Σύμφωνα με τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, για πρώτη φορά στην Ελλάδα 60 έδρες καταλαμβάνονται από γυναίκες. Αριθμός που αντιστοιχεί σε ποσοστό 20%.
Ιστορικό γεγονός!
Είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, στην Ελλάδα η πολιτική εξακολουθεί να θεωρείται ένα «παιχνίδι για άντρες». Γιατί όμως;
Δυο από τις πιο αξιομνημόνευτες, αμφιλεγόμενες, αλλά και μακροβιότερες φιγούρες στην πολιτική σκηνή της Ευρώπης είναι γυναίκες.
Η Margaret Thatcher κυβέρνησε το Ηνωμένο Βασίλειο από το 1979 έως το 1990, οι ιστορικοί ωστόσο δεν κρίνουν ομόφωνα το έργο της. Το ίδιο και το βρετανικό κοινό, το οποίο, σε προ δεκαετίας δημοσκοπήσεις, της απονέμει την 16η θέση ανάμεσα στους σημαντικότερους, αλλά και την 3η ανάμεσα στους χειρότερους Βρετανούς όλων των εποχών. Οι μεν υποστηρικτές της την θυμούνται για την ευημερία που τους χάρισε, οι δε πολέμιοί της για τις αθρόες ιδιωτικοποιήσεις, την διάλυση των συνδικάτων και τον κυνισμό της. Το γεγονός όμως είναι ότι οι πολίτες της χώρας της την επανεξέλεξαν δύο φορές και αυτό κάτι λέει.
Η ιστορία της Angela Merkel δεν έχει γραφτεί ακόμα. Το γεγονός είναι ότι κυβερνά το ισχυρότερο κράτος της ευρωζώνης για επτά συνεχή έτη και, αντί να υφίσταται πολιτική φθορά, ανεβαίνει ολοένα και περισσότερο στις δημοσκοπήσεις. Οι χειρισμοί της ως Ευρωπαίας ηγέτιδας μπορεί να μην προδίδουν μεγάλα περισσεύματα αλληλεγγύης και μακροπρόθεσμου οράματος για την Ευρώπη, αλλά οι ντόπιοι ψηφοφόροι είναι δεδομένο ότι της πιστώνουν κυρίως τον ψύχραιμο χειρισμό της οικονομικής κρίσης, από την οποία η Γερμανία εξήλθε ισχυρότερη και οι ίδιοι πλουσιότεροι από ποτέ.
Γυναίκα ηγέτιδα δεν είχαν, ωστόσο, μόνο οι «προηγμένες» δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Η δήθεν «τριτοκοσμική» Τουρκία είχε την Tansu Çiller, το βαθιά μουσουλμανικό Πακιστάν την Benazir Bhutto, η Ινδονησία, το Μπαγκλαντές, ακόμα και η αφρικανική Σενεγάλη κυβερνήθηκαν σε κάποια φάση από γυναίκα.
Εμείς; Εμείς φαίνεται πως έχουμε κρατήσει για τις γυναίκες δεύτερους ρόλους. Μια ματιά στον έξω κόσμο αρκεί για να πειστεί κανείς.
Οι γυναίκες επισκιάζουν τους άντρες στις πανελλήνιες εξετάσεις και μετά, ως εκ θαύματος, ο συντριπτικός αριθμός των υψηλόβαθμων και μη θέσεων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα καταλαμβάνεται σχεδόν αποκλειστικά από τους τελευταίους. Διπλάσιος είναι ο αριθμός των ανδρών που ενεργοποιούνται στην αγορά εργασίας, τέσσερις φορές μικρότερος ο χρόνος που απασχολούνται στις δουλειές του σπιτιού. Μόνο η ελληνική και η ισπανική κοινωνία παρουσιάζουν ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης τόσο έντονα ανδροκρατικά χαρακτηριστικά. Και ενώ η λογική του «άντε πήγαινε να πλύνεις κανένα πιάτο», του «η γυναίκα πρέπει να μένει στο σπίτι» ή του «προορισμός της γυναίκας είναι να κάνει οικογένεια και να μεγαλώνει παιδιά» μπορεί να αποφεύγεται από επίσημα χείλη ως politically incorrect, τα στοιχεία ωστόσο δείχνουν από μόνα τους ότι οι σοβινιστικές νοοτροπίες και πρακτικές κάθε άλλο παρά στο παρελθόν ανήκουν.
Σε μια εποχή που οι Έλληνες συνειδητοποιούν ότι η πεπατημένη του παρελθόντος χρεοκόπησε μαζί με την χώρα και, στην πιεστική ανάγκη τους να αλλάξουν, επιλέγουν λύσεις χαμηλής ποιότητας και αισθητικής, ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθούν μήπως η αναζητούμενη ανανέωση θα μπορούσε να προέλθει απλά από την γενικότερη αναβάθμιση του ρόλου της γυναίκας στην κοινωνία. Περισσεύει στην πολιτική ζωή της χώρας μας η σύνεση, η ευαισθησία, η οργανωτικότητα, η τάξη, η διστακτικότητα μπροστά στα αλόγιστα ρίσκα (και στην «λαμογιά»), η δουλειά με σύστημα, όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τις γυναίκες; Δεν θα βγει η χώρα μας κερδισμένη, αν το περιθωριοποιημένο της μισό πιστέψει περισσότερο στον εαυτό του, ενδιαφέρεται από νωρίς για τα κοινά και κατ’ επέκταση διεκδικεί ενεργό συμμετοχή στην κοινωνική και πολιτική ζωή;
Για να συμβεί αυτό όμως, προϋποτίθενται παρεμβάσεις στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ώστε οι μητέρες να μην αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το τρένο επειδή δεν έχουν π.χ. πού να αφήσουν τα παιδιά τους. Ώστε και τα δύο φύλα να λαμβάνουν ίση αμοιβή για παροχή ίσης εργασίας. Ώστε οι άντρες να μοιράζονται και στην πράξη την γονική άδεια και η σύζυγός τους να μην απορρίπτεται εκ των προτέρων από τις επιχειρήσεις ενόψει πιθανής γέννας.
Ταυτόχρονα όμως πρέπει να διαλυθούν και τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις δεκαετιών, αν όχι αιώνων. Μια καλή αρχή θα ήταν λοιπόν, να ξεκινήσουμε από … το τέλος, δηλ. τον συμβολισμό. Να δώσουμε επιτέλους την ευκαιρία σε κάποια, όχι κάποιον, να μας οδηγήσει στο μέλλον και ταυτόχρονα να σηματοδοτήσει για τον μισό και πλέον πληθυσμό της χώρας, ότι ήρθε η ώρα να αναλάβει την εξουσία, αλλά και την ευθύνη που του αναλογεί. Έστω απλά για δοκιμή, ρε αδελφέ, μιας και άλλοι πολλοί που το «τόλμησαν» δεν το έχουν μετανιώσει! Και στο κάτω-κάτω θα πρέπει να παραδεχτούμε εμείς οι άντρες ότι, έτσι όπως τα καταφέραμε στην σύγχρονη ελληνική ιστορία, η παράδοση των σκήπτρων δεν συνιστά και κάποιο ιδιαίτερο ρίσκο για την χώρα!
