Η πραγματική πλέον προσαρμογή της χώρας στο ευρωπαϊκό κεκτημένο αποτελεί ίσως την μεγαλύτερη πολιτική ανατροπή των τελευταίων 70 ετών
Το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε στην Βουλή, έστω και ατελές, ανοίγει τον δρόμο της απελευθέρωσης της χώρας από τις συντεχνίες και την διαπλοκή. Και το γεγονός αυτό, αν συνδυαστεί με το τέλος του δικομματισμού που σημειώθηκε το 2012, τότε μάς οδηγεί στο βάσιμο συμπέρασμα ότι τα πρώτα βήματα για τη έξοδο από ένα στρεβλό, άδικο και ανελεύθερο πολιτικό οικονομικό σύστημα έχουν ήδη γίνει.
Το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε στην Βουλή, υπό την αφόρητη πίεση της τρόϊκας και την απειλή η Ελλάδα να μην πάρει 10 δισεκατ. ευρώ δανεικά, χωρίς καμμιάν αμφιβολία έχει ιστορικό χαρακτήρα. Και αυτός είναι ο λόγος που υπουργός της κυβέρνησης είπε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι κάποια στιγμή θα υπάρξουν στην Αθήνα οδοί Τόμσεν, Μορς και τρόϊκας.
Δεν έχει άδικο. Αν ο Κων. Καραμανλής και ο Κώστας Σημίτης άνοιξαν τις πόρτες της Ευρώπης και της ευρωζώνης στην Ελλάδα, η τρόϊκα είναι αυτή που πήρε την εντολή από τους δανειστές μας να επιβάλει στην χώρα μεταρρυθμίσεις οι οποίες έπρεπε να είχαν αρχίσει να γίνονται από το 1975 και μετά. Δυστυχώς, όμως, καμμία κυβέρνηση δεν είχε το απαραίτητο πολιτικό θάρρος για να τις πραγματοποιήσει. Ακόμα χειρότερα, οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις απαξίωσαν και το κύρος της χώρας μη σεβόμενες την υπογραφή τους. Από όλες τις συμφωνίες που υπέγραψε η Ελλάδα για να γίνει μέλος της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης και για να πάρει μέρος στους μεγάλους ευρωπαϊκούς προσανατολισμούς, επί της ουσίας καμμία δεν τηρήθηκε. Ούτε καν οι συμφωνίες για τα σταθεροποιητικά δάνεια του 1985 και του 1991 δεν έγιναν σεβαστές, με αποτέλεσμα να διακοπεί και η βοήθεια προς την χώρα.
Πέρα από όλα τα παραπάνω, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η Ελλάδα ουδέποτε έλαβε υπ’ όψιν της τις εκθέσεις του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ) και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) για τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να γίνουν στην οικονομία της και ποτέ δεν θέλησε να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του διεθνούς ανταγωνισμού.
Υπό τις συνθήκες αυτές, το σύστημα διαπλοκής και δανειακής υπερκατανάλωσης που ίσχυε στην χώρα είχε ημερομηνία λήξεως. Ήταν δε βέβαιον ότι, σε περίπτωση κατάρρευσης της υπερδανειζόμενης και αντιπαραγωγικής οικονομίας μας, τα σπασμένα θα τα πλήρωναν αυτοί που θα ήσαν εκτός διαπλοκής, εκτός κράτους και εκτός πελατειακού συστήματος. Επίσης, βαρύ τίμημα θα πληρώνουν και όλοι αυτοί οι νέοι θύματα της ομηρείας των συντεχνιών και των τραμπούκων της ιδεολογίας, οι οποίοι λύνουν και δένουν στην εκπαίδευση συνεπικουρούμενοι από τις φαιοκόκκινες πολιτικές παρατάξεις και από το οργανωμένο έγκλημα. Οι 600.000 άνεργοι νέο επιβεβαιώνουν την δραματική κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό εκπαιδευτικό τοπίο και επικυρώνουν την ασυμβατότητά του με την πραγματική οικονομία.
Όλες οι παραπάνω καταστάσεις δείχνουν να έχουν μπει σε φάση ανατροπής. Το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε στην Βουλή, έστω και ατελές, ανοίγει τον δρόμο της απελευθέρωσης της χώρας από τις συντεχνίες και την διαπλοκή. Και το γεγονός αυτό, αν συνδυαστεί με το τέλος του δικομματισμού που σημειώθηκε το 2012, τότε μάς οδηγεί στο βάσιμο συμπέρασμα ότι τα πρώτα βήματα για τη έξοδο από ένα στρεβλό, άδικο και ανελεύθερο πολιτικό οικονομικό σύστημα έχουν ήδη γίνει.
Παράλληλα, η ένταξη των ελληνικών τραπεζών στην Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση και ο στενός έλεγχός τους από μία κεντρική αρχή εποπτείας, αποδυναμώνουν σημαντικά το σύστημα διαπλοκής, το οποίο δεν θα μπορεί πλέον να χρηματοδοτείται με τα γνωστά κριτήρια του παρελθόντος. Αυτό σημαίνει ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις, για να επιβιώσουν, θα στραφούν υποχρεωτικά πλέον προς τις εκτός Ελλάδος αγορές –πράγμα που θα τις οδηγήσει και σε επενδύσεις τονωτικές της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητάς τους. Στο μέτρο δε που και η ανεπανάληπτη γραφειοκρατία θα υποχωρεί, είναι πολύ πιθανόν η εγχώρια πραγματική οικονομία να γνωρίσει μία ισχυρή φάση εκσυγχρονισμού.
Είναι επίσης σαφές ότι η αποδυνάμωση της διαπλοκής θα πλήξει και την επικοινωνιακή παρεοκρατία –μία πραγματική πληγή για την ελληνική κοινωνία και το πολιτιστικό της επίπεδο. Στην Ελλάδα, περισσότερο ίσως από άλλες χώρες, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα μεταξύ πολιτικής, οικονομίας και μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ) είναι πανίσχυρα και εξυπηρετούν την ενημέρωση μόνον στον βαθμό που συγκρούονται μεταξύ τους. Ακόμα, εντυπωσιακή είναι στην χώρα μας και η συμμετοχή του κράτους στο πεδίο της ενημέρωσης, είτε μέσω της κρατικής διαφημιστικής δαπάνης, είτε με αθρόες προσλήψεις δημοσιογράφων σε δημόσιες θέσεις. Όπως, επίσης, γνωστός είναι και ο ρόλος του κράτους στο ασφαλιστικό σύστημα των εργαζομένων στα ΜΜΕ, το οποίο στηρίζεται αποκλειστικά στον υπέρ τρίτων φόρο που είναι το αγγελιόσημο. Υπό παρόμοιες συνθήκες γενικευμένης διαπλοκής δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ποιο είναι και το επίπεδο της πραγματικής ελευθερίας της ενημέρωσης στην χώρα μας.
Με αφετηρία λοιπόν το γεγονός αυτό, η διαπλοκή είναι εκ των πραγμάτων ο μεγαλύτερος εχθρός της ελευθερίας και της δημοκρατίας και όλα τα άλλα έπονται –για όσους καταλαβαίνουν, ακόμα κι αν δεν θέλουν…
