Η 3η συνεχής θητεία ενός πολιτικού σε κορυφαίο αξίωμα, αποτελεί ένα είδος «Graal». Το «Ιερό Δισκοπότηρο» που όλοι αρνούνται ότι επιθυμούν να κατακτήσουν, και την ίδια στιγμή ξεκινούν τη σχετική σταυροφορία. Ελάχιστοι ωστόσο φτάνουν ως το τέλος της διαδρομής, με αποτέλεσμα η 3η συνεχής θητεία να προσλαμβάνει μυθικές διαστάσεις..
Πάρτε για παράδειγμα την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης: Ο Ανδρέας Παπανδρέου κέρδισε δυο συνεχείς θητείες, έχασε από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, για να επανέλθει στην εξουσία για ακόμη μια.
Ο Κώστας Σημίτης κέρδισε επίσης δυο εκλογές, για να χάσει στις εκλογές του 2004 από τον Κώστα Καραμανλή, που με τη σειρά του παρέμεινε για δυο θητείες στο Μέγαρο Μαξίμου, προτού παραδώσει στον Γιώργο Παπανδρέου.
Ακόμη και εκτός συνόρων όμως, το… φετίχ διατηρείται, ίσως γιατί σε πολλές σύγχρονες Δημοκρατίες έχει θεσπιστεί όριο θητείας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες για παράδειγμα, ο Πρόεδρος δεν έχει το δικαίωμα να υπερβεί τις δυο θητείες, ενώ στη Ρωσία τις δυο συνεχόμενες.
Στη σύγχρονη Ευρώπη της προχωρημένης κρίσης, η Άνγκελα Μέρκελ δείχνει αποφασισμένη να διεκδικήσει μια 3η θητεία στην Καγκελαρία, μετά το 2005 και το 2008. Οι δημοσκοπήσεις βέβαια δεν συμφωνούν μαζί της, δείχνοντας τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους να απειλούν την πολιτική κυριαρχία των Χριστιανοδημοκρατών. Εκείνη ωστόσο δεν πτοείται. Και ποντάρει στην… περίεργη συνήθεια του γερμανικού λαού να αποφασίζει στο «παρά ένα» της εκλογικής αναμέτρησης. Και να αποφασίζει οριακά.
Η δεδηλωμένη επιθυμία της Μέρκελ να διεκδικήσει για 3η φορά την ψήφο του γερμανικού λαού, εξηγεί και τη σπουδή της να πλειοδοτεί το τελευταίο διάστημα υπέρ της Ελλάδας.
Παρά την περιρρέουσα εντύπωση που υπάρχει, ότι ο γερμανικός λαός εγκαλεί το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε για τα δάνεια προς την Ελλάδα, στην πραγματικότητα η κοινωνία του Βερολίνου επιθυμεί να δει τη χώρα της κυρίαρχη σε μια ισχυρή Ευρώπη. Όχι σε μια Ευρώπη… ημιθανή ή χρεοκοπημένη.
Αυτή την πραγματικότητα, την οποία υπογραμμίζουν πολιτικοί αναλυτές, επιθυμεί να πιστωθεί η πλευρά των Σοσιαλδημοκρατών, επισημαίνοντας την ανάγκη να στηριχτεί ουσιαστικά η Ελλάδα, και κατ’ επέκταση η ιδέα μιας πολιτικά Ενωμένης Ευρώπης.
Εν κατακλείδι, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν οι θεωρητικοί της γερμανικής πολιτικής, είναι ότι η επανεκλογή της Άνγκελα Μέρκελ στην Καγκελαρία ή η… βίαιη έξοδός της από την εξουσία, περνάει μέσα από την Αθήνα. Με ενδιάμεση στάση στις Βρυξέλλες.
