Του Σάββα Καλεντερίδη
Η στρατηγική της Τουρκίας που κρύβεται πίσω από το παιχνίδι που παίζει στην πλάτη των μουσουλμάνων στη Θράκη
Η Τουρκία, αν και διαθέτει -ή ισχυρίζεται ότι διαθέτει- τουρκικές μειονότητες σε περισσότερες από δέκα πέντε χώρες, μέχρι στιγμής μόνο δυο από αυτές έχει περιλάβει σε έναν γεωπολιτικό σχεδιασμό με ιδιαίτερες πτυχές που σχετίζονται και με το ζήτημα της εκμετάλλευσης ενεργειακών πηγών αλλά και της μεταφοράς ενεργειακών αγαθών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη κεντρικής στρατηγικής και αντίστοιχων πολιτικών, με την εφαρμογή των οποίων οι μειονότητες θα μετατρέπονταν σε πολύτιμα εργαλεία στα χέρια της Άγκυρας, για την επίτευξη των γεωπολιτικών και των πολιτικών στόχων που είχε θέσει το τουρκικό κράτος.
Στόχους που δεν διανοήθηκε όχι να αλλάξει αλλά ούτε καν να τροποποιήσει οποιαδήποτε τουρκική πολιτική ή στρατιωτική κυβέρνηση πήρε στα χέρια της τα γκέμια της εξουσίας τα τελευταία πενήντα χρόνια που διαρκεί αυτή η πολιτική.
Κι αυτό γιατί το προσωπικό, το κομματικό και το φατριακό υποτάσσεται στο εθνικό, στη γειτονική χώρα!!!
Η πρώτη μειονότητα στην πλάτη της οποία η Τουρκία έπαιξε το γεωπολιτικό και ενεργειακό της παιχνίδι είναι η μειονότητα των Τουρκοκυπρίων, την οποία η Τουρκία -και όχι μόνο- χρησιμοποίησε με το χειρότερο τρόπο για να πετύχει στους στρατηγικούς και πολιτικούς στόχους που είχε θέσει. Οι στόχοι αυτοί ήταν ο γεωπολιτικός έλεγχος του νησιού, η δημιουργία προστατευτικής ζώνης και ομπρέλας και η ασφάλεια των τερματικών των αγωγών μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου και η επέκταση της τουρκικής επικράτειας και της τουρκικής ΑΟΖ στη ΝΑ Μεσόγειο.
Η δυνατότητα να πετύχει ή να αποκτήσει δυνατότητες για να υποστηρίξει τους ως άνω στόχους, δόθηκε στην Τουρκία με την βάρβαρη εισβολή και κατοχή της Κύπρου, πράγμα που έγινε και με την καθοριστική υποστήριξη της Αγγλίας, των ΗΠΑ και του εβραϊκού παράγοντα. Αυτό δεν θα πρέπει να το ξεχνάει ποτέ, κανείς Έλληνας, τουλάχιστον μέχρι να εγκαταλείψει και ο τελευταίος Τούρκος στρατιώτης από τα ιερά χώματα της Κύπρου.
Η δεύτερη μειονότητα για την οποία η Τουρκία δείχνει μια ακατανόητη σπουδή και «αγάπη» τα τελευταία πενήντα χρόνια, είναι η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, η οποία εξαιρέθηκε της Ανταλλαγής*, το 1923, επ’ αμοιβαιότητι, για να παραμείνουν οι Έλληνες της Πόλης της Ίμβρου και της Τενέδου στον τόπο τους, ως ποίμνιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Αυτά τα πενήντα χρόνια η Τουρκία έχει δώσει απίστευτες αρμοδιότητες στο Προξενείο της στην Κομοτηνή, το οποίο, λειτουργώντας ως κράτος εν κράτει –με την ακατανόητη ανοχή των ελληνικών αρχών- έχει κατορθώσει να δημιουργήσει έναν πανίσχυρο και καλά υποστηριζόμενο από κάθε πλευράς παρακρατικό μηχανισμό, ο οποίος, αφού εκτουρκίζει βαθμιαία Πομάκους και Ρομά, δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις με τον εξής στόχο: Να μετατρέψει την μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης σε πολύτιμο εργαλείο, ούτως ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες οι οποίες θα επιτρέψουν στην Τουρκία να διεκδικήσει το σύνολο ή μέρος -αναλόγως των εξελίξεων και της αντίδρασης της Ελλάδος- των ενεργειακών αποθεμάτων στην περιοχή του Βορείου Αιγαίου (κοίτασμα Μπάμπουρα κ.ά.), θέτοντας ταυτόχρονα υπό τον έλεγχό της τον αγωγό Μπουργκάζ-Αλεξανδρούπολη, αν και οψέποτε κατασκευαστεί και τεθεί σε λειτουργία.
Επίσης, η δημιουργία μιας τέτοιας κατάστασης, πάντα με πολιορκητικό κριό τη μουσουλμανική μειονότητα, με βάση την οποία η Τουρκία θα έχει ιδιαίτερο λόγο στην περιοχή ανατολικώς του Νέστου, θα καταστήσει πιο δικαιοφανές το πάγιο αίτημα αλλά και επιδίωξη της Άγκυρας να χαραχτεί μια συνεχής και ευκρινής γραμμή στο κέντρο του Αιγαίου. Φυσικά, ό,τι βρίσκεται ανατολικά αυτής της γραμμής, θα ανήκει στην Άγκυρα, χωρίς να είναι δεδομένο πως ό,τι βρίσκεται δυτικά της θα ανήκει στην Ελλάδα.
Όλα αυτά καλό θα είναι να τα έχει υπ’ όψιν του ο κ. Αβραμόπουλος, όταν υποδέχεται τον εξ Ανατολών νεοοθωμανό ομόλογό του τις επόμενες ημέρες.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
*Κανονικά, αν είχαν φροντίσει οι διπλωμάτες και οι πολιτικοί που συμμετείχαν στις διαπραγματεύσεις της Συνθήκης της Λωζάνης να υπάρχει ρήτρα αμοιβαιότητος, σήμερα στη Θράκη θα έπρεπε να ζουν 1700 μουσουλμάνοι. Οι υπόλοιποι θα ήταν στις αγκάλες της πολυαγαπημένης τους Τουρκίας. Πάντως, έστω και αν δεν υπάρχει σαφής ρήτρα, καλόν είναι κάποιος να ασχοληθεί με το θέμα, διότι εκτός από το γράμμα, υπάρχει και το πνεύμα μιας συμφωνίας. Με βάση το πνεύμα, λοιπόν, θα πρέπει ή να αναχωρήσουν 115 χιλιάδες μουσουλμάνοι από την Θράκη για την Τουρκία, ή να δοθούν τουρκικές υπηκοότητες σε 150 χιλιάδες Έλληνες, με πλήρη δικαιώματα στην Τουρκία. Αυτό θα πρέπει να διαπραγματευτεί ο κύριος Αβραμόπουλος και να μην παρασύρεται στο γήπεδο-παγίδα που έστησαν και μας παρέσυραν εδώ και χρόνια οι Τούρκοι, όπου παίζεται η απώλεια της Θράκης και τουλάχιστον το μισό Αιγαίο. Όποιος δεν το βλέπει αυτό, θα πρέπει να είναι ή ανόητος ή προδότης.
