ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Καμιά πολεμική σύγκρουση δεν είναι αυτόνομη και αυτοτελής. Αποτελείται από επιμέρους, κομβικής σημασίας μάχες, η έκβαση των οποίων χτίζει το momentum για την τελική επικράτηση. Οι πιο έμπειροι από τα πεδία των αναμετρήσεων μάλιστα, δίνουν εξαρχής έμφαση σε αυτές τις περιφερειακές μάχες, γνωρίζοντας ότι πιθανότατα θα κρίνουν τα πάντα.
Στη Σύνοδο Κορυφής των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Άνγκελα Μέρκελ πίστευε εκ των προτέρων ότι θα κερδίσει τον πόλεμο. Και ίσως το μέλλον να δείξει ότι η Γερμανία τα κατάφερε. Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, το Βερολίνο μετράει πολιτικά «τσαλακώματα». Τόσο η πρόθεση ενεργοποίησης του ESM εκ παραλλήλου με τον μηχανισμό στήριξης του EFSF, όσο και, κυρίως, η απόρριψη του αιτήματος εκ προοιμίου συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα σε μελλοντικά «πακέτα», όπως συμβαίνει με την Ελλάδα, συνιστούν εκκωφαντικές ήττες για τη Γερμανίδα Καγκελάριο.
Ειδικά η, δια στόματος Χέρμαν Φαν Ρόμπεϊ ανακοίνωση ότι το PSI με τους ιδιώτες κατόχους ομολόγων δεν θα είναι αυτονόητο στο μέλλον, αλλά θα αποτελεί πεδίο ad hoc επιλογής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα πρέπει να βύθισε το Βερολίνο σε προχωρημένη μελαγχολία. Οι Γερμανοί είχαν ξεκαθαρίσει ότι ποντάρουν στη συμμετοχή των ιδιωτών σε κάθε δυνητικό πακέτο στήριξης των χωρών με αδύναμες οικονομίες, ώστε να μην είναι υποχρεωμένη η ευρωζώνη να πληρώνει μόνη το μάρμαρο.
Φυσικά, έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας. Δυστυχώς, η Ευρώπη βγαίνει βαθιά διαιρεμένη από αυτή τη Σύνοδο. Με τις αγορές να δυσπιστούν για την προοπτική του κοινού μέλλοντος. Αυτό που δεν κατάλαβε ποτέ η Καγκελαρία είναι ότι, ακόμη και στην περίπτωση που η Γερμανία καταφέρει να επικρατήσει σε μια Ευρώπη… στα κυβικά της, η Ευρώπη αυτή θα θυμίζει περισσότερο βομβαρδισμένο τοπίο.
Αλήθεια λοιπόν, τι να το κάνει να κυβερνήσει κανείς επί ερειπίων;
