Γράφει ο Φελνίκος
Μια μέρα μετά την καθαίρεση του εκλεγμένου ισλαμιστή
Προέδρου Μόρσι, που είχε διαδεχθεί τον έκπτωτο «κοσμικό» Μουμπάρακ, κανείς δεν
ξέρει να μας πει με βεβαιότητα πως θα εξελιχθούν τα πράγματα στην Αίγυπτο.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η πλατεία Ταχρίρ, για μια ακόμη
φορά, συγκεντρώνει τα βλέμματα ολόκληρου του πλανήτη. Επίσης σίγουρο είναι ότι
εφεξής, και για πολύ καιρό ακόμη, οι νύχτες στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια θα
φοράνε μπούργκα και θα μυρίζουν θάνατο.
Η νέα φωτιά που άναψε στην Αίγυπτο θα πρέπει να θεωρείται
μάλλον βέβαιο ότι θα επηρεάσει και τα άλλα καθεστώτα που ανέδειξε η Αραβική
Άνοιξη. Βέβαιο επίσης πρέπει να θεωρείται ότι θα επηρεάσει και τις εξελίξεις
στη Συρία, το Ιράκ, το Λίβανο, πιθανώς την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία, αλλά
και να επιβαρύνει περαιτέρω τις ταραγμένες σχέσεις Ισραήλ-Ιράν.
Και φυσικά -εφόσον η κατάσταση δεν σταθεροποιηθεί σύντομα,
αλλά παραμείνει για μακρύ χρονικό διάστημα ανοιχτή πληγή- αρνητικές θα είναι οι
επιπτώσεις και στην παγκόσμια οικονομία, αρχής γενομένης από το πετρέλαιο.
Το μαλακό υπογάστριο της νοτιοανατολικής Μεσογείου, από την
Τουρκία μέχρι τη Λιβύη, είναι «σάπιο» και μόνιμη πηγή αστάθειας. Αυτό,
ιδιαίτερα η Ευρώπη, δεν μπορεί να το αγνοήσει, αφού εφάπτεται με την ακρότατη
απόληξή της, την Κύπρο και την Ελλάδα.
Το δυστύχημα είναι ότι και οι δύο χώρες βρίσκονται σε
καθεστώς μνημονίου και η κοινωνική τους συνοχή δοκιμάζεται σκληρά από τις
ακραίες πολιτικές δημοσιονομικής προσαρμογής και λιτότητας που τους έχει
επιβάλλει η τρόικα.
Εάν η γερμανική ηγεσία της Ευρώπης δεν θέλει ο ιός της
κοινωνικής αναταραχής και της πολιτικής αποσταθεροποίησης, σαφώς με άλλα
χαρακτηριστικά, να μολύνει και την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα πρέπει, επειγόντως, να
αλλάξει στρατηγική στο πρόβλημα της υπερχρέωσης και να αποδυθεί σε μια εντατική
προσπάθεια σταθεροποίησης συνολικά του Νότου της Ευρώπης.
Θα πρέπει να δώσει, στις «προβληματικές» χώρες, ανάσες.
Διαφορετικά, σε προβλεπτό μάλλον χρόνο, θα δούμε τη φωτιά να περνά τη Μεσόγειο.
Κι αν περάσει τη Μεσόγειο θα σβήσει όταν φτάσει στη Βόρεια Θάλασσα. Θα μας
κατακάψει όλους κι αυτό δεν συμφέρει κανέναν.
Αν πάντως η καγκελάριος Μέρκελ δεν μπορεί να καταλάβει ότι
όταν καίγεται το σπίτι του γείτονά σου -γιατί στην ευρωπαϊκή γειτονιά είναι
όλες αυτές οι χώρες, που με τον έναν ή άλλο τρόπο πυροδοτούν την αστάθεια-
πρέπει να ετοιμάζεις την πυροσβεστική και για το δικό σου. Αν αυτή την
απλή αλήθεια δεν μπορεί να την καταλάβει, τότε είναι επικίνδυνη, και θα πρέπει
να την αναγκάσουν να την καταλάβει οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ηγέτες. Κι αν
χρειαστεί να την εκβιάσουν.
Και επειδή η ήδη επιβαρυμένη -λόγω και των δικών της
οξυμένων εσωτερικών προβλημάτων- Ελλάδα είναι η πρώτη που πλήττεται περισσότερο
και κινδυνεύει άμεσα από τις εξελίξεις στη νοτιοανατολική «τανάλια» της
Μεσογείου, θα πρέπει ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς, αντί να περιμένει τις
γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου, θα πρέπει να θέσει τώρα, και με έντονο
τρόπο, την ανάγκη αλλαγής της δημοσιονομικής προσαρμογής.
Θα ήταν μάλιστα πιο αποδοτικό εάν (προ)καλούσε, ει δυνατόν
κι αυτό το Σαββατοκύριακο, μια έκτακτη συνάντηση των ηγετών της Ιταλίας, της
Γαλλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Μάλτας, της Κύπρου, της Σλοβενίας
και γιατί όχι και της νεοεισελθείσας στην Ε.Ε. Κροατίας, των χωρών δηλαδή που
βρέχονται από τη Μεσόγειο, για να συζητήσουν το πρόβλημα και να χαράξουν μια
κοινή στάση έναντι των Τευτόνων του Βορρά.
Η φωτιά που άναψε στην Αίγυπτο είναι μια θαυμάσια αφορμή και
ευκαιρία, ίσως η τελευταία πριν τις γερμανικές εκλογές, για να πιέσουν ν’
αλλάξει η συνταγή της τρόικας. Αν περιμένουν τον Οκτώβριο, αρκούμενοι στις
διαβεβαιώσεις της Μέρκελ, ίσως βρεθούν προ δυσάρεστων εκπλήξεων.
Τώρα είναι η ώρα. Τώρα που η Μέρκελ χρειάζεται ηρεμία για να
διεξαγάγει και να κερδίσει την επανεκλογή της στην Καγκελαρία, τώρα πρέπει να
την αναγκάσουν να παράσχει τις διευκολύνσεις, τις οποίες υποτίθεται ότι έχει
δεσμευθεί να δώσει το Φθινόπωρο. Τώρα, μεσούντος του θέρους και της
προεκλογικής της εκστρατείας, να την απειλήσουν και να την εκβιάσουν, ότι «θα
της κάνουν το μαγαζί καλοκαιρινό» και την Πύλη του Βραδεμβούργου, πλατεία
Ταχρίρ. Μετά μπορεί να είναι αργά.
Κάποιοι άλλοι πολιτικοί, όπως ο Ανδρέας και ο γέρο
Καραμανλής, για τους οποίους γίνεται (παραπολιτική) συζήτηση σήμερα, μάλλον θα
το αποτολμούσαν. Τουλάχιστον την πρωτοβουλία θα την αναλάμβαναν. Ιδιαίτερα ο
πρώτος. Είχαν, και οι δυο τους, αίσθηση της Ιστορίας, γνώση του γεωπολιτικού
παιχνιδιού, αντίληψη των διεθνών συσχετισμών και επάρκεια ηγετικών προσόντων.
Το πάλκο της ιστορικής πρόκλησης για τον Σαμαρά είναι εδώ.
Να χορέψει μαζί τους και να αποδείξει τα δικά του προσόντα. Μετά το Φθινόπωρο,
ο μόνος χορός που ίσως παίζει η ορχήστρα να είναι αυτός του Ζαλόγγου…
