Η
“κοκορομαχία” μεταξύ Γερμανίας και ΔΝΤ ανέδειξε ένα νέο “ημίμετρο” για τη
“δήθεν” αντιμετώπιση του ελληνικού χρέους δημιουργώντας
πολλά ερωτήματα και ερωτηματικά γύρω τόσο από την αποτελεσματικότητα, όσο και
από τη σκοπιμότητά του…
Το
Ελληνικό Κράτος θα δανειστεί εντόκως από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής
Σταθερότητας (EFSF) περίπου 10 δις € για να
επανακτήσει ομόλογα ονομαστικής αξίας 30 δις €. Το “δώρο” των δανειστών μας, παρά τις επίσημες δεσμεύσεις για το
αντίθετο, αποτελεί απαράβατο όρο του ΔΝΤ
για τη συνέχιση της χρηματοδότησης της Ελλάδας, εντείνοντας την “ομηρία” της χώρας στις απειλές για διακοπή του
Προγράμματος.
Οι
“εκούσιες” διαρροές των τελευταίων εβδομάδων και η ουσιαστική προαναγγελία -μοναδικό φαινόμενο στα χρηματοπιστωτικά
χρονικά- της “επαναγοράς” εκτόξευσαν
την τιμή των ελληνικών ομολόγων δευτερογενώς σχεδόν στα 35 λεπτά στο ευρώ
(μόλις μια εβδομάδα πριν τη “συμφωνία” ήταν στα 25 λεπτά).
Οι ξένες τράπεζες και τα γνωστά Hedge Funds, αν προσέλθουν στη διαδικασία, θα επιτύχουν υπερ-αποδόσεις έως και 190%, αφού τα ομόλογα που έχουν
στην κατοχή τους αγοράστηκαν λίγους μήνες πριν στο 12 με 15% της ονομαστικής τους αξίας, όταν δηλαδή κάποιοι
τεχνηέντως επανέφεραν σενάρια ελληνικής χρεοκοπίας…
Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται
περίτρανα πως ο “δρόμος των Μνημονίων” συνδέεται άρρηκτα με ένα τρομακτικά
επικερδές τοκογλυφικό παιχνίδι σε βάρος του Ελληνικού Λαού.
Παρά
το δυσθεώρητο ύψος της αισχροκέρδειας, ο κίνδυνος αποτυχίας της διαδικασίας
επαναγοράς είναι μεγάλος. Οι διεθνείς
κερδοσκόποι είτε καλύπτονται πίσω από το “Αγγλικό Δίκαιο” των ομολόγων που
κατέχουν μετά το PSI και θα
μεθοδεύσουν να τα πληρωθούν εις ολόκληρο, είτε αναμένουν ακόμη υψηλότερες
προσφορές για την πώλησή τους “τζογάροντας” στην “απόγνωση” της ελληνικής
κυβέρνησης να ολοκληρώσει τη νέα εκβιαστική απειλή του ΔΝΤ.
Η “αναγκαστικά εθελοντική” συμμετοχή των
Ελληνικών Τραπεζών δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί σαν “άλλοθι”,
ώστε τα χρήματα των ανακεφαλαιοποιήσεων να παραμείνουν στα “τραπεζικά
σεντούκια”, αντί να καταλήξουν στην πραγματική οικονομία για την αναθέρμανση
της “αγοράς”. Ταυτόχρονα, το “πατριωτικό καθήκον” των Τραπεζών δεν πρέπει να μετατραπεί σε όχημα και
πρόσχημα νέων επώδυνων αλλαγών για τους εργαζόμενους του κλάδου.
Τα “κουρεμένα” Ασφαλιστικά Ταμεία
επιβάλλεται να εξαιρεθούν από κάθε διαδικασία, καθώς ακόμη
και ενδεχόμενη συμμετοχή τους δεν αποφέρει όφελος στην απομείωση του Δημοσίου
Χρέους. Οι απώλειες στα έσοδά τους είναι τεράστιες από την ραγδαία αύξηση
της ανεργίας, τη “μαύρη εργασία” και τις πρωτοφανείς μειώσεις στους μισθούς του
Ιδιωτικού και Δημόσιου τομέα. Η όποια
επιπρόσθετη μείωση της περιουσίας τους θα βάλει οριστικά «ταφόπλακα» στην
ικανότητά τους να απονέμουν τις, ήδη, “πετσοκομμένες” συντάξεις, “ανοίγοντας
διάπλατα την πόρτα” για νέες περικοπές, με δεδομένο ότι ο νόμος
Λοβέρδου-Κουτρουμάνη (3863/2010) προβλέπει εγγύηση του κράτους μόνο για τη
βασική-προνοιακή σύνταξη των 360€…
Η κυβέρνηση έχει εθνική υποχρέωση και
κοινωνικό καθήκον να πράξει το αυτονόητο “απαλλάσσοντας” το Ασφαλιστικό Σύστημα
από νέες περιπέτειες…Η όποια εμπλοκή των Ταμείων θα συνιστά ένα
νέο και χωρίς επιστροφή “κοινωνικό
Βατερλό”, που η Ελληνική κοινωνία οφείλει να αποτρέψει με κάθε τρόπο και μέσο.
