Επιμέλεια: Νίκος Μίχος
(Πηγή : http://infognomonpolitics.blogspot.gr και http://tvxs.gr)
Κάποιοι είναι νέοι ιδεαλιστές που σαν κίνητρο έχουν τον ρομαντισμό της επανάστασης ή το μίσος προς τον Άσαντ, ενώ κάποιοι άλλοι προέρχονται από το Ιράκ, την Υεμένη και το Αφγανιστάν, βετεράνοι του ιερού πολέμου. Όλοι μαζί, στο Χαλέπι, αντιμάχονται τις καθεστωτικές δυνάμεις του Άσαντ.
Για να μπορέσουν να πάνε στις εμπόλεμες ζώνες ξένοι πολεμιστές πρέπει να περάσουν τα σύνορα με πλαστά διαβατήρια και να ξεφύγουν από τις μυστικές υπηρεσίες. Όμως, στην Συρία τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα: απλά πετούν μέχρι την νότια Τουρκία με πολιτικό αεροπλάνο, διασχίζουν τα σύνορα και βρίσκονται κατ’ ευθείαν στο μέτωπο της μάχης.
Ποιοί είναι οι ξένοι;
Σύμφωνα με πολεμιστές της Σαουδικής Αραβίας, ήταν πολύ εύκολο να περάσουν από την Τουρκία στο συριακό χωριό Άτμεχ. Εκεί τους παραλαμβάνει ένας Σύρος που έχει ένα στρατόπεδο με πολεμιστές της τζιχάντ και τους οργανώνει σε ομάδες δράσης. Κάθε ομάδα έχει έναν που γνωρίζει αραβικά και εκπαιδεύεται για 10 ημέρες με στόχο όχι να μάθουν να πυροβολούν αλλά να επικοινωνούν και να συνεργάζονται μεταξύ τους. Στην συνέχεια διαχέονται στις διάφορες οργανώσεις που δρουν στην Συρία εναντίον του Άσαντ, όπως η Αχράρ Αλ Σάμ, και η Τζαχμπάτ Αλ Νούρσα. Κάποιοι άλλοι, Τσετσένοι, έχουν οργανώσει τις δικές τους ομάδες και οι άλλοι αναφέρονται σε αυτούς με τον όρο “οι μετανάστες”. Οι Σύροι εν γένει αποκαλούν τους διεθνείς πολεμιστές ως “τα αδέλφια από την Τουρκία”.
Η διαφορά μεταξύ των στρατιωτών φαίνεται αμέσως, σύμφωνα με τον ρεπόρτερ του Guardian. Οι Τσετσένοι είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία, ψηλότεροι, πιο δυνατοί, φορούν στρατιωτικά παντελόνια και ορειβατικές μπότες. Κρατούν τα όπλα τους με αυτοπεποίθηση και απομακρύνονται από τους υπόλοιπους διαμορφώνοντας δικούς τους σχηματισμούς. Ένας Τούρκος έχει πλήρη εξοπλισμό - δυτικού τύπου - και είναι πρώην στρατιωτικός, ενώ τρεις από το Πακιστάν φαίνεται πως είναι φτωχοί καθώς τα παντελόνια τους είναι κοντά και τα παπούτσια τους σχεδόν κατεστραμμένα.
Οι άντρες είναι επίσης μυστικοπαθείς ειδικά όταν έχουν να κάνουν με τον Συριακό Απελευθερωτικό Στρατό. Όταν τους ρωτούν από που είναι, ένας ξανθός Γάλλος είπε ότι είναι από το Μαρόκο. Οι Τσετσένοι δηλώνουν ότι είναι Τούρκοι και οι Πακιστανοί πως είναι Αφγανοί.
Πίσω από χαρακώματα μπροστά από ένα σχολείο, Λίβυοι πολεμιστές διαμαρτύρονται για την έλλειψη των πυρομαχικών. Με το που έφτασαν έχασαν έναν σύντροφό τους από συριακό πολυβόλο. “Πρόκειται για μια πολύ φτωχή επανάσταση. Είναι ο δεύτερος χρόνος και ακόμη δεν έχουν τα κατάλληλα πολεμοφόδια”, διαμαρτύρεται ένας εξ’ αυτών.
Μέσα στο σχολείο, βρίσκεται ένας Ιορδανός, που κρατά ένα βελγικό όπλο με 11 σφαίρες. Ο Ιορδανός, πρώην αξιωματικός του στρατού της Ιορδανίας ζούσε στην ανατολική Ευρώπη έχοντας μια εταιρία εισαγωγών-εξαγωγών. Έφυγε για το Χαλέπι χωρίς να το πει στην γυναίκα του και τα παιδιά του. “Είναι καθήκον μου”, δηλώνει στον Guardian. “Η καταγωγή μου είναι από την Παλαιστίνη. Ξέρω τι έκανε αυτό το καθεστώς στους Παλαιστίνιους, βομβαρδίζοντας τα στρατόπεδα στον Λίβανο και δολοφονώντας τους αξιωματικούς. Τα μισά προβλήματα του λαού μου τα έχει προκαλέσει το Ισραήλ, τα άλλα μισά το καθεστώς της Συρίας”.
“Ο πολεμιστής της Ανατολής”
Μπορεί να μην είναι όλοι οι διεθνείς πολεμιστές στο Χαλέπι το ίδιο σκληροτράχηλοι, όπως ο Αμπού Σαλάμ αλ Φαλούτζι. Ο Αμπού Σαλάμ, ιρακινός, έχει πολεμήσει τους Αμερικάνους στην Φαλούτζια, είχε συνταχθεί με την Αλ-Κάιντα στο Ιράκ, και μετά πολέμησε σε διάφορες πόλεις μέχρι που κατέφυγε στην Συρία για να γλιτώσει από τους διώκτες του. Σήμερα είναι επικεφαλής μιας επίλεκτης
ομάδας κομάντο.
Την στιγμή που ο ρεπόρτερ μιλά με τον Σαλάμ, ένας πολεμιστής ρίχνει με το αυτόματο όπλο του ανεπιτυχώς εναντίον ενός τανκ. “Μην λες ότι δεν ρίχνει. Πες ότι δεν ξέρεις πως να ρίξεις. Εμείς με αυτά τα όπλα ανατινάζαμε τα τανκ των Αμερικάνων”, του φωνάζει ο Σαλάμ.
“Το πρόβλημα δεν είναι τα πυρομαχικά αλλά η εμπειρία. Αν πολεμούσαμε Αμερικάνους θα ήμασταν
νεκροί τώρα”, δηλώνει. “Οι αδελφοί από την Τουρκία πολεμούσαν όλο το βράδυ, και μετά πήγαν για ύπνο αφήνοντας τους Σύρους στην θέση τους. Όταν ξύπνησαν, εκείνοι είχαν φύγει και ο στρατός του καθεστώτος είχε προχωρήσει. Χάνουμε στον πόλεμο, αλλά δεν το λέμε στους αντάρτες για να μην πτοηθεί το ηθικό τους”.
Η ειρωνεία είναι, όμως, ότι για πρώτη φορά πολεμιστές της Τζιχάντ και Αμερικανοί πολεμούν στην ίδια πλευρά.
Προώθηση
Ο Αμπού Ομάρ, ο αρχηγός των Τσετσένων, προσπαθεί πια με τους άντρες του να κερδίσει τις χαμένες θέσεις. Οι καθεστωτικοί έχουν αφήσει το τάνκ και χρησιμοποιούν μόνο τους σκοπευτές. Ο Ομάρ έχει ήδη χάσει τρεις άντρες του, και άλλοι δυο είναι εγκλωβισμένοι σε μια πλατεία όπου κρύβονται από τα πυρά.
Μετά από δυο ώρες φτάνουν στους υπόλοιπους. Ο ένας σηκώνει το χέρι του από τα πλευρά του. Είναι γεμάτο αίμα. Το δείχνει στους φίλους του και χαμογελάει.
“Μας πυροβολούσαν επί δυο ώρες. Εγώ έπεσα στα δεξιά ενώ εκείνος βγήκε στον δρόμο. Τότε ο σκοπευτής τον πέτυχε. Είναι μάρτυρας”, είπε ο συμπολεμιστής του.
Ο Αμπού Ομάρ ήταν εξοργισμένος γιατί είχε χάσει 10 άντρες σε δυο μέρες. Το ίδιο βράδυ σε μια συνάντηση των αρχηγών των ανταρτών τους ζήτησε βοήθεια και υποστήριξη. Δεν την πήρε και οι Τσετσένοι έφυγαν.
“Άστους να φύγουν”, είπε ένας διοικητής. “Εφόσον ήρθαν να πολεμήσουν τον ιερό πόλεμο, ας δέχονταν τις συνέπειες”.
Στα σύνορα
Στα σύνορα του Μπαμ Αλ Χάουα, πολεμιστές κάθονται για να ξεκουραστούν. Γύρω τους έχουν τα τρόπαια του πολέμου: τανκ και οχήματα του Συριακού στρατού. Λίγο πιο ‘κει ένας Αιγύπτιος, με μακριά γκρίζα γενιάδα, μιλά σε κάποιους, που δεν κοιμούνται.
“Είστε ανάμεσα σε δυο στρατούς που είναι αποστάτες. Τον Συριακό στρατό και τον Συριακό Απελευθερωτικό Στρατό. Όταν θα τελειώσετε με τον ένα θα πρέπει να καταπιαστείτε με τον άλλο”, τους λέει.
Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν στον πόλεμο έκανε την εμφάνισή της η σημαία της Αλ-Κάιντα. Η ομάδα των Φαρούκ, που κρατά την περιοχή, είχε ζητήσει τότε η σημαία να κατέβει για να μην χαρακτηρίσει τον αγώνα, και εξάλλου δεν θα έδιωχνε το ΝΑΤΟ.Αξιωματικοί των Φαρούκ είχαν πει στον Αμπού Μοχάμεντ Αλ Άμπσι, αρχηγό των ομάδων της Αλ-Κάιντα, ότι ή θα φύγουν ή θα σκοτωθούν.
Ο ρεπόρτερ συνάντησε τον Αμπού Μοχάμεντ την επόμενη ημέρα από την απειλή. Εκείνος του είπε ότι πολεμούσε εναντίον του καθεστώτος Άσαντ από το 1992, όταν ακόμη ο Συριακός Απελευθερωτικός Στρατός αποτελούνταν από λιποτάκτες που μέχρι πρόσφατα υπηρετούσαν το καθεστώς. “Δεν θα αφήσουμε τις θέσεις μας. Θεού θέλοντος θα νικήσουμε”, του είπε.
Λίγες ημέρες μετά, ο Αμπού Μοχάμεντ βρέθηκε νεκρός σε ένα χαντάκι.
