Του Γρηγόρη Π. Παπαγεωργιάδη
Μια ζωή όλοι διαμαρτυρόμαστε για την ποιότητα των υπηρεσιών που του παρέχονται στην υγεία, στην παιδεία και γενικότερα σε ότι έχει σχέση με τις συνδιαλλαγές μας με το Κράτος..
Ποια είναι η αντίδραση μας όμως όταν κάποιος προσπαθεί να κάνει την οποιαδήποτε αλλαγή στο σύστημα που υπάρχει σήμερα;
Απόλυτη άρνηση.
Λες και μας αρέσει η ταλαιπωρία ή να ξέρουμε πως τα χρήματα που πληρώνουμε σε φόρους για να διατηρηθεί το σύστημα καταλήγουν σε μία τεράστια μαύρη τρύπα εξαιτίας του τρόπου που είναι δομημένοι αυτοί οι φορείς.
Για παράδειγμα το νομοσχέδιο για την υγεία που περιλαμβάνει δράσεις αντίστοιχες με αυτές που έγιναν πριν 20 και πλέον χρόνια σε χώρες που οι Έλληνες πήγαιναν για τις πιο απλές επεμβάσεις λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης στο ΕΣΥ.
Που φαίνεται (;) πως η πλειοψηφία των πολιτών φοβάται τις αλλαγές.
Δεν τις θέλει, δεν ενδιαφέρεται αν εξοικονομούνται πόροι ή αν δίνεται η ελπίδα για καλύτερες υπηρεσίες.
Όχι. Να βελτιώσετε το σημερινό σύστημα που το βρίζουμε και έχουν αποτύχει όλοι να το κάνουν καλύτερο.
Λες και κάποιος πολίτης θα χάσει καμία από τις θέσεις διοικητών που καταργούνται.
Όχι δεν υποστηρίζουμε πως αυτά που προτείνονται είναι όλα τέλεια.
Η πράξη θα το δείξει αυτό.
Αλλά δεν μπορούμε να ανεχτούμε να κόβεται πχ. το ΕΚΑΣ από αυτούς που το έχουν ανάγκη για να διατηρούμε ένα σπάταλο σύστημα που όλοι διαχρονικά το βρίζουν.
Εκτός αν έχουμε γίνει μαζοχιστές και πλέον μας αρέσει η ταλαιπωρία να χρειάζεται πολιτικό μέσο για να γίνει στην ώρα της ακόμη και η πιο μικρή ιατρική εξέταση .
Ότι και να γίνει, χειρότερη κατάσταση από τη σημερινή δύσκολα να υπάρξει.
