Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Μας τα 'παν κι άλλοι


ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΒΟΊΤΣΙΔΗ
Δεν πρωτοτύπησε ο Τσίπρας με τον ΟΠΑΠ. Τα ίδια έλεγε και ο Γιώργος Παπανδρέου, επερχόμενος προς το Μέγαρο Μαξίμου. Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ θα εξαγόραζε τις μετοχές του ΟΤΕ από την Deutsche Telekom και θα κρατικοποιούσε πάλι την «Ολυμπιακή». Ο κρατικός ΟΤΕ ήταν εκείνος που για να βάλεις τηλεφωνική γραμμή έπρεπε να μεσολαβήσει τουλάχιστον ο ιδιαίτερος βουλευτή.
Η «Ολυμπιακή» στοίχιζε στους φορολογουμένους ένα εκατομμύριο ευρώ τη μέρα και πετούσε όταν δεν απεργούσε κάποιο από τα δεκαέξι σωματεία προσωπικού διεκδικώντας ένα ακόμη επίδομα. Αλλά ο Γιώργος απευθυνόταν σ' ένα κοινό που έτσι είχε διαπαιδαγωγηθεί να εξορκίζει την ιδιωτική επιχειρηματικότητα και να ορκίζεται στο απέραντο κράτος. Το οποίο, συγχρόνως, καταριόταν για έλλειψη οργάνωσης, κακές υπηρεσίες, διαφθορά, πελατειακές σχέσεις, αναξιοκρατία, αλλά έτσι συμβαίνει με τις παράφορες σχέσεις λατρείας και μίσους. Δύσκολα ξεκολλάς.
Δεν πρωτοτύπησε ο Τσίπρας ούτε όταν προειδοποίησε τους «αετονύχηδες» ότι θα χάσουν τα λεφτά τους αν αγοράσουν δημόσιες επιχειρήσεις που θα ιδιωτικοποιηθούν, επειδή «τα πράγματα αλλάζουν». Κι εδώ τον πρόλαβαν ο Γιώργος και το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» που τον κηδεμόνευε. Τους ίδιους τσαμπουκάδες δεν προσπάθησαν να πουλήσουν με την Cosco και το λιμάνι του Πειραιά; Δήθεν θα έσκιζαν τη συμφωνία που είχε υπογράψει η προηγούμενη κυβέρνηση και θα έστελναν τους Κινέζους σπίτι τους. Μόνο που δεν υπήρχαν πλέον περιθώρια για νέα μαθήματα τριτοκοσμικού λαϊκισμού. Χωρίς την πολυτέλεια των δανεικών, οι υποσχέσεις για τον ΟΤΕ και την «Ολυμπιακή» ξεχάστηκαν. Και με τον ΟΛΠ, η πλάκα κράτησε κάνα δυο μήνες. Μόλις αριβάρισε ο κάπτεν Γουέι φέρνοντας τα μηνύματα από το Πεκίνο, όλα μπήκαν στη θέση τους.
Την ίδια τύχη θα έχουν και οι διαβεβαιώσεις του Τσίπρα, αν τυχόν αύριο η χώρα εμπιστευθεί την τύχη της στον Στρατούλη και στον Λαφαζάνη. Η Ελλάδα δεν υπάρχει μόνη της στον κόσμο. Ανήκει σ' ένα διεθνές σύστημα έννομης τάξης που δεν καταλαβαίνει από «είπα - ξείπα». Αν, λοιπόν, πουληθεί ο ΟΠΑΠ, υπάρχουν δύο προϋποθέσεις για να τον πάρουμε πίσω. Πρώτον, να τον πουλάνε οι «αετονύχηδες». Και δεύτερον, να έχουμε τα λεφτά. Το πρώτο, δεν είναι απίθανο. Το δεύτερο, είναι.