Ας το δούμε εν μέρει… μεταφυσικά. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι έχουν το ίδιο επώνυμο. Ίσως πάλι, να έχει να κάνει με τη φυσική άνεση της Βάσως Παπανδρέου να ανακαλεί στη μνήμη της ιδεολογικές παρακαταθήκες του ΠΑΣΟΚ, που εκείνος πιθανότατα άκουσε μονάχα ως… διηγήσεις από τον πατέρα του. Ίσως απ’ την άλλη να έχουν παίξει τον ρόλο τους οι παραστάσεις από μια Ευρώπη βαθιά πολιτική και οραματική, που εκείνη γνώρισε στα νιάτα της.
Μπορεί βέβαια να φέρει μερίδιο ευθύνης και το «ιστορικό λάθος» του 1996, τότε που εκείνη πάλι έκανε πίσω, για να περάσουν μπροστά ο Σημίτης με τον Τσουκάτο και τους άλλους. Με αποτέλεσμα το εγχείρημα του «εκσυγχρονισμού» να μην είναι κάτι παραπάνω από… μπετά. Κι αν έχετε ενστάσεις, ρωτήστε τον Χάρη Καστανίδη, για εκείνη την επιστολή-ύμνο στη διαφάνεια, που για τον Κώστα Σημίτη δεν ήταν κάτι περισσότερο από… κουρελόχαρτο. Συγνώμη, μακέτο.
«Εκείνος και εκείνη» λοιπόν. Εκείνος, είναι φυσικά ο Γιώργος Παπανδρέου, ο 3ος του Οίκου του που έγινε Πρωθυπουργός. Εκείνη, είναι η Βάσω Παπανδρέου. Χωρίς συγγενική σχέση με την οικογένεια που ταυτίστηκε με το Κέντρο και το ΠΑΣΟΚ, αλλά με ιδιότυπη πολιτική συνάφεια.
Το 2007, ο Ευάγγελος Βενιζέλος διεκδίκησε το ΠΑΣΟΚ από τον Γιώργο. Και έχασε, προς έκπληξη όλων, μεταξύ των οποίων και της κοινής λογικής. Σήμερα, βουλευτές με σημείο αναφοράς τον τότε δελφίνο της ηγεσίας, έμοιαζαν από το πρωί έτοιμοι να δοκιμάσουν στην πράξη το κατά πόσο το ΠΑΣΟΚ… μοιράζεται σε τιμάρια.
Όσο περνούσαν οι ώρες όμως, τόσο περισσότερο έμοιαζαν… χαμένοι στη μετάφραση της πολιτικής γραμμής που θα ακολουθούσαν. Και το απόγευμα, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου μπήκε στην αίθουσα της Ολομέλειας, σχεδόν τον χειροκροτούσαν όρθιοι. Την ώρα που οι διπλανοί τους έριχναν λοξές ματιές, αφού πρώτα επανέφεραν στην πολιτική ορολογία την έννοια της «αποστασίας».
Η Βάσω αντίθετα, επιβεβαίωνε ότι αν οι συγκυρίες, για τις οποίες βέβαια φέρει ευθύνη και η ίδια, την είχαν φέρει μπροστά, και όχι δίπλα ή πίσω από το κίνημα αμφισβήτησης, ήταν η μόνη που μπορούσε να ανατρέψει τον Γιώργο. Γιατί «παντρεύει» τα «πολλά ΠΑΣΟΚ», και επικαλείται την πολιτική «αργκό» για να περιγράψει όσα οι υπόλοιποι δελφίνοι κουράζονται να πουν, χαμένοι στη γοητεία της εξεύρεσης μιας ατάκας που… λίγοι καταλαβαίνουν.
Η Βάσω θα μπορούσε να τον ανατρέψει, επειδή βρέθηκε εξ αρχής απέναντι. Και μόνο το γεγονός ότι ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου δεν διέψευσε πως την κοίταζε… σαν UFO, όταν η Βάσω Παπανδρέου τον προέτρεπε να πάρει μέτρα για την οικονομία, αντί να ψάχνει μια θέση στο κατάστρωμα του Τιτανικού, φτάνει και περισσεύει για να της δώσει διαβατήριο για την ηγεσία.
Σήμερα το απόγευμα λοιπόν, η Βάσω Παπανδρέου στάθηκε αφορμή για μελαγχολικές συγκρίσεις, με εκείνους που θεωρούν ότι η διαδοχή θα μπορούσε να τους παραδοθεί… πακεταρισμένη, ως χορηγία ή με διαδικασίες… fast track. Είπε πολλά, με αυστηρό ύφος και έχοντας το βλέμμα της στραμμένο στον Γιώργο.
Τον κατηγόρησε για τη «διακυβέρνηση της παρέας». Και του είπε αυτό που μάλλον θα του έλεγε κάθε Έλληνας, και μάλιστα στον ενικό της οικειότητας και της απενοχοποίησης: «Πρέπει πρώτα να αλλάξεις εσύ».
Μόνο που ούτε ο Γιώργος αλλάζει, αλλά ούτε και το ΠΑΣΟΚ. Επομένως, την αυτονόητη υποχρέωση θα την αναλάβει η κοινωνία. Όλοι εμείς. Στις εκλογές που έρχονται. Στις εκλογές της εκκωφαντικής αποδοκιμασίας εκείνων που μας βύθισαν στην κρίση. Και αντί να ζητήσουν εμπράκτως συγνώμη ζητούν… τα ρέστα από το μέλλον ενός ολόκληρου λαού.
