλέον προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ζαν-Κλοντ Τρισέ.
Προϊόντος ωστόσο του χρόνου, ο Γιούνκερ συμβιβάστηκε με την προσωπική πολιτική αναγκαιότητα να «πάει με τα νερά» της Γερμανίας. Η οποία άλλωστε απείλησε ευθέως, έστω και σε επίπεδο παρασκηνίου, να τον «ξηλώσει» από το Eurogroup, προκειμένου να τον διαδεχθεί μια περισσότερο συνεργάσιμη με το Βερολίνο… φωνή, ή ακόμη και ο ίδιος ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Έκτοτε, ο συμβιβασμένος πλέον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος κατάφερε να διασώσει τη θέση του, δεν παραλείπει να «σφυροκοπεί» την Ελλάδα. Φαίνεται ωστόσο ότι… τα χειρότερα έρχονται, καθώς συγκλίνουσες πληροφορίες αναφέρουν πως ο πρόεδρος του Eurogroup θα απαντήσει ουσιαστικά και πολιτικά στις επιστολές που έστειλαν στις Βρυξέλλες ο Λουκάς Παπαδήμος και οι Γιώργος Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς και Γιώργος Καρατζαφέρης.
Στην απάντησή του, ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ εκτιμάται ότι θα θέτει ένα έμμεσο «βέτο» σε μια μελλοντική επαναδιαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου ΙΙ, που αφορούν το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, και των… βάρβαρων μέτρων τα οποία το συνοδεύουν.
Φυσικά, η απάντηση και το όποιο βέτο του Γιούνκερ σχετική σημασία και αξία έχουν, σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση και μια ευρωζώνη που δυσκολεύονται να χαρτογραφήσουν το μέλλον τους, με ασφάλεια εκτίμησης και πρόβλεψης.
Από αυτή την κρίση, γινόμαστε όλοι περισσότερο υποψιασμένοι. Μονάχα οι Βρυξέλλες μοιάζουν αγκυλωμένες στις στρεβλώσεις και τους «μύθους» τους. Οι κοινωνίες της Ευρώπης τους έχουν ήδη προσπεράσει.
