Το άρθρο 99 είχε εξαρχής τόσες πιθανότητες να ευδοκιμήσει στην Ελλάδα όσες θα είχε ένας φοίνικας στο αρχιπέλαγος της Στοκχόλμης. Αλλά μας βολεύει να νομοθετούμε με copy paste. Πήραμε έναν θεσμό που ισχύει στη Γαλλία, την procedure de conciliation, τον φυτέψαμε στην Ελλάδα και νομίσαμε ότι κάναμε ένα βήμα εκσυγχρονισμού.
Και τα κλαρκ στη βιομηχανική ζώνη της Σίνδου μπορούσαν να καταλάβουν πού θα κατέληγαν τα πράγματα. Ατυχώς, τα κλαρκ στη βιομηχανική ζώνη της Σίνδου ούτε εισηγούνται ούτε νομοθετούν. Εισηγούνται άνθρωποι κλεισμένοι στα βιβλία τους και νομοθετούν βουλευτές που δεν ξέρουν τι ψηφίζουν - όταν συμβαίνει να είναι παρόντες. Και τώρα πέφτουμε από τα σύννεφα όταν όλοι οι Γαβαλάδες της ελληνικής επικράτειας πηγαίνουν στον εισαγγελέα χρωστώντας ενάμισι εκατομύριο ΦΠΑ, λένε ότι έκαναν αίτηση για το άρθρο 99 και αφήνονται ελεύθεροι.
Βεβαίως, τα σύννεφα είχαν αρχίσει να μαζεύονται από καιρό. Στα τέσσερα χρόνια που ισχύει η περίφημη «διαδικασία συνδιαλλαγής» έχουν ξεσπάσει πολλές καταιγίδες που, όμως, αισθάνονταν μόνο όσοι είχαν την ατυχία να μπλέξουν. Για τους υπόλοιπους, ίσχυσε και ισχύει το «πέρα βρέχει». Χρησιμοποιώντας ως ομήρους τους εργαζομένους, πολλοί επιχειρηματίες βρήκαν την ευκαιρία που έψαχναν ώστε και τα χρέη τους να μην πληρώσουν και σε πτώχευση να μην κηρυχθούν. Είναι τόσο ατελής και η διαδικασία, ώστε ένας κακόπιστος οφειλέτης έχει πρακτικά τη δυνατότητα να τη διαιωνίζει. Φυσικά, αυτό εξαντλεί τους δανειστές που δεν είναι τράπεζες και γενικώς το «μεγάλο κεφάλαιο» (αυτοί έχουν φροντίσει να εξασφαλίσουν τις απαιτήσεις τους με ενέχυρα και υποθήκες) αλλά καθημερινοί άνθρωποι που συναλλάσσονται μαζί του. Προμηθευτές, τεχνίτες, υπάλληλοι. Και ναι μεν θεωρητικά οι δανειστές δεν υποχρεούνται να σπεύσουν στο συμβιβασμό αλλά όταν έχουν ανασταλεί όλα τα διωκτικά μέσα, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Εχεις να παίρνεις πέντε χιλιάδες ευρώ και φτάνεις να παρακαλάς να πάρεις πεντακόσια.
Το πρόβλημα μέσα στο πρόβλημα με το άρθρο 99 είναι ότι δεν εξαιρούνται ούτε οι απαιτήσεις των ασφαλιστικών ταμείων ούτε οι οφειλές προς το Δημόσιο, ούτε καν και ο ΦΠΑ. Ειδικά αυτό, είναι εξοργιστικό. Ο ΦΠΑ είναι προεισπραττόμενος φόρος. Σου τον εμπιστεύεται ο πελάτης για να τον αποδώσεις στο Δημόσιο. Είναι ξένο χρήμα. Η παρακράτησή του δεν υπάγεται στη λογική που μπορεί να διέπει μια «διαδικασία συνδιαλλαγής». Το 2007 είχαμε την πολυτέλεια να τον χαρίζουμε. Σήμερα, μάλλον όχι.
