Σήμερα συζητάμε για το κύκλωμα της τοκογλυφίας. Επτά μήνες πριν, συζητούσαμε με την ίδια θέρμη για τα «στημένα». Πάλι μια γιγαντιαία αστυνομική επιχείρηση είχε συλλάβει καμιά ογδονταριά άτομα, εμφανίστηκαν δικογραφίες king size, για κάποιους πέσαμε από τα σύννεφα, για κάποιους δεν πέσαμε καθόλου, τότε είχαμε bonus και τις συνομιλίες που η απομαγνητοφώνησή τους εξασφάλισε επί εβδομάδες καύσιμη ύλη για τις εφημερίδες και τα πόρταλ.

Τι απέγινε η υπόθεση; Τέσσερις άνθρωποι προφυλακίστηκαν -ο ένας χρειάστηκε να συλληφθεί δυο φορές γιατί κάποιος ανακριτής θεώρησε ότι δεν είναι ύποπτος φυγής- και οι υπόλοιποι έκαναν ένα πέρασμα από τα δικαστήρια. Κάποτε, η υπόθεση θα φτάσει στο ακροατήριο, θα δοθούν οι συνηθισμένες αναβολές, τη μία επειδή αρρώστησε ο συνήγορος, την άλλη επειδή έχει αποχή ο δικηγορικός σύλλογος, την παράλλη επειδή έχουν απεργία οι γραμματείς, εντέλει θα δικαστεί, όσοι αθωωθούν αθωώθηκαν, όσοι καταδικαστούν μέχρι πέντε χρόνια θα πάρουν αναστολή ή θα εξαγοράσουν την ποινή. Δε θα ξοδευτούν αμέσως, γιατί προηγουμένως θα ασκήσουν έφεση και η υπόθεση θα πάει μερικά χρόνια πίσω. Δυο τρεις ίσως πάνε και στη φυλακή, αλλά σε λίγο θα προκύψει κάποιος νόμος «για την αποσυμφόρηση των φυλακών» (στατιστικώς προκύπτει κάθε δύο χρόνια), οπότε θα επιστρέψουν κι εκείνοι στο σπίτι τους. Βλέπετε, και τέτοιες facilities προσφέρει η Ελλάδα στην εγκληματικότητα, ακόμη και την κακουργηματική. Σε ποια σωφρονιστική πολιτική υπακούουν αυτές οι ρυθμίσεις, ένας θεός το ξέρει. Σίγουρα, πάντως, μια χώρα που αποφασίζει πόσοι άνθρωποι θα κρατούνται στις φυλακές της με κριτήρια ξενοδοχειακού overbooking δεν είναι σοβαρή χώρα.
Κάθε μέρα που περνά, περισσότεροι πολίτες πείθονται ότι στην Ελλάδα δεν απονέμεται δικαιοσύνη. Εχουν δίκιο. Καταλαβαίνουν ότι οι υποθέσεις «σέρνονται» επί χρόνια στα δικαστήρια, ακούνε για συλλήψεις που διαρκούν δύο μέρες και μετά ξεχνιούνται επί χρόνια, βλέπουν ανθρώπους που υπεξαίρεσαν εκατομμύρια από το ΦΠΑ να καταδικάζονται αλλά το βράδυ να κοιμούνται στο σπίτι τους, εντέλει καταλαβαίνουν ότι για να μείνεις δέκα χρόνια στη φυλακή, πρέπει να έχεις σκοτώσει μια κωμόπολη. Αυτό, βεβαίως, δε σημαίνει ότι η ποινική δικαιοσύνη πρέπει να απονέμεται με διαδικασίες επαναστατικού δικαστηρίου. Βιαστικά και με εξοντωτικές ποινές. Σημαίνει όμως ότι οι υποθέσεις πρέπει να κρίνονται γρήγορα και να υπάρχει ο φόβος της κύρωσης. Αλλιώς, και οι σοβαρότερες επιτυχίες της Αστυνομίας θα καταντήσουν σόου για τα κανάλια.