ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Μια παράπλευρη διάσταση της βαθιάς κρίσης εθνικής ταυτότητας στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα, είναι και η δυστοκία που παρουσιάζει η χώρα μας, στο να αποτυπώνεται ως… ελκυστικός προορισμός για ξένους ηγέτες.
Αν παρακινήσετε τη μνήμη σας να αρχίσει να ταξιδεύει νοερά προς το παρελθόν, θα διαπιστώσετε με προφανές δέος ότι μετά την οικειοθελή ένταξη της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου, στα τέλη της άνοιξης του 2010, οι μεγάλοι ξένοι ηγέτες αποφεύγουν να πραγματοποιούν επισκέψεις στην Αθήνα. Μια συνήθεια που έγινε… τρόπος ζωής, ειδικά από τις αρχές του τρέχοντος έτους, όταν και φάνηκε ότι η δανειακή σύμβαση δεν οδηγούσε σε έξοδο από την κρίση, αλλά μεταβαλλόταν η ίδια σε πρόβλημα.
Ο Μπαράκ Ομπάμα, ο Ντιμίτρι Μεντβέντεφ, η Άνγκελα Μέρκελ, ο Νικολά Σαρκοζί, ακόμη και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, έχουν… ξεχάσει πως είναι η Αθήνα. Γι’ αυτό και όλες οι σημαντικές επαφές από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης γίνονται στο εξωτερικό. Όπως για παράδειγμα θα συμβεί την Τρίτη, με την επίσημη επίσκεψη του Γιώργου Παπανδρέου στο Βερολίνο, προκειμένου να έχει μια κρίσιμη συνάντηση με την Άνγκελα Μέρκελ.
Αυτή η… απέχθεια προς την Ελλάδα, δείχνει ότι οι ηγέτες των μεγάλων χωρών, θέλουν να αποφύγουν ένα photo opportunity με τον Γιώργο Παπανδρέου στην Αθήνα, εκτιμώντας πιθανότατα ότι στην παρούσα συγκυρία θα συνεπαγόταν αυτό που λέγεται «κακή δημοσιότητα».
Οι ευθύνες της Κυβέρνησης λοιπόν είναι μεγάλες. Γιατί θα έπρεπε να έχει εξαντλήσει τις όποιες δυνατότητες πίεσης, εν ανάγκη και… εκβιασμών υπάρχουν, ώστε να εξασφαλίσει την έλευση ορισμένων από αυτούς τους ηγέτες στην Αθήνα. Μονάχα έτσι θα έστελναν ένα πειστικό μήνυμα στις αγορές ότι στηρίζουν πραγματικά την Ελλάδα.
Όσο συνεχίζουν να σφυρίζουν αδιάφορα, και να περιορίζονται σε… τηλεδιασκέψεις, οι αγορές «διαβάζουν» τη συγκεκριμένη συμπεριφορά τους ως ενισχυτική της εγκατάλειψης της Ελλάδας. Και ποντάρουν στα CDS της χρεοκοπίας, με μεγαλύτερο πείσμα και ενθουσιασμό.