Του Ευρωβουλευτή Κώστα Πουπάκη
Σε κάθε επίσκεψη της Τρόικα στην Ελλάδα και σε κάθε διαπραγμάτευση για την καταβολή της αναγκαίας επόμενης δόσης, οι εκπρόσωποι των δανειστών μας -πέρα από το επώδυνο περιεχόμενο των μέτρων που τελικά συμφωνούνται- προβάλλουν διαρκώς νέες ανάλγητες απαιτήσεις με στόχο την πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, τον ευτελισμό μισθών και συντάξεων, την κατάργηση στοιχειωδών κοινωνικών δικαιωμάτων, τη διάλυση του κράτους πρόνοιας.
Οι υπάλληλοι του ΔΝΤ, της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) με κυνικό τρόπο και προκλητικό τόνο επιχειρούν να «ξεριζώσουν» τους τελευταίους δεσμούς της χώρας μας με το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Μοντέλο και το Κοινοτικό Κεκτημένο. Οι Έλληνες πολίτες αποκλείονται από τους στόχους ευημερίας της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής για την ερχόμενη δεκαετία «Ευρώπη 2020» ενώ καταλύεται η μέχρι χθες αυτονόητη «κοινωνική ομπρέλα» της Ευρώπης, που αποτέλεσε τη βάση του Ευρωπαϊκού Οικοδομήματος από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.
Η κορυφαία εθνική επιλογή για την παραμονή της Πατρίδας μας στην Ευρωζώνη και η επίπονη αλλά απαραίτητη πορεία δημοσιονομικής εξυγίανσης δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται σαν πρόσχημα για την επιβολή πολιτικών που καταδικάζουν τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας στην ανέχεια και τις ευπαθείς ομάδες στην εξαθλίωση. Είναι λυπηρό και εξοργιστικό να προκύπτει από κάθε απάντηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στις παρεμβάσεις μας ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε «ειδικό καθεστώς».
Η συνέχιση της ακραίας λιτότητας δεν μπορεί να επιβάλλεται ως μονόδρομος σε μια χώρα που η επίσημη ανεργία αγγίζει το 25% και η ύφεση ξεπερνά σωρευτικά το 20%. Νέες οριζόντιες περικοπές και πρόσθετοι φόροι διαμορφώνουν, πλέον, συνθήκες ακραίας φτώχειας και κοινωνικής αποσύνθεσης, όταν ήδη το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα έχει συρρικνωθεί κατά 50% ενώ σχεδόν 500 χιλιάδες οικογένειες ζουν χωρίς κανέναν πόρο. Η πραγματική οικονομία που αριθμεί 486 χιλιάδες «λουκέτα» την τελευταία τριετία οδηγείται σε οριστικό μαρασμό από τη καθίζηση της αγοραστικής δύναμης των υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Το κοινωνικό κράτος και η Δημόσια Υγεία καταρρέουν με θύματα τους συμπολίτες μας που έχουν πραγματικά ανάγκη. Η περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων συνθέτει περιβάλλον «ζούγκλας» σε μια αγορά εργασίας που η ανασφάλεια από «άσχημη στιγμή» έχει μετατραπεί σε μόνιμη ζοφερή κατάσταση και περισσότερο από μισό εκατομμύριο εργαζόμενοι παραμένουν απλήρωτοι για πάνω από 6 μήνες. Δεν μπορούμε να σβήνουμε το φως σπάζοντας τη λάμπα…
Είναι σαφές πως η Ευρωπαϊκή Ένωση διέρχεται μια σοβαρή και παρατεταμένη «κρίση ταυτότητας». Η δημοσιονομική κρίση απειλεί την οικονομική της υπόσταση, τραυματίζει όμως και την κοινωνική της διάσταση υπονομεύοντας τα θεμέλια του ανθρωπισμού πάνω στα οποία διαχρονικά στηρίζεται. Το «ευρώ» που ξεκίνησε ως ένας ενοποιητικός παράγοντας τείνει να εξελιχθεί σε αιτία διχασμού μέσα από έναν καλλιεργούμενο κοινωνικό αυτοματισμό μεταξύ των λαών του Βορρά και του Νότου. Η αλληλεγγύη των κρατών-μελών της Ένωσης πρέπει να επιστρέψει στην πρώτη γραμμή. Η λύση οφείλει να είναι πολιτική και όχι «λογιστική», άλλωστε πληθαίνουν καθημερινά οι υπεύθυνες φωνές που ζητούν «περισσότερη Ευρώπη» ως δυναμική απάντηση στην ύφεση και τα προβλήματα δανεισμού, τον έντονο κίνδυνο κοινωνικών εκρήξεων και την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού που απειλούν τόσο την πολιτειακή ομαλότητα όσο και την ίδια την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Η Ελληνική Κυβέρνηση δίνει μια σκληρή μάχη για την επιμήκυνση του Δημοσιονομικού Προγράμματος που μπορεί και πρέπει να κερδηθεί όχι ως «τελευταία χάρη» αλλά ως αφετηρία για τη σταδιακή επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου με όρους ανάπτυξης, κοινωνικής συνοχής και δικαιοσύνης. Η απόγνωση, οι άστεγοι, τα συσσίτια, οι «ξυλόσομπες», τα τριτοκοσμικά πρότυπα που παραπέμπουν σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες ή οι συγκρίσεις με χώρες του πρώην «Ανατολικού Μπλοκ» δεν επιτρέπονται για ένα κράτος που επί 31 χρόνια ανήκει στο στενό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Οικογένειας. Αυτή η κοινωνικοοικονομική κατάσταση δεν συνάδει με το όραμα των ιστορικών ηγετών-εμπνευστών της Ενωμένης Ευρώπης, ένα όραμα που υποχρεούνται και σήμερα να υπηρετήσουν απαρέγκλιτα οι ηγεσίες των κρατών-μελών της.
Κώστας Πουπάκης
