Ήταν τα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυση του νέου τους χωριού και οι νέοι προσπαθούσαν να βρουν τρόπους ώστε στα χέρια τους να έχουν κάποια τέχνη για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν και να έχουν μια καλύτερη προοπτική. Μεταξύ των επαγγελμάτων την δεκαετία το "50 και του "60 ήταν και αυτό του τσαγκάρη.
Ένας από τους νέους της εποχής εκείνης ήταν και ο κ. Νίκος Μητσόγλου κάτοικος Νυμφόπετρας ο οποίος έμαθε όχι μόνο την τέχνη του τσαγκάρη αλλά και να κατασκευάζει παπούτσια μόνος του. Ο ίδιος στην αφήγηση του μας είπε: «Είχαμε εδώ στο χωριό μας έναν πολύ καλό τσαγκάρη που τον έλεγαν Καλόμ, προφανώς ήταν κάποιο παρατσούκλι, με καταγωγή από χωριό των Γιαννιτσών. Είχε το εργαστήριο του σε μια μικρή αποθήκη στο σπίτι του Γιώργου Συμεωνίδη. Πήγα σε αυτόν τον μάστορα κοντά και έμαθα την Τέχνη του τσαγκάρη. Μετά άνοιξα δικό μου εργαστήριο δίπλα στο πατρικό μου σπίτι. Δεν έφτιαχνα μόνο παλιά παπούτσια αλλά κατασκεύαζα και καινούργια. Ήμουν δηλαδή και υποδηματοποιός με διάφορα μεγέθη καλαπόδια. Τα παπούτσια που είχαν περισσότερη δυσκολία ήταν αυτά των τσοπαναραίων που έπρεπε να είναι γέρα. Κάτω από την σόλα έβαζα πρόκες για να πάτανε σταθερά ανεβαίνοντας στις πλάγιες. Τη περίοδο εκείνη τσαγκάρηδες είχαν μάθει και εργαστήκαν, ο Γιώργος Αθανασιάδης που είχε το εργαστήρι του δίπλα στο καφενείο του πατέρα του και ο Κώστα Σαββίδης που δούλευε σε χώρο που είχε φτιάξει δίπλα στο σπίτι του. Αν και είχα πολύ δουλειά δεν μπόρεσα να επιβιώσω γιατί δεν πλήρωνε ο κόσμος και πάντα είχα να λαμβάνειν βερεσέδια» μας είπε κλείνοντας την αφήγησή του ο κ. Μητσόγλου.
Ήταν μια δύσκολη περίοδο που οικονομική ανέχεια ήταν παντού εμφανείς. Υπήρχαν βέβαια και εκείνοι που ήταν κατ΄ επάγγελμα κακοπληρωτές και έτσι πολλά επαγγέλματα σταμάτησαν την δραστηριότητά τους .
Χρήστος Γιαννακίδης
emvolimanea.blogspot.com
