Η Γενιά του Πολυτεχνείου… πίσω από ένα φράχτη. Σαν και εκείνον που ήθελε να αναπτύξει ο Χρήστος Παπουτσής στα σύνορα του Έβρου, ως «προοδευτικό μέτρο» αντιμετώπισης του ακανθώδους ζητήματος της λαθρομετανάστευσης.
Από τη στιγμή που η ΕΣΗΕΑ ανέστειλε την, για άλλη μια φορά αψυχολόγητη, απεργιακή κινητοποίησή της, και οι πρώτες εικόνες από το κέντρο της Αθήνας άρχισαν να μας επισκέπτονται ως «φωτογραφίες» μιας μελαγχολικής πραγματικότητας στην οποία έχουμε διολισθήσει, το αποτύπωμα που προκαλεί τη μεγαλύτερη εντύπωση, δεν είναι ούτε το πλήθος των αγανακτισμένων πολιτών, ούτε ο αποκλεισμός του Κοινοβουλίου… από την Αστυνομία.
Είναι φυσικά η εικόνα του ατσάλινου φράχτη, που όπως αποκάλυψαν οι αστυνομικοί συντάκτες, είχε αγοραστεί πριν από τρία χρόνια από την Ελληνική Αστυνομία, αλλά παρέμεινε στις αποθήκες της Κατεχάκη.
Η σημειολογία του φράχτη εκκωφαντική: Χρειάστηκε ένα τόσο ακραίο μέτρο, για να «προστατευτούν» εκείνοι οι οποίοι επιλέχτηκαν από τους πολίτες στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, για να προασπίσουν τα συμφέροντα του έθνους και της κοινωνίας.
Στην πραγματικότητα, η Γενιά του Πολυτεχνείου σήμερα μας αποχαιρέτησε οριστικά. Τα ιδανικά της και οι στόχοι που πρέσβευε. Χάθηκαν μαζί με τον φράχτη. Με τη «φωνή» της Γενιάς του Πολυτεχνείου, τη Μαρία Δαμανάκη, να είναι Επίτροπος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και να μας προειδοποιεί για τη χρεοκοπία. Της δικής της Γενιάς, εννοεί μάλλον.
