ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΒΟΪΤΣΙΔΗ
Ξοδεύουμε χρόνο, χαρτί και ενέργεια συζητώντας γι' αυτό που συμφωνούμε. Πόσο κακό είναι να μειώνονται μισθοί στο δημόσιο τομέα, να εξαπλώνεται η ανεργία στον ιδιωτικό, να κατρακυλάμε σε συνθήκες Βουλγαρίας, να πουληθεί δημόσια περιουσία και να κλείσουν οργανισμοί -έστω και αν δε χρειάζονται. Ανακυκλώνουμε το αυτονόητο και κάπου εκεί σταματά η συζήτηση. Για να ξαναρχίσει με την επόμενη αφορμή, να τραβήξει περίπου τον ίδιο δρόμο και να καταλήξει ακριβώς στο ίδιο σημείο. Αλλά, περιέργως, ούτε βήμα παραπέρα.
Αν ήταν έκθεση της τρίτης γυμνασίου, η καθηγήτρια θα ρωτούσε με κόκκινο στυλό το μαθητή τι προτείνει. Στο δημόσιο διάλογο, αυτό περιττεύει. Ή, για την ακρίβεια, παραλείπεται. Γιατί η διαμαρτυρία είναι εύκολη και σε κάνει ευχάριστο. Ενώ οι προτάσεις είναι δύσκολες και πολύ δε θέλει να σου κολλήσουν τη «ρετσινιά» του συνεργάτη της τρόικας, του ΔΝΤ, των διεθνών κερδοσκόπων. Ακόμη και τώρα, που οι αυταπάτες καταρρέουν, η διαρκής άρνηση, με λίγη «αγωνιστική» σαντιγί, αποτελεί σίγουρη επένδυση. Η πραγματικότητα έχει δικαιώσει ανθρώπους που σε άλλες εποχές, όταν το δανεικό χρήμα και ο πλασματικός πλούτος κυλούσαν στο δρόμο, προειδοποιούσαν ότι το ασφαλιστικό σύστημα υπερφορτώνεται, ότι τα δημοσιονομικά μεγέθη χρειάζονται νοικοκύρεμα, ότι οι προϋπολογισμοί ξεχειλώνουν, αλλά εμείς το χαβά μας. Ελπίζοντας σε τι; Σε κάποιο θαύμα που θα σβήσει μαγικά το χρέος, αφήνοντας και μερικά τρισεκατομμύρια στο ταμείο για να έχουμε να ξοδεύουμε. ΄Η ότι θα περάσει τώρα η μπόρα και το λογαριασμό θα τον πληρώσει η επόμενη γενιά. Η οποία είναι η γενιά των παιδιών μας, πράγμα που επίσης μας διαφεύγει.
Μας αρέσει, δε μας αρέσει, η εθνική προτεραιότητα δεν μπορεί να είναι άλλη από την αποφυγή της πτώχευσης και την παραμονή στο ευρώ. Και αμέσως μετά, την προστασία των ανέργων. Μόνο που, αντίθετα με την παρόρμηση της στιγμής, αυτά τα δύο πηγαίνουν μαζί. Οσο η χώρα δανείζεται από το μηχανισμό στήριξης θα μπορεί να εφαρμόσει κάποιο πρόγραμμα για την υποστήριξη της ανεργίας; Στοιχειώδες; Εστω, στοιχειώδες. Αλλά εάν πτωχεύσει και στο τέλος του μήνα αδυνατεί να πληρώσει μισθούς, οι άνεργοι θα είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους και το επίδομα σε πληθωριστικές δραχμές δε θα είναι ούτε ελεημοσύνη. Συνεπώς, δεν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σ' αυτό που μας αρέσει και στο συμβιβασμό, αλλά ανάμεσα στο συμβιβασμό και την εξαθλίωση. Και αυτό, με οποιουσδήποτε όρους, δεν αποτελεί δίλημμα.
