Ακόμη και στην Έκθεση της
Τράπεζας της Ελλάδος, με τις “φειδωλές” εκτιμήσεις όσον αφορά τις κοινωνικές
και εργασιακές επιπτώσεις των ακολουθούμενων πολιτικών, αποτυπώνεται σαφώς η ισοπέδωση των μισθών στον Ιδιωτικό Τομέα την
τελευταία τριετία.
Πιο συγκεκριμένα, η υποχώρηση του
κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος υπολογίζεται ότι για την περίοδο 2012-14 θα αγγίξει το 21,7% υπερβαίνοντας κατά πολύ το
“μνημονιακό στόχο” του 15%, αποδεικνύοντας έτσι ότι κάποιοι υπερβάλλουν
χωρίς όρια, πλήττοντας τους φτωχούς εργαζόμενους.
Ταυτόχρονα, μέσα από την
επιστημονική έρευνα ενός θεσμικού οργάνου
του κράτους αναδεικνύονται και αποδεικνύονται ξεκάθαρα τα αδιέξοδα της πολιτικής της “εσωτερικής υποτίμησης” γκρεμίζοντας
ένα ακόμη “μύθο” των τροϊκανών εμπνευστών της, καθώς η συρρίκνωση των αποδοχών των εργαζομένων δεν έχει κανένα
αντίκρισμα στην αύξηση της απασχόλησης (η ανεργία εκτοξεύεται) ή την ανάλογη προσέλκυση επενδύσεων (η
οικονομία βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους αποεπένδυσης) την ώρα που η κάθετη
πτώση της αγοραστικής δύναμης και της ιδιωτικής κατανάλωσης εντείνει την
ασφυξία ρευστότητας στην αγορά.
Επίσης, αυξάνεται ο χρόνος
εργασίας των Ελλήνων όταν ήδη -σύμφωνα με διεθνείς και ευρωπαϊκές μελέτες-
εργάζονται περισσότερες ώρες από κάθε άλλο συνάδελφό τους στην Ε.Ε.
Το 64% του εργατικού δυναμικού της χώρας έχει υποστεί σημαντικές μειώσεις στις αμοιβές του (από 10% έως και
40%) ως συνέπεια κυρίως των νομοθετικών ρυθμίσεων του 2011 (Οκτώβριος) και 2012
(Φεβρουάριος) με την πλήρη ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, τη “νομοθέτηση”
κατώτατου μισθού, την αποδυνάμωση του Συστήματος Συλλογικών Διαπραγματεύσεων
και την επέκταση των ατομικών συμβάσεων.
Αυτή η τραγική και καθολική πραγματικότητα είναι αφενός μια
αποστομωτική απάντηση σε όσους με μεγάλη “δόση” κοινωνικού αυτοματισμού
αποκαλούσαν “συντεχνιακά προνόμια” τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και
αφετέρου ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί…
Εφόσον, λοιπόν, υπάρχει υπέρβαση (σχεδόν 45%) του “στόχου”, η
Κυβέρνηση οφείλει αρχικά:
·
να βάλει
φραγμό σε κάθε νέα παράλογη απαίτηση ή δήθεν προαπαιτούμενο (π.χ. μαζικές
απολύσεις) της τρόικας και
·
να διεκδικήσει
δυναμικά την ενεργοποίηση όσων διατάξεων έχουν ανασταλεί προσωρινά -όπως η αρχή
της εύνοιας (ευνοϊκότερη ρύθμιση) και η δυνατότητα επέκτασης των κλαδικών ή
ομοιοεπαγγελματικών ΣΣΕ (καθολικότητας ισχύος)- με τελικό σκοπό την επαναφορά
του Συστήματος Συλλογικής Αυτονομίας (Ελεύθερες Συλλογικές Διαπραγματεύσεις) στην
προ-μνημονίου εποχή.
Τότε και μόνο τότε θα αρθεί η εδώ και τρεισήμισι χρόνια “επιτήρηση” της
αγοράς εργασίας που παραπέμπει σε “σοβιέτ” με μισθούς “περεσ(τρόικας)” και θα μειωθεί
το “έλλειμμα επιβίωσης” στον οικογενειακό προϋπολογισμό των εργατικών
νοικοκυριών.
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΔΑΚΕ Ι.Τ.
