Το 1999, πριν από τον 5ο τελικό του πρωταθλήματος μπάσκετ ανάμεσα στον Ολυμπιακό του Ντούσαν Ίβκοβιτς και τον Παναθηναϊκό του Λευτέρη Σούμποτιτς, ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, που επι σειρά ετών επένδυαν εκατομμύρια (τότε δραχμές) στους μπασκετικούς “πράσινους”, απείλησαν ευθέως να αποχωρήσουν από το άθλημα. Αν ούτε τότε δεν έβλεπαν τους κόπους και τις θυσίες τους να πιάνουν τόπο.
Η έξυπνη “απειλή” έγινε πλήρως κατανοητή από τους ιθύνοντες του επαγγελματικού μπάσκετ. Στον 5ο τελικό του ΣΕΦ, χωρίς να είναι καλύτερος, και χωρίς να πείθει, ο Παναθηναϊκός του Ντίνο Ράτζα και του Ντέγιαν Μποντίρογκα, κέρδισε στα τελευταία λεπτά, κατέκτησε τον τίτλο και εγκαθίδρυσε τη δική του αυτοκρατορία. Με τους διαιτητές να παίζουν τον πλέον καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του αποτελέσματος, όπως μόνο στο μπάσκετ μπορούν να κάνουν.
Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι. Ήταν το δεύτερο πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού, ο Σούμποτιτς αποχώρησε μετά από μια ιστορική κόντρα με τον Τάκη Μπαλτάκο, στη θέση του ήρθε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, και ο Παναθηναϊκός έχτισε τη νεώτερη και σημαντικότερη μπασκετική δυναστεία σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Βοήθησε βεβαίως σε αυτό και ο Σωκράτης Κόκκαλης, που έκανε το μεγαλύτερο λάθος της πολυετούς και θριαμβευτικής θητείας του σε ποδοσφαιρικό και μπασκετικό ολυμπιακό μαζί. Υπό το βάρος και της πίεσης των “ερυθρόλευκων” οπαδών, αλλά και των φιλικών προς την ομάδα του μεγάλου λιμανιού ΜΜΕ, προχώρησε στη λύση της συνεργασίας της ΚΑΕ Ολυμπιακός με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Και έκανε ακόμη ένα λάθος, επιλέγοντας ως αντικαταστάτη του τον Γιάννη Ιωαννίδη, ο οποίος είχε προ πολλού κλείσει τον κύκλο του.
Τα υπόλοιπα, είναι σύγχρονη ιστορία. Ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε ολοκληρωτικά, εντός και εκτός παρκέ. Ο Ομπράντοβιτς κατάφερε να φτιάξει ομάδες-μοντέλο, που χαιρόσουν να τις βλέπεις. Κατάφερε να προσελκύσει τον Δημήτρη Διαμαντίδη, που έχασε μέσα από τα χέρια του ο Ολυμπιακός, όπως και τον Βασίλη Σπανούλη, που επίσης δεν κατάφεραν να δελεάσουν οι “ερυθρόλευκοι”.
Στο μεγάλο λιμάνι, προπονητές όπως ο Σούμποτιτς, ο Σάκοτα, ο Γιαννάκης, ο Ζούρος, ο Γκέρσον, ο Καζλάουσκας και τόσοι άλλοι, προσπάθησαν πολλές φορές, αλλά δεν τα κατάφεραν. Κάποιοι είχαν μερίδιο ευθύνης στις αποτυχίες, κάποιοι άλλοι είδαν τη “γκρίζα θέληση”, τους διαιτητές που πάντα έβλεπαν με… καλό μάτι τον Παναθηναϊκό, να τους στερούν τη χαρά της μεγάλης ανατροπής.
Έπρεπε να επιστρέψει στον Ολυμπιακό ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, μέσα σε μια απόλυτα υγιή μπασκετική πραγματικότητα, χάρη στην οικογένεια Αγγελόπουλου, να βρεθεί η ομάδα στο χείλος της χρεοκοπίας και να επενδύσει σε νέα και ταλαντούχα παιδιά, ώστε να αποκατασταθεί η τάξη.
Γιατί, απόψε στο ΣΕΦ, αυτό ακριβώς συνέβη. Αποκαταστάθηκε η τάξη, μετά από 13 ολόκληρα χρόνια. Ο Σπανούλης ήταν όσο καλός προσδοκούσαν όλοι, ο Παπανικολάου απέδειξε με το επιθετικό ριμπάουντ και την ασίστ-”βάλτο μόνος σου” στον Πρίντεζη, ότι είναι το next best thing του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο Λο θύμιζε υπερβολικά τον Ντέιβιντ Ρίβερς.
Και ο Ίβκοβιτς… Την ώρα που ο Ομπράντοβιτς δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον εκνευρισμό του, και κατακόκκινος φώναζε σε παίκτες, διαιτητές και αντιπάλους, ο “Ντούντα” έφτιαχνε απλώς τη γραβάτα του. Στο τέλος, αφού ασπάστηκε τον Κωνσταντίνο, τον Παναγιώτη και τον Γιώργο Αγγελόπουλο που τον εμπιστεύτηκαν, αφού αγκάλιασε τα “μωρά” του, που έγιναν άνδρες πολύ νωρίτερα από όσο θα μπορούσε να περιμένει κανείς, αφού έγνεψε με νόημα στον Σπανούλη, για μια δικαίωση που αφορούσε και τους δυο, αφιέρωσε τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας, μετά από εκείνον του πρωταθλητή Ευρώπης, στον κόσμο του Ολυμπιακού.
Δηλαδή, σε εκείνους που πριν από 13 χρόνια, πανηγύριζαν που τον έβλεπαν να φεύγει από το λιμάνι. Τόσο τεράστιος είναι. Όχι μόνο σαν προπονητής, αλλά και σαν άνθρωπος. Σε ευχαριστούμε Ντούντα. Και πάλι…
