Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Πριν καλά-καλά κλείσει η κάλπη των ευρωεκλογών (άλλωστε η καταμέτρηση των ψήφων των ευρωβουλευτών συνεχίστηκε επί… δεκαήμερο!), ξεκίνησε η συζήτηση για τις εθνικές εκλογές, πασπαλισμένη με μπόλικη προεδρολογία.
Σα να μην πέρασε μια μέρα από τις ευρωεκλογές του 2009, όταν η χώρα κινδύνευσε να βρεθεί σε πολύμηνη προεκλογική περίοδο ως τον Μάρτιο του 2010, με αποτέλεσμα την πρόωρη διενέργεια εθνικών εκλογών, το 44% στο ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου, το ΔΝΤ και όλα όσα επακολούθησαν.
Σα να μην μεσολάβησε η χρεοκοπία, ο αποκλεισμός της χώρας από τις αγορές, ο κίνδυνος να βρεθούμε εκτός ευρώ και Ευρώπης, η πτωχευμένη χώρα που εξακολουθεί να εξαρτάται από τα δανεικά, θέλει πάλι εκλογές.
Το παιχνίδι της κολοκυθιάς άρχισε: Είναι 155. Και γιατί να είναι 155; Πόσοι να είναι; Να βάλουμε και τους τάδε και να πάμε στους 169. Και γιατί να είναι 169; Να βάλουμε και τους δείνα και να πάμε στους 180.
Και να οι συνεντεύξεις με τους εκπροσώπους νικητών και ηττημένων των ευρωεκλογών.
Και να οι διακηρύξεις («και τον Θεό να προτείνετε εμείς δεν θα τον ψηφίσουμε»).
Και να τα μπλοκάκια με τα ονόματα και τις προσθαφαιρέσεις – γιατί, όπως βλέπετε, τα πράγματα έχουν γίνει πολύ πιο περίπλοκα.
Και να οι διαρροές γι’ αυτούς που θα πάρουμε κι’ αυτούς που θα χάσουμε.
Και να οι διαρροές σχετικά με ποιους θα πάμε και ποιους θ’ αφήσουμε.
Η συζήτηση έχει επικοινωνιακά μεταφερθεί στο προσφιλές πεδίο της αντιπολίτευσης, που επιμένει πως το μήνυμα των ευρωεκλογών είναι η διενέργεια γενικών εκλογών.
Στην πτωχευμένη χώρα, όταν δεν μιλάμε για ανασχηματισμό, μιλάμε για εκλογές.
Και όταν δεν μιλάμε για εκλογές, μιλάμε για ανασχηματισμό!
Δυο μήνες τώρα, όλα έχουν σταματήσει.
Χιλιάδες οι συνδυασμοί και οι υποψήφιοι ανά την Ελλάδα.
Εκατοντάδες οι περιοδείες των ευρωβουλευτών που κυνηγούσαν τον σταυρό.
Άπειρος ο αριθμός των διακαναλικών συνεντεύξεων των πενήντα περίπου κομμάτων που έλαβαν μέρος στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση.
Απίστευτοι τηλεοπτικοί μονόλογοι με ερωτήσεις του τύπου «ευχαριστώ που μου κάνετε αυτή την ερώτηση».
Και όμως, εμείς θέλουμε ξανά από την αρχή.
Διότι το ιδανικό θα ήταν να διοργανώνουμε τουλάχιστον τρεις αναμετρήσεις τον χρόνο, με τη βεβαιότητα ότι στο μεταξύ θα συνεχίσουμε να κόβουμε λεφτά από τον τοίχο για της χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας.
Οπότε: Οι εκλογές τελείωσαν… ζήτω οι εκλογές!
