Η σημερινή διαδήλωση κατά των μέτρων οικονομικής εξαθλίωσης που συνοδεύουν την εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, ήταν ένα στοίχημα για όλες τις γενιές των Ελλήνων. Που βλέπουν εδώ και έναν χρόνο την καθημερινότητά τους να δυσχεραίνει, τη ματιά προς το μέλλον να γίνεται όλο και πιο διστακτική, τη μελαγχολία να εξελίσσεται σε «εθνικό συναίσθημα».
Έχοντας ως παράδειγμα την περσινή τραγωδία της «Marfin», αλλά και παλαιότερες περιπτώσεις, όπου η αχαλίνωτη ορμή μιας κοινωνίας για να διεκδικήσει το δίκιο της, έβαλε… από μόνη της φρένο, μπροστά στον φόβο, πολλοί περίμεναν τα όσα συνέβησαν σήμερα στο κέντρο της Αθήνας.
Η «αγανάκτηση» βρέθηκε απέναντι στον φόβο. Και κάνει εδώ και ώρες βήματα σημειωτόν, αν όχι μπρος-πίσω. Το κλίμα αναρχίας και τρομοκράτησης που κυριάρχησε στο κέντρο της Αθήνας, αφαίρεσε από τη συγκέντρωση τη μαζικότητα, το πάθος, τον παλμό, και απ’ την άλλη αποπροσανατόλισε.
Κάθε φορά που κάποιος γύριζε την πλάτη στη Βουλή και έφευγε για το σπίτι του, το ξανασκεφτόταν, επειδή επέστρεφε στη σκέψη του η διαπίστωση ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. Υπάρχει ακόμη σε εξέλιξη η μάχη για το μέλλον, που μονάχα να κερδηθεί μπορεί. Δεν θα μας παραχωρηθεί εθελοντικά, ούτε καν… με άτοκες δόσεις μιας δανειακής στήριξης.
Το στοίχημα μας αφορά όλους. Να μην αφήσουμε την αγανάκτηση να ηττηθεί από τον φόβο. Η αγανάκτηση από μόνη της, δεν οδηγεί πουθενά. Περιορίζεται σε αφηγηματική διαπίστωση του πως φτάσαμε ως εδώ. Γι’ αυτό και επείγει η μετάβαση στο επόμενο στάδιο.
Από την αγανάκτηση, να περάσουμε στην επανάσταση. Της κοινής λογικής. Στην επανάσταση της ελπίδας. Αυτή μάλιστα, μπορεί να νικήσει τον φόβο.