ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ
Μετά τις εκλογές του 2000, που… μας είπαν και μας έπεισαν ότι τις κέρδισε το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη, το Κίνημα δυσκολευόταν να βρει πολιτικό βηματισμό. Κάτι οι φιλοδοξίες περίπου 10 στελεχών να διαδεχτούν τον «καταλληλότερο», κάτι τα δυο μέτωπα που άνοιξαν με την κοινωνία, για το Ασφαλιστικό και τις ταυτότητες, δεν χρειάστηκε και πολύ για να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση.
Εκείνη την περίοδο, ο Κώστας Σημίτης επέλεξε να απομακρύνει τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Και ο πληθωρικός πολιτικός, που το 1994, πριν χάσει από τον Αβραμόπουλο στον Δήμο της Αθήνας, εθεωρείτο ο φυσικός διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, περιέγραψε εκείνο το πολιτικό διαζύγιο με γλαφυρό τρόπο: «Ο Σημίτης έκοψε ένα από τα δάχτυλα του χεριού του», είχε πει ο Θεόδωρος Πάγκαλος, που μαζί με τη Βάσω Παπανδρέου και τον Παρασκευά Αυγερινό, άνοιξαν στον Κώστα Σημίτη τον δρόμο για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, το 1996.
Σήμερα, 15 χρόνια μετά, με τον ανασχηματισμό της Κυβέρνησής του, ο Γιώργος Παπανδρέου έκοψε κατ’ αναλογία δυο δάχτυλα. Ίσως και το ένα χέρι. Υποχρεώθηκε να θυσιάσει στενούς συνεργάτες, τους οποίους ο Γιώργος Φλωρίδης χαρακτήρισε «κηπουρούς».
Κυρίως όμως, αναγκάστηκε να αποκαθηλώσει το «ισχυρό δίδυμο», το οποίο αναδείχτηκε επί ημερών της ηγεσίας του στην κορυφή του ΠΑΣΟΚ. Τον Γιάννη Ραγκούση και τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, πάνω στους οποίους και στήριξε τόσο την προεκλογική εκστρατεία του 2009, όσο και τις δυο πρώτα κυβερνητικά σχήματα, μετά τη νίκη απέναντι στον Καραμανλή.
Ο Ραγκούσης μετακινήθηκε στο υπουργείο Υποδομών. Από εκεί που ήταν πρώτος τη τάξει Υπουργός στο Εσωτερικών, και «σκιώδης συντονιστής» της Κυβέρνησης και της ομάδας στρατηγικού σχεδιασμού.
Ο Παπακωνσταντίνου ήταν η… αυτονόητη «Ιφιγένεια» που θα θυσιαζόταν, για να επιχειρήσει το ΠΑΣΟΚ μια νέα «εθνική πλάνη», περί δήθεν αλλαγής πολιτικής. Θυσιάστηκε κατά το ήμισυ, αφού απομακρύνθηκε μεν από την πλατεία Συντάγματος, αντικατέστησε ωστόσο την «Green Τίνα» στο υπουργείο Περιβάλλοντος.
Αμφότεροι πάντως θα συμμετέχουν στο καθοδηγητικό όργανο της Κυβερνητικής Επιτροπής, αν και μάλλον οι εντυπώσουν δεν διασκεδάζονται πλέον. Όπως δεν μπορεί κανείς και να… τιθασεύσει τις πονηρές σκέψεις: Όταν ένας ηγέτης υποχρεώνεται να θυσιάσει τους δικούς του ανθρώπους, σηματοδοτεί την αρχή του τέλους για την ηγεμονία του.
