«Ο επιμένων νικά». Τη λαϊκή ρήση εφάρμοσε η ομάδα «Pandora» του ΑΠΘ και κατέκτησε τη δεύτερη θέση στον παγκόσμιο διαγωνισμό «RobocupRescue 2013», που πραγματοποιήθηκε στο Αϊντχόφεν της Ολλανδίας.
Της Μαριάνας Παπαδάκη
«Όλη η ομάδα αισθάνεται δικαιωμένη μετά από τόση προσπάθεια που καταβάλαμε», λέει ο επίκουρος καθηγητής του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών της Πολυτεχνικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Ανδρέας Συμεωνίδης.
Ο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ
Η ομάδα «Pandora» ήρθε στη δεύτερη θέση μεταξύ είκοσι ερευνητικών ομάδων από όλον τον κόσμο, στον παγκόσμιο διαγωνισμό «RobocupRescue 2013» στην κατηγορία αυτόνομων ρομποτικών οχημάτων, με το ομώνυμο ρομποτικό όχημά της για την ανίχνευση και διάσωση θυμάτων καταστροφών. Οι είκοσι ομάδες διαγωνίστηκαν με τα ρομποτικά τους οχήματα για τέσσερις ημέρες σε διάφορες πίστες, υπό συνθήκες πραγματικής καταστροφής. «Πρόκειται για έναν διαγωνισμό που είναι ο κορυφαίος σε θέματα ρομποτικής. Φέτος είχε συνολικά πάνω από 2.500 συνέδρους», εξηγεί ο κ. Συμεωνίδης. Και όπως διευκρινίζει: «Η λογική του ‘RobocupRescue’ υπήρχε, αλλά έγινε πιο έντονη μετά το συμβάν στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης όπου σκοτώθηκαν χιλιάδες άνθρωποι. Η λογική του διαγωνισμού γενικότερα είναι να μπορεί κάποιος να κατασκευάζει ρομποτικά οχήματα τα οποία θα μπορούν να μπουν σε έναν χώρο, να πλοηγηθούν, να ‘δουν’ την κατάσταση, να ‘δουν’ τι ζημιές υπάρχουν, και αν υπάρχουν θύματα να κατευθύνουν στη συνέχεια τους διασώστες. Υπάρχουν δύο κατηγορίες οχημάτων: τα τηλεκατευθυνόμενα ή τηλεχειριζόμενα, όπου υπάρχει ένας χειριστής έξω από τον χώρο, που βλέπει το όχημα και το πλοηγεί για να μπορέσει να βρει τα θύματα, και τα αυτόνομα οχήματα, στα οποία ο χειριστής δεν έχει καμία επέμβαση πάνω στο όχημα και αυτό από μόνο του βρίσκει προς τα πού να κινηθεί, να αποφύγει τα εμπόδια, να ψάξει τα τυχόν θύματα και να τα αναγνωρίσει. Η ‘Pandora’ ανήκει στην κατηγορία των αυτόνομων οχημάτων», αναφέρει ο επίκουρος καθηγητής του ΑΠΘ.
ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΟΧΗΜΑ
Το ρομποτικό όχημα «Pandora» ενσωματώνει αισθητήρια όργανα για τον προσδιορισμό της θέσης του οχήματος στον χώρο (αισθητήρες υπερήχων, ηλεκτρονική πυξίδα, σύστημα για τον υπολογισμό της κλίσης του οχήματος και laser scanner) καθώς και αισθητήρια όργανα υπεύθυνα για τον εντοπισμό και την ταυτοποίηση ενός θύματος (αισθητήρες θερμοκρασίας, μετρητές διοξειδίου του άνθρακα, μικρόφωνα και κάμερα στην κεφαλή του βραχίονα).
«Είναι αυτόνομο όχημα, που σημαίνει ότι μπορεί να κινείται χωρίς τη βοήθεια GPS, WI-FI και χωρίς τηλεκατεύθυνση. Μόνο του δημιουργεί τη χαρτογράφηση και την αναγνώριση (μέσω θύρας λέιζερ, σόναρ κτλ.), κι αυτό είναι σημαντικό, γιατί σε κλειστούς χώρους, ή σε χώρους όπου δεν υπάρχει δικτύωση είναι σε θέση να προσφέρει πολύτιμη βοήθεια», προσθέτει ο κ. Συμεωνίδης. Αναφερόμενος στο πρότζεκτ ο καθηγητής του ΑΠΘ αναφέρει ότι «έχει ξεκινήσει από το 2005, δηλαδή από τότε ήταν ο στόχος μας να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Είχαμε συμμετάσχει στον διαγωνισμό ήδη τρεις φορές. Φέτος ήταν η τέταρτη φορά. Όμως κάθε χρόνο βελτιώναμε και εξελίσσαμε το όχημα».
ΤΟ ΜΕΡΑΚΙ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ
Η ερευνητική ομάδα ρομποτικής «Pandora» (Program for the Advancement of Non Directed Operating Robotic Agents) φέτος αποτελούνταν από 22 προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές, από τους οποίους οι 20 ήταν καινούργια μέλη και οι δύο προέρχονταν από την προηγούμενη ομάδα, και πέντε μέλη ΔΕΠ, καθηγητές του τμήματος, ο καθένας με ένα διαφορετικό αντικείμενο αλλά με κοινό στόχο. Η αγάπη, το μεράκι και το κέφι για την κατασκευή του οχήματος ήταν η ασπίδα τους στην κάθε δυσκολία που αντιμετώπιζαν. Όπως τονίζει ο κ. Συμεωνίδης, «για την κατασκευή τα παιδιά ξόδεψαν πάνω από έξι μήνες χωρίς σαββατοκύριακα, χωρίς αργίες και γιορτές, χωρίς ύπνο από τις αρχές του χρόνου μέχρι και τώρα. Ήταν συνέχεια εκεί. Η προσπάθεια και το μεράκι που έδειξαν όλα τα παιδιά, και το γεγονός ότι το δημόσιο πανεπιστήμιο ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες είναι ικανό να συμμετέχει σε τέτοιου είδους διαγωνισμούς και με περιορισμένους πόρους να κατακτά αυτή τη θέση, δείχνουν την ποιότητα της δουλειάς που γίνεται στα ελληνικά πανεπιστήμια. Αυτού του είδους οι εμπειρίες που παίρνουμε είναι πολύ χρήσιμες και μπορούν να οδηγήσουν σε λύσεις στα καθημερινά προβλήματα», προσθέτει με νόημα.
ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΣΤΟΧΟΣ
Ο οικονομικός παράγοντας ήταν μία από τις βασικές δυσκολίες που αντιμετώπισε η ομάδα για την υλοποίηση του εγχειρήματος. Όπως εξηγεί ο καθηγητής του ΑΠΘ, «το πρότζεκτ δεν έχει χρηματοδότηση. Η όποια χρηματοδότηση έγινε από χορηγίες που έκαναν κάποιες εταιρείες και κάποια χρήματα που διέθεσε το πανεπιστήμιο, αλλά είναι πάρα πολύ λίγα. Ουσιαστικά η επιβίωση της ομάδας και η συνέχιση της δουλειάς θα πρέπει να στηριχτεί από τις εταιρείες και από οργανισμούς που ενδιαφέρονται για τον συγκεκριμένο χώρο».
Παρά τις δυσκολίες της εποχής, ο επίκουρος καθηγητής αισιόδοξος υπογραμμίζει: «Επόμενος στόχος μας είναι του χρόνου να έχουμε ένα όχημα το οποίο να μπορεί να κινηθεί με μεγαλύτερη ευελιξία και να υπερνικά κάποια εμπόδια, π.χ. να ανεβαίνει σκάλες».
