ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Μια γρήγορη ματιά αν ρίξετε γύρω σας, θα βρείτε πολλούς πρόθυμους να γυρίσουν τον χρόνο πίσω. Να επιστρέψουν σε εποχές όπου τα πράγματα ήταν καλύτερα, η ζωή περισσότερο συμβιωτική και αισιόδοξη. Να κάνουν αυτή τη βουτιά στο παρελθόν, επιδιώκοντας να σταματήσουν να τρέχουν πίσω από τα χαμένα χρόνια της ζωής τους.
Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, κάθε ματιά προς το παρελθόν είναι καλύτερη από το πολιτικό σήμερα που βιώνει το Κίνημα το οποίο ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι, ειδικά το πρόσφατο παρελθόν, δεν είναι έμπλεο σύνθετων, ενίοτε και αντικρουόμενων συναισθημάτων.
Το σημείο αιχμής είναι φυσικά το 2007. Τότε που, μετά την ήττα στις εθνικές εκλογές από τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή, παρά το γεγονός ότι σχεδόν… μονάχα στην Ιπποκράτους δεν μπήκαν φωτιές, ο Γιώργος Παπανδρέου αμφισβητήθηκε έντονα. Όσο κανένας άλλος ηγέτης του ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν.
Και ενώ τα ΜΜΕ εκτιμούσαν ως περίπου αυτονόητη την εκπαραθύρωσή του από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, και τη διαδοχή του από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο Οίκος των Παπανδρέου κατάφερε να επιβιώσει και από αυτή τη μάχη.
Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ δείχνει να επιστρέφει στο 2007. Και πάλι με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έβαλε… στο ράφι τις προσωπικές φιλοδοξίες του, και προχώρησε το καλοκαίρι σε έναν ιστορικό πολιτικό συμβιβασμό με τον Γιώργο Παπανδρέου, εξαιτίας του οποίου χρεώθηκε την ευθύνη διαχείρισης μιας καταρρέουσας οικονομίας.
Με τον Γιώργο Παπανδρέου να έχει περιοριστεί μονάχα χωροταξικά στην Ιπποκράτους, και να αναλίσκεται σε διεθνείς συνόδους για την κλιματική αλλαγή, την κυβέρνηση Παπαδήμου να αδυνατεί να αποκτήσει αξιόπιστο πολιτικό βηματισμό, τους υπόλοιπους δελφίνους να σπαταλούν ατελείωτες ώρες πάνω από ένα… laptop, γράφοντας άρθρα για το μέλλον της Κεντροαριστεράς, και την ύφεση να βαθαίνει, αντί να μπαίνει φρένο στην εθνική κατρακύλα, ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν άντεξε.
Από χθες, επέλεξε συνειδητά να παίρνει όλο και πιο ηχηρές αποστάσεις από τα πεπραγμένα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στην οικονομία, προτού ο ίδιος διαδεχθεί τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου στο Εθνικό Λογιστήριο, το καλοκαίρι του 2011. Προκειμένου να ολοκληρώσει ένα παράτολμο και εν πολλοίς οξύμωρο πολιτικό άλμα: Να καταγγείλει το Μνημόνιο, που τάχθηκε να τηρεί και να εφαρμόζει τους τελευταίους μήνες.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος διαπιστώνει ότι οι επιπτώσεις της εφαρμογής ενός τόσο αντι-αναπτυξιακού προγράμματος, από το μεθοδολογικό λεξιλόγιο του οποίου απουσιάζει η έννοια της κοινωνικής αλληλεγγύης και της συνοχής, είναι διαβρωτικές για όποιον εμπλέκεται ενεργά.
Τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, το τίμημα που πληρώνουν οι «υπασπιστές» των Μνημονίων, είναι εξαιρετικά βαρύ. Έστω και αργά, ο Ευάγγελος Βενιζέλος προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί, για να περισώσει ό, τι έχει απομείνει από το άλλο πληθωρικό πολιτικό κεφάλαιό του.
Και μπορεί στην πολιτική, σχεδόν τα πάντα να είναι πιθανά, στην περίπτωση Βενιζέλου ωστόσο φαίνεται ότι η έμφαση από τον ιστορικό του μέλλοντος δεν θα δοθεί στο «έστω». Αλλά στο «αργά»…
