Κ. Πουπάκης: Χρέος όλων μας να
εγγυηθούμε ότι οι νέοι Ευρωπαίοι δεν θα γίνουν μια «χαμένη γενιά»
Το 23.4%
των νέων Ευρωπαίων, 5.68 εκατομμύρια συνάνθρωποί μας, βρίσκονται εκτός αγοράς
εργασίας με δραματικές κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες για
την Ένωση. Αξίζει να σημειωθεί ότι το
κόστος της αναποτελεσματικής αντιμετώπισης του ζητήματος των νέων που παραμένουν
εκτός απασχόλησης, εκπαίδευσης ή κατάρτισης (ΝΕΕΤ) -οι οποίοι αγγίζουν τα
7.5 εκατομμύρια πανευρωπαϊκά- υπολογίζεται
σε περίπου 53 δισ. € (1.2% του Ευρωπαϊκού ΑΕΠ).
Σε αυτή την κατεύθυνση, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προχώρησε σε πρόταση σύστασης προς τα κράτη μέλη,
προκειμένου να υιοθετήσουν μια «Ευρωπαϊκή Εγγύηση για τη Νεολαία»,
διασφαλίζοντας ότι θα προσφέρονται σε νέους Ευρωπαίους πολίτες, το αργότερο σε τέσσερις μήνες από την ημερομηνία που έμειναν άνεργοι ή
ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους, ποιοτικές ευκαιρίες απασχόλησης, κατάρτισης,
εκπαίδευσης ή μαθητείας.
Ο
Ευρωβουλευτής Κ. Πουπάκης με παρέμβασή του κατά τη διάρκεια της σχετικής συζήτησης
στο πλαίσιο της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο -παρουσία
του Επιτρόπου Απασχόλησης, Κοινωνικών
Υποθέσεων και Ένταξης κ. Άντορ- εξέφρασε τη στήριξή του σε αυτή την
πρωτοβουλία επισημαίνοντας, μεταξύ άλλων, ότι
οι περικοπές στα κράτη μέλη που βρίσκονται σε καθεστώς Μνημονίων δεν θα πρέπει
να υπονομεύσουν την αποτελεσματικότητα της αναγκαίας αυτής δράσης.
Ακολουθεί
το κείμενο της παρέμβασης:
“Θα ήθελα κι εγώ με τη σειρά μου να συγχαρώ την Επιτροπή για αυτήν τη
σημαντική πρωτοβουλία που ανέλαβε.
Οι νέοι σήμερα, αποτελούν τα μεγαλύτερα θύματα της κρίσης για αυτό και η
νεανική ανεργία σαν κορυφαίο πρόβλημα απαιτεί, πλέον, άμεσες και δυναμικές
παρεμβάσεις.
Στη χώρα μου, την Ελλάδα, το 56% των νέων είναι εκτός αγοράς εργασίας με
ιδιαίτερα επώδυνες επιπτώσεις τόσο στη δική τους ζωή, όσο και στη λειτουργία
της κοινωνίας.
Κύριε Επίτροπε, θεωρώ ότι είναι χρέος όλων μας να εγγυηθούμε ότι οι νέοι Ευρωπαίοι
δεν θα γίνουν μια «χαμένη γενιά».
Το κοινωνικό και οικονομικό κόστος αυτής της κατάστασης είναι τεράστιο, και
αυτό θα πρέπει να καταστεί «μοχλός πίεσης» προς τις Κυβερνήσεις, τους
Κοινωνικούς Εταίρους και τους άλλους εμπλεκόμενους φορείς, ώστε να υιοθετήσουν
στοχευμένες δράσεις, χωρίς όμως να λειτουργήσουν σε βάρος άλλων πολιτικών
κοινωνικού χαρακτήρα.
Θα ήθελα να ρωτήσω, λοιπόν, σε μια περίοδο εκτεταμένων περικοπών στους εθνικούς
κοινωνικούς προϋπολογισμούς και στα εκπαιδευτικά κονδύλια, με ποιό συγκεκριμένο
τρόπο μπορείτε να διασφαλίσετε ότι η «Εγγύηση για τους Νέους» θα χρηματοδοτηθεί
και θα εφαρμοστεί αποτελεσματικά στα κράτη-μέλη, ιδίως σε αυτά που υπάγονται σε
καθεστώς Μνημονίων;”
