ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ
Για κάθε χώρα του κόσμου που κατάφερε στοιχειωδώς να εδραιώσει ένα αναπτυξιακό μοντέλο στην οικονομία της, υπήρξαν χρόνια που αισθανόταν εθνικά υπερήφανη για τον ιδιωτικό τομέα της. Τους επιχειρηματίες που διακρίνονταν από δημιουργική ανησυχία και αναζητήσεις. Επένδυαν στην τεχνολογία και την καινοτομία. Ανακάλυπταν «νέα σύνορα», νέες αγορές, νέες οδούς κερδοφορίας, που είχαν θετικό αντίκτυπο στους εργαζομένους τους. Άρα, και συνολικά στη χώρα εντός της οποίας δραστηριοποιούνταν και αναπτύσσονταν.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν συνέβη αυτό. Μια από τις δομικές στρεβλώσεις της οικονομίας, υπήρξε και παραμένει η αδυναμία διαμόρφωσης και υποστήριξης ενός πραγματικά creative ιδιωτικού τομέα. Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, που σμίλευσε το ΠΑΣΟΚ με τη νοοτροπία του δήθεν, του γρήγορου κέρδους, του… κοπανιστού αέρα, και της διαπλοκής, ο ιδιωτικός τομέας είχε έναν και μόνο στρατηγικό στόχο: Να γίνει… δημόσιο.
Γι’ αυτό και η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων στηρίχτηκε στις επιδοτήσεις του κράτους. Και στα χρήματα από τα κοινοτικά πλαίσια. Δηλαδή, στις επιδοτήσεις του… μεγαλύτερου κράτους, που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τα μεγάλα δημόσια έργα; Τα υπερτιμολογημένα μπετά που κόστισαν στην Ελλάδα οι καθυστερήσεις των χρονοδιαγραμμάτων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Την επένδυση στον τουρισμό των… greeklish, όπου ορισμένοι επιχειρηματίες του κλάδου αύξαναν τόσο το κόστος των υπηρεσιών τους, ώστε δουλεύοντας full time για 4-5 μήνες, κατάφερναν να έχουν απόθεμα… και να κάθονται τους υπόλοιπους 7-8 μήνες του χρόνου; Για να μην θυμηθούμε τις… εγκάρδιες συνεννοήσεις, ελληνιστί «καρτέλ», που κράτησαν μέχρι και σήμερα κλειδαμπαρωμένα επαγγέλματα και υπηρεσίες, που η Ευρώπη απαιτεί να ανοίξουν και να απελευθερωθούν… χθες.
Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια για τη δομική παθογένεια της ιδιωτικής οικονομίας στην Ελλάδα. Η αλήθεια για την οποία δεν είπε τίποτα σήμερα ο πρόεδρος του ΣΕΒ, ενώ κατηγόρησε, και δικαίως πιθανόν, τους πολιτικούς, για ημιτελείς δόσεις αλήθειας προς τον ελληνικό λαό.
Τα λόγια του θα είχαν μεγαλύτερο αντίκτυπο, και θα ακούγονταν απενοχοποιημένα, αν είχε τολμήσει να παραδεχτεί ότι, εκτός από ένα ανεπαρκές δημόσιο, η Ελλάδα ταλαιπωρείται και μια εξίσου ελλειμματική ιδιωτική πρωτοβουλία.
Που αντί να προσπαθήσει να περιορίσει τις απολύσεις στα του οίκου της, προτρέπει το κράτος να προχωρήσει σε απολύσεις στο δημόσιο. Προφανώς για να μην… ζηλεύουν οι δικοί τους απολυμένοι. Και φυσικά, δεν πλήρωνε ο ιδιωτικός τομέας το δημόσιο. Τουλάχιστον, δεν πλήρωνε μόνο το δημόσιο. Πλήρωνε και τον δικό του κακό εαυτό. Και σήμερα, τον πληρώνουμε εμείς…
