Πολυθρύλητο και «πολυτραγουδισμένο» ανά την υφήλιο (ειδικά από πολιτικούς της αντιπολίτευσης και αυτοαποκαλούμενους «εχθρούς» του συστήματος), το «θαύμα» της Αργεντινής πλέον εξελίσσεται σε εφιάλτη, καθώς παλαιοί πιστωτές (γνωστοί και ως «αρπακτικά») εξακολουθούν να διεκδικούν δικαστικά τα χρωστούμενα του παρελθόντος, προκαλώντας πονοκέφαλο στην κυβέρνηση της περονίστριας Κριστίνα Φερνάντεζ ντε Κίρσνερ.
Ακριβώς 11 χρόνια μετά τον Δεκέμβριο του 2001 (οπότε ο μεταβατικός πρόεδρος Αντόλφο Ροντρίγκεζ Σαά κήρυξε στάση πληρωμών), η χώρα ξαναβρίσκεται στο χείλος μιας νέας, δεύτερης χρεοκοπίας, ετούτη τη φορά εξαιτίας μιας δικαστικής απόφασης.
Πιο συγκεκριμένα, δικαστήριο της Νέας Υόρκης απεφάνθη προ ημερών πως η Αργεντινή οφείλει έως τις 15 Δεκεμβρίου να καταβάλει 1,3 δισ. δολ. σε εκείνους τους ομολογιούχους που είχαν επιλέξει να μη συμμετάσχουν στις δύο αναδιαρθρώσεις χρέους του παρελθόντος (τα έτη 2005 και 2010).
Υπενθυμίζεται πως στα συγκεκριμένα «κουρέματα» (στο πλαίσιο των οποίων παλαιότερα ομόλογα ανταλλάχτηκαν προς 33 σεντς ανά δολάριο με νέους τίτλους συνολικού ύψους 24 δισ. δολ.) είχε πάρει μέρος περίπου το 93% των πιστωτών.
Οσο για τους υπολοίπους, αυτοί προτίμησαν να διεκδικήσουν το σύνολο των χρημάτων τους στα δικαστήρια και, σύμφωνα με υπολογισμούς, πλέον έχουν στην κατοχή τους συνολικά 8 με 11 δισ. δολ. αργεντίνικου χρέους. Από την πλευρά του, το Μπουένος Αϊρες είχε ξεκαθαρίσει πως θα συνεχίσει να πληρώνει μόνο όσους συμμετείχαν στην αναδιάρθρωση.
«Aρπακτικά»
Τους άλλους τους χαρακτήρισε «αρπακτικά», τα οποία πήραν ρίσκο κι έχασαν και ως εκ τούτου θα έπρεπε να υποστούν τις συνέπειες (κοινώς, να μείνουν απλήρωτοι). Ωστόσο, η ετυμηγορία του Αμερικανού ομοσπονδιακού δικαστή, Τόμας Γκριέζα (να σημειωθεί πως συνολικά περίπου 25 δισ. δολ. αναδιαρθρωμένου αργεντίνικου χρέους υπάγονται στο αμερικανικό Δίκαιο), έρχεται να περιπλέξει την κατάσταση σε βάρος της Αργεντινής, κι αυτό διότι συνδυάζει/εξαρτά την υποχρέωση καταβολής του 1,3 δισ. δολ. σε όσους έμειναν εκτός της αναδιάρθρωσης (holdouts) και με τις υπόλοιπες πληρωμές.
Τους άλλους τους χαρακτήρισε «αρπακτικά», τα οποία πήραν ρίσκο κι έχασαν και ως εκ τούτου θα έπρεπε να υποστούν τις συνέπειες (κοινώς, να μείνουν απλήρωτοι). Ωστόσο, η ετυμηγορία του Αμερικανού ομοσπονδιακού δικαστή, Τόμας Γκριέζα (να σημειωθεί πως συνολικά περίπου 25 δισ. δολ. αναδιαρθρωμένου αργεντίνικου χρέους υπάγονται στο αμερικανικό Δίκαιο), έρχεται να περιπλέξει την κατάσταση σε βάρος της Αργεντινής, κι αυτό διότι συνδυάζει/εξαρτά την υποχρέωση καταβολής του 1,3 δισ. δολ. σε όσους έμειναν εκτός της αναδιάρθρωσης (holdouts) και με τις υπόλοιπες πληρωμές.
Πιο συγκεκριμένα, βάσει της εν λόγω απόφασης (η οποία επικαλείται ως σκεπτικό την ίση μεταχείριση των ομολογιούχων), εάν το Μπουένος Αϊρες δεν πληρώσει το 1,3 δισ. δολ. μέσα στον Δεκέμβριο, δεν θα μπορεί να πληρώσει ούτε τους κατόχους αναδιαρθρωθέντων ομολόγων (που προβλέπεται να λάβουν 3,4 δισ. δολ. τον επόμενο μήνα μέσω της αμερικανικής τράπεζας Bank of New York Mellon που ενεργεί ως μεσάζων).
O δικαστής Γκριέζα ζήτησε τα χρήματα να μπουν σε ειδικό δεσμευμένο λογαριασμό, εν αναμονή της τελικής απόφασης του Εφετείου. Πάντως, μια τέτοια αδυναμία πληρωμής εκ μέρους του Μπουένος Αϊρες θα ισοδυναμούσε με πιστωτικό γεγονός και θα άνοιγε τον δρόμο για νέες αγωγές (και πιθανές κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων) σε βάρος του αργεντίνικου Δημοσίου, το οποίο φυσικά θα μείνει αποκλεισμένο από τις διεθνείς αγορές. Από την πλευρά της, αντιδρώντας σε όλα τα παραπάνω, η κυβέρνηση Κίρσνερ έκανε λόγο για «δικαστική αποικιοκρατία» και διακήρυξε πως πρόκειται «να εξαντλήσει όλα τα ένδικα μέσα» ενάντια στην απόφαση.
Ωστόσο, η χρονική συγκυρία δεν την ευνοεί, καθώς στο εσωτερικό της χώρας τα οικονομικά προβλήματα πολλαπλασιάζονται, δίνοντας τροφή για απεργίες και διαδηλώσεις.
ΚΡ. ΦΕΡΝΑΝΤΕΖ
Στήριξε τη μεσαία τάξη
Στήριξε τη μεσαία τάξη
Πρόεδρος τα τελευταία πέντε χρόνια (από το 2007), η Κριστίνα Φερνάντεζ ντε Κίρσνερ έχει προκαλέσει χαμόγελα αλλά και έντονες αντιδράσεις με τις αποφάσεις της. Τα χαμόγελα έχουν να κάνουν κυρίως με τη στήριξη των κατώτερων κοινωνικών και οικονομικών στρωμάτων του πληθυσμού, καθώς και με την πληθυσμιακή γιγάντωση της μεσαίας τάξης.
Οσο για τις αντιδράσεις, αυτές περιστρέφονται γύρω από «αμφιλεγόμενες» πολιτικές, όπως: το μαγείρεμα των στατιστικών στοιχείων της χώρας, οι περιορισμοί στις εκροές κεφαλαίων αλλά και στις εισαγωγές προϊόντων, ο προστατευτισμός στην οικονομία, ο έλεγχος των τιμών και οι κρατικοποιήσεις (Aerolineas Argentinas, YPF κ.ά.).
ΟΜΟΛΟΓΑ
Δύο επενδυτικές εταιρείες σέρνουν τον χορό των αγωγών
Δύο επενδυτικές εταιρείες σέρνουν τον χορό των αγωγών
Τον δικαστικό χορό των αγωγών ενάντια στο Μπουένος Αϊρες τον σέρνουν κατά κύριο λόγο δύο επενδυτικές εταιρείες: η NML Capital Ltd (η οποία παρουσιάζεται να έχει έδρα τη Λευκωσία) και η Aurelius Capital Management (με έδρα τη Νέα Υόρκη).
Πρόκειται για κατόχους ομολόγων οι οποίοι εδώ και χρόνια διεκδικούν το σύνολο των χρημάτων τους από την Αργεντινή καθώς αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στα δύο κουρέματα του χρέους της χώρας. Μάλιστα, η NML Capital Ltd, η οποία ανήκει στην Elliott Management Corporation του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου Πολ Σίνγκερ (φωτογραφία) και μεγάλου χρηματοδότη του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, κατόρθωσε, στην προσπάθειά της να αποζημιωθεί ακόμη και με περιουσιακά στοιχεία του κράτους της Αργεντινής, να δεσμεύσει πλοίο του αργεντίνικου ναυτικού σε λιμάνι της Αφρικής (συγκεκριμένα, της Γκάνα).
Η κρίση
- 1991 Η Αργεντινή αποφασίζει να συνδέσει το νόμισμά της με το δολάριο (επιλέγοντας μια σταθερή ισοτιμία μαζί του). Ετσι κατορθώνει να ελέγξει τον πληθωρισμό, αλλά μόνο προσωρινά.
- 1998 Ξεκινάει επισήμως η κρίση εν μέσω προβλημάτων όπως η υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας, το αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο, η μαζική φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό και η αύξηση στο κόστος δανεισμού.
- 1999 Η αργεντίνικη οικονομία συρρικνώνεται κατά 4%.
- 2000 Το ΔΝΤ «μετακομίζει» στη χώρα κομίζοντας δάνεια με αντάλλαγμα λιτότητα.
- 2001 Η κυβέρνηση κηρύτ-τει στάση πληρωμών. Η χώρα χρεοκοπεί. Ο πρόεδρος Φ. ντε λα Ρουά παραιτείται τον Δεκέμβριο
- 2002 Η κυβέρνηση εγκαταλείπει τη σταθερή ισοτιμία και προχωράει σε υποτίμηση του νομίσματος.
- 2005 Πρώτο «κούρεμα» του χρέους.
- 2010 Δεύτερο «κούρεμα» του χρέους.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΦΙΔΑΣ
"Εθνος"
